In love with a player

Hoofdstuk 11.

Lena

Wanneer ik klaar ben met alle leerstof te herhalen, besluit ik te kijken wat Jake aan het doen is. 'Lena?' hoor ik plots een stem achter me zeggen. Jake legt zijn hand op mijn schouder en kijkt me verbaasd aan. 'Ben je al klaar met studeren?' vraagt hij. Ik knik en loop dan door om op de bank te gaan zitten. 'Ja, is dat raar misschien?' zeg ik op een vriendelijke toon. 'Nee, helemaal niet. Het was gewoon een vraag.' antwoord hij wat onzeker terug. Op tafel ligt een boek en volgens mij is het een fotoalbum. Het ziet er ouderwets en vooral versleten uit. Het is misschien van zijn ouders, als herdenking. Ik ga aan tafel zitten en bekijk het fotoalbum aandachtig. 

'Wat doe je?' vraagt hij boos. Ik voel het bloed naar mijn wangen stijgen. 'Ik was even ehh aan het k-kijken naar dit.' zeg ik voorzichtig. 'Mag dat dan?' vraagt hij nog steeds boos. Ik trek mijn schouders op en leg het boek terug. Ik snap niet wat hij daar zo erg aan vindt. 'Sorry.' zeg ik zacht. Wat moest ik anders zeggen? Ik zal het nooit meer doen? Nah, dat zei ik als kind tegen mijn ouders als ik stout was, maar nu.. 

Hij komt naar de tafel gelopen en neemt het fotoalbum in zijn handen, om het vervolgens in de kast te stoppen met vijf lades. Wat zou daar nog meer in zitten? Nee, je gaat niet kijken. Beheers je. Doe normaal. Hij komt naast me zitten en het blijft behoorlijk lang stil. 'Waarom ben je zo boos?' vraag ik fluisterend. 'Omdat het jouw zaken niet zijn Lena!' schreeuwt hij boos. Puur van de schrik ren ik naar mijn kamer en sluit ik de deur. Ik ga op bed liggen en een traan rolt over mijn wang. Ik ben geschrokken. Ik ben gebroken. Van verdriet, angst of liefde of gewoon? 

'Lena, de volgende keer moet je eerst toestemmingen vragen. Ik begrijp je nieuwsgierigheid wel, maar dit kan niet. Ik ben niet boos, maar de volgende keer moet je eerst vragen of je mag kijken in mijn spullen. Snap je? Lena, doe alsjeblieft de deur open, we kunnen praten.' Wow, zijn stem is veel kalmer dan daarnet. Hij staat voor de deur? Hoe lang al? Zal ik de deur openen? Ja.  Ik sta met veel moeite op en loop naar de deur om die te openen. En daar staat hij dan. Gewoon. Leunend tegen de deur. Zijn haren in de war en zijn perfecte gezicht. Zijn ogen kijken recht in die van mij. O. Die prachtige ogen. Waar je zo van kunt wegdromen. Ik zou er eeuwen naar kunnen kijken. En nooit meer naar iets anders kijken. Alleen naar hem. Voor altijd. 

'Lena, praat!' beveelt hij. Ik wil praten, maar op de één of andere manier lukt het niet. 'Lena alsjeblieft.' probeert hij nog een keer. 'Oké.' fluister ik zacht, net alsof ik mijn stem verloren ben en nog maar net terug kan praten, wat natuurlijk niet zo is. 'Het spijt me.' zeg ik vervolgens. 'Het is oké. Ik had misschien niet zo moeten reageren. Ik was gewoon geschrokken toen ik je zag.' Zijn stem klinkt zo anders dan normaal. Precies verdrietig. Het doet me pijn. Ik ga op het bed zitten, waarna hij ook naast me komt zitten. Ongemakkelijk kijk ik rond en bestudeer ik de kamer. 'Laten we het gewoon achter ons laten, oké?' vraagt hij precies...gekwetst. 'Oké.' zeg ik uiteindelijk. Gelukkig. 

Hij neemt mijn hand vast en knijpt er zachtjes in, om me te troosten denk ik. Zijn handen zijn perfect. Ze zijn zacht en zijn handdruk is zo stevig. Het liefst zou ik ze nooit meer loslaten. Ik sluit mijn ogen van genot en even later kust hij me. Liefdevol. Hij legt zijn arm om me heen en drukt me stevig tegen zich aan. En dan vergeet ik al mijn problemen en is dit het enige die nog telt. En mama. Ik mis haar zo. Zo erg. Erger dan wat dan ook ter wereld. Mama ik hou van je. 

Ik doe mijn ogen terug open en Jake laat me los. Ik knipper met mijn ogen en het beeld is zo wazig. Dat heb ik altijd als ik net mijn ogen opendoe. Het is inmiddels ook al avond en dan realiseer ik me dat de tijd echt snel voorbij gegaan is. Te snel. 'Kom we gaan eten.' zegt Jake plots. Waardoor ik een beetje schrik, omdat het zo onverwacht was. Ik volg hem naar de keuken en daar staat een salade met kip. Simpel maar lekker. Ik help de tafel dekken en we beginnen te eten. 'Heb je dit zelf gemaakt?' vraag ik plots, alsof ik heel geïnteresseerd ben in hem. 'Nee, van de winkel. Lena, ik kan niet koken.' zegt hij spottend. Ik dacht het al. Jake die kan koken? Haha. Dat zou pas lachen zijn. 

'Waarom leer je het dan niet?' vraag ik hem met een hoopvolle stem. 'Gewoon, omdat koken niet mijn ding is.' antwoordt hij. 'Ik dacht het al.' zeg ik al lachend terug. 'Wat dacht je?' vraagt hij verbaasd. 'Uhh, dat koken gewoon niets voor jou is, het past niet bij je.' Ik kijk hem even aan. 

Het is morgen school en ik heb er echt geen zin in. Ik ruim de tafel op en besluit dan te gaan douchen. Zoals gewoonlijk kijk ik nog een film op de bank na het douchen. Gezellig. Netflix is life. 

Na de film

Het is ongeveer na tien uur als de film gedaan is en gek genoeg ben ik niet in slaap gevallen. Wat dus meestal wel zo is. Jake was bezig in zijn studeerkamer met wat dingen maar ik weet niet wat. Ik rek me even uit en ga naar mijn kamer. Voor ik ga slapen, kijk ik nog even op mijn mobiel naar: snapchat,instagram en facebook enz.. Ik heb een vriendschapsverzoek en even heb ik geen idee wie het zou kunnen zijn. Jake Browns heeft je een vriendschapsverzoek gestuurd,verschijnt er op mijn scherm. Ik had het natuurlijk al kunnen weten, maar ik dacht eerder aan mensen die ik niet ken. Ik accepteer het gewoon, want wat kan hij doen? Ja, hij kan me stalken.. Shit, nog niet aan gedacht. 

Ik schrik wanneer ik zie dat het al kwart over elf is en ik besef dat het morgen school is. Ik val in slaap. 

---