Pov Jade.
Ik werd wakker gebeld door me tante.
'Jade, je moet naar het ziekenhuis komen! Er is wat met je moeder' snikte ze. Ik hing metteen op, pakte me scooter en reed weg. Als een gek reed ik door de stad. Normaal is het kwartiertje rijden maar ik was er binnen 6 minuten al. Ik rende naar de receptie.
'Mevrouw Skye?' vroeg ik angstig.
'Kamer 201C 3e verdieping.' zei de vrouw achter de receptie.
Ik rende naar de lift en stapte in.
'Waarom duurt het zo lang, schiet op rot lift!' schreeuwde ik. Een jongen die naast mij stond keek me raar aan, ik gooide een arrogante blik. De lift deuren gingen open en ik rende naar de kamer waar mijn moeder lag.
Toen ik de kamer binnen kwam lag mijn moeder lijkbleek in het grote ziekenhuis bed. Dit kon niet..
De tranen rolde over me wangen. Ik wreef zachtjes over haar hand. Ze had haar ogen dicht, zou ze ze ooit nog opendoen?
Ik werd uit mijn gedachte gehaald toen ik 3 lange piepen hoorde. Er kwamen 4 dokters aanrennen en eentje duwde me de kamer uit.
Op dat moment besefte ik dat ik net mn moeder was verloren, huilen lukte me op een of andere manier niet. Ik was gewoon verdoofd, ik kon niks horen of bewegen. Opeens voelde ik iemand me arm pakken, diegene trok me mee naar een bankje en liet me zitten.
'Wat is er meis?' vroeg het meisje die me meenam.
'M-me.. ove-overleden..' snikte ik. De tranen bleven maar komen. Ze trok me in een knuffel en trooste me. Ookal kende ik haar niet, het boeide me op dit moment niet meer. Ik had niemand meer..
Mijn moeder was de laatste die mij steunde & het duwtje gaf die ik soms echt nodig had. En nu? Ik ben fucking 17 en heb gewoon niemand.
'Zoe?' hoorde ik een jongensstem.
'Cassius!' schreeuwde het meisje die Zoe heette blijkbaar.
'Wat is er met haar & wie is dat?' vroeg hij lief en hij sloeg een arm om mij heen.
'Ik eh-ehm' stamelde ik.
'Cass niet nu, ze verteld het als ze er klaar voor is. ' zei Zoe boos. Ik gaf haar een glimlach, alhoewel het was niet eens een lach meer.
'Meid wil je mee met ons of wil je liever alleen zijn?' vroeg Zoe voorzichtig.
'Ik ehmm, ga wel mee. Als dat mag dan' vroeg ik onzeker.
'Ja tuurlijk!' zei Zoe blij. Ze pakte me hand en liep langs de kamer waar me moeder lag. Ik slikte even en bleef stil staan. Gelukkig hadden ze het door en bleven ook staan. Er rolde een traan over me wang, Cassius liep naar me toe en knuffelde me.
