Bad, with a kind of good ~Voltooid~

6. Oude liefde en losgeslagen kanoeroe's

***

Oude liefdes en losgeslagen kangoeroe's

****

{pov Malou}

"Jasper? Wat doe jij hier?" Vraag ik, mijn stem vol verbazing als ik de jongen zie staan.

Hij glimlacht licht en loopt naar me toe.

Met een brede lach leun ik over mijn fiets en wacht tot Jasper voor me staat.

"Ik ben verhuisd naar Ocean City, twee dagen geleden, en vanaf vandaag zit ik op deze school" beantwoord hij mijn vraag.

Langzaam laat ik mijn ogen over zijn gezicht glijden.

Naast het feit dat hij er ouder uitziet, is hij nog steeds de lieve jongen van vijf jaar geleden op de basisschool.

"Is er iets?" Vraagt hij zachtjes.

Ik schud mijn hoofd en glimlach.

"Ik dacht gewoon aan vroeger, jij was mijn eerste vriendje weet je" lach ik zachtjes.

"Echt, nee dat wist ik niet, nu voel ik me vereerd" grinnikt hij.

Een schaterlach verlaat mijn mond voor ik hem tegen kan houden.

Niet omdat hij zo grappig is, maar gewoon omdat ik blij ben dat ik Jasper terug zie.

"Maar, ik moet gaan, ik moet me nog even melden" zegt hij dan.

Ik knik en zeg met een lichte lach: "Ik zie je straks nog wel Jasper"

En voordat ik besef wat ik eigelijk doe geef ik hem een knuffel.

Even verstijfd hij, maar dan geeft hij zachtjes een knuffel terug.

"Ik ben blij dat terug bent Jasper" fluister ik in zijn oor.

Hij glimlacht, laat me dan los en loopt het schoolplein over.
Bij de deuren blijft nog een keer staan en zwaait, maar voor ik terug kan zwaaien verdwijnt hij al in de stroom leerlingen.

Ineens hoor ik een fluistering achter me en snel draai ik me om.

Jax staat twee meter verder op naar me te kijken, zijn mond is vertrokken tot een smalle streep, zijn handen gebald tot vuisten en de blik in zijn ogen laat me huiveren.

Is hij... jaloers?

***

"Eef?" Vraag ik voorzichtig.

Mijn hart bonst als een gek tegen mijn borstkas, alsof hij een woedende stier is, die ieder moment uit kan breken.

Eva draait zich tergend langzaam om, haar lippen zijn samengeknepen tot één smalle streep.

"Wat?!"  Snauwt ze boos.

"Ik... kan ik even met je praten?".

Eva knikt stuurst, schuift de stoel naast haar naar achter en maakt duidelijk dat ik moet gaan zitten.

Gespannen ga ik op het puntje zitten, zo, dat ik ieder moment weer op kan springen.

"Ik wil zeggen... dat het me spijt" zucht ik dan zachtjes, mijn ogen strak op het bekraste en beschreven tafelblad gericht.

Vanuit mijn ooghoek zie ik hoe Eva opgelucht adem haalt.

"Het spijt mij ook, ik weet gewoon niet wat me bezielde op dat moment, ik dacht... ik dacht echt dat Jax van je zou houden. Maar, het leek alsof ik even was vergeten dat hij een gore player is".