❝I carry the weight of you in my heavy heart❞
Kiana
Το βράδυ της Τρίτης όταν ξύπνησα ήταν ακόμη κουρνιασμένος στην αγκαλιά μου, αναγκάστηκα να τον ξυπνήσω επειδή ο πυρετός είχε ανέβει και ένιωθα απαίσια.
Με φίλησε στο μέτωπο και του είπα πως καλύτερα θα ήταν να πάει σπίτι του να ξεκουραστεί. Όταν τον ρώτησα αν ήταν καλύτερα, απλώς μου έγνεψε χαμογελώντας ελάχιστα. Και έπειτα έφυγε.
Την Τετάρτη το πρωί, δεν πήγα πάλι στη δουλειά, από το απόγευμα άρχισε ο πυρετός να πέφτει, και έτσι παρέμεινα στο κρεβάτι να κοιμάμαι, μέχρι την Τετάρτη το βράδυ.
Σηκώθηκα και πήγα μέχρι το σαλόνι όμως έπειτα, κάθισα στον καναπέ και παρατήρησα το όμορφο χριστουγεννιάτικο δένδρο που είχε στολίσει εκείνος.
Ο Tom έλεγε να πάω πίσω στο κρεβάτι για να μην το κολλήσω χολέρα ξανά και ξανά, μέχρι που η μαμά σταμάτησε να τον αγνοεί και τον αγριοκοίταξε. Έτσι σταμάτησε.
Ο μπαμπάς με φίλησε στο μέτωπο και μου χαμογέλασε. «Κάτσε εδώ, είναι καλύτερα από το αρρωστοκρέβατο.» μου είπε και του ανταπέδωσα ένα χαμόγελο.
«Αυτά.» κοιτάζω την Arabella καθώς κάθεται στην πολυθρόνα απέναντι διαγώνια από το κρεβάτι μου.
«Περίεργα πράγματα.» στραβώνει τα χείλη της. «Αλήθεια, δε γνωρίζω τίποτα. Ο Niall δε μου λέει τι λένε με τον Harry ή γενικά ξέρεις, ούτε εγώ του λέω τι λέμε εμείς οι δύο.» με κοιτάζει μπερδεμένη.
«Εντάξει, δεν πειράζει. Δε θέλω να ρωτήσεις ούτως ή άλλως. Το πρωί μου έστειλε μήνυμα, λίγο πριν έρθεις, για να δει αν είμαι καλά. Αυτό μόνο επιπλέον από χθες.» της εξηγώ.
«Του απάντησες;»
«Όχι ακόμη.»
«Γιατί;» σμίγει τα φρύδια της καθώς σηκώνεται και έρχεται και κάθεται στην άκρη του κρεβατιού μαζί μου.
«Επειδή-δε-δε ξέρω. Νιώθω πως κάτι δεν πάει καλά.» της εξηγώ.
«Μα αφού δεν έχει γίνει τίποτα μεταξύ σας.» με κοιτάζει προβληματισμένη, στραβώνοντας τα χείλη της.
«Δε ξέρω, Arabella. Νιώθω περίεργα. Τέλος πάντων, ελπίζω όλα αυτά να είναι απλά βλακείες που πλάθει το μυαλό μου.»
«Ναι..» ανασηκώνει τους ώμους της εκείνη, καμπυλώνοντας ελάχιστα τα χείλη της σε ένα ελαφρύ μούτρωμα.
«Τι κάνει ο Ben; Έχω πολύ καιρό να τον δω. Είναι πλέον με εκείνη την κοπέλα που μου έλεγες;» με ρωτάει αμέσως μετά.
«Με την Crystilia, ναι. Χαίρομαι τόσο για εκείνον, του αξίζουν τα καλύτερα.» της λέω, μα παραλείπω την όλη περίπου εξομολόγηση του για τώρα από εκείνον.
YOU ARE READING
Moonlight
FanfictionΑκόμη τον αγαπώ. Ήταν από τους πρώτους φίλους που είχα ποτέ. Την πρώτη μέρα στο σχολείο, μου πρόσφερε τον κόκκινο μαρκαδόρο, το οποίο είναι το αγαπημένο μου χρώμα, έτσι γίναμε αχώριστοι . Ήμασταν σε μερικά μαθήματα μαζί, στις ομαδικές δραστηριότητε...
