Lost in Neverland - Paused

Proloog

Precies 1 jaar geleden ben ik mijn hele familie verloren. En ik herinner me het ongeluk nog alsof het gisteren was. Mijn grootouders waren al 40 jaar samen, dus onze hele familie gingen met een jacht naar de Atlantische Oceaan. Het water was rustig... Er kan dan toch niks misgaan? Nou, schijn bedriegt. Het gebeurde om middernacht. Iedereen was op het dek. Er werd vuurwerk afgestoken en champagne gedronken. Op een gegeven moment hoorden we een enorme knal. Ik keek naar de verte. En ik zag een muur van water op ons afkomen. Het was absoluut geen monstergolf. Dit was erger. Iedereen raakte in paniek. Het jacht begon te schommelen. De reddingsboten? Die waren verdwenen. Het ene moment waren ze er nog, de andere moment verdwenen ze in het niets. Mijn ouders en oma en opa renden naar me toe. "Aviana! Zorg ervoor dat je hier weg komt! Praat er met niemand hierover! Begrepen?" Zei mijn vader dwingend. Ik knikte verbaasd. Ze trokken me in een stevige knuffel. Ik zag de muur van water dichterbij komen. "We houden van je, Aviana." Fluisterde mijn moeder glimlachend. En toen gebeurde het. Het jacht sloeg om. Iedereen viel in het water. Ik zag een zwarte mist in het water iedereen naar beneden trekken. Mijn ouders keken me glimlachend aan. Ze hielden elkaars handen stevig vast. En toen verdwenen ze. Ik zag niemand meer. Mijn zuurstof begon op te raken. Ik probeerde naar boven te zwemmen, maar het lukte niet. Het zwarte mist begon ook om mij heen te zwemmen. Aviana... Ik stak mijn hand naar boven. Tot mijn verbazing voelde ik een hand om mijn pols. Wat? Ik werd naar boven getrokken. Het zwarte mist trok zich terug. "Gaat het?" Vroeg een jongen als we het wateroppervlak bereiken. "Mijn familie." Fluisterde ik. De jongen tilde me omhoog. Ik keek naar boven. Oh god dat had ik niet moeten doen. Een jongen met prachtige chocoladebruine haar en smaragdgroene ogen keek me bezorgd aan. Snel wend ik mijn blik af. Oh dat had ik ook al niet moeten doen! We zweven een paar meter boven het water. "W-wat gebeurt hier?" Stamelde ik. "Oh ik heb je net gered uit het water en nu zal ik je terugbrengen." Antwoordt de jongen nonchalant. "Wie ben jij? En waarom kun je vliegen?! En hoe weet je waar ik woon?!" Ratel ik. De jongen trok me tegen zich aan. "Je moet even rusten. We hebben het hier later wel over." Fluistert hij zachtjes. Ik knik. Hij tilt mijn kin op en drukt dan zijn lippen op de mijne. ?! Ik probeer hem weg te duwen, maar hij trekt me nog steviger tegen zich aan. Langzaam voelde ik me slaperig worden. Een paar seconde later viel ik in slaap.