Daar sta ik dan, verlamd door angst.
Tranen in mijn ogen, mes in mijn hand.
Ik besef niet echt wat ik nous precies heb gedaan. Ik zie daar alleen maar een man op de grond liggen. Hij heeft een paar steekwonden in zijn hart en maag.
Wat?
Wat heb ik gedaan?
Heb ik iemand vermoord?
Ik?
Maar ik?
Ik kan dat toch niet zijn?
Ik kan tog niemand vermoorden?
Of toch wel?
Ben ik echt een moordenaar?
Waarom?
Waarom heb ik dit gedaan?
Hoe kan dit?
Al die vragen schieten door mijn hoofd.
En dan....... Ik laat het mes vallen en ren weg. Door de gamgen van het appartement. Eindelijk ben ik buiten, waar ben ik? Ik ben sowieso niet in een buurt die ik ken. Ik begin maar weer te rennen door de straten. Uiteindelijk zag ik een bos. Ik dacht daar kan ik me verstoppen. Ik ren het bos in. Maar ik raak verdwaald. Alle bomen lijken op elkaar en er is geen pad te zien. Uiteindelijk laat ik me vallen tegen een boom. Helemaal uitgeput was ik. Na een minuut of 3 had ik weer een normaal ademhalings tempo.
'Krak' ik hoorde iets, iets kwam naar me toe. Ik zag een vage schim. Ik kroop langzaam achteruit ik stond op en 'BAM' ik viel over een boomstronk. 'Shit!' Ik probeerde op te staan maar dat lukte nauwelijks. Ik stoote mij hoofd tegen een tak. Toen viel ik weer op de grond. De schim kwam weer naar me toen, nu zag ik het beter het was een oude vrouw. Dat is het laatste wat ik me nog herinner toen ben ik vast flauw gevallen......
Εεη ρααr uur laτεr
Waar ben ik? Niet meer in het bos. In een oud huisje, het ziet er leuk en knus uit.
"Aahhh je ben einfelijk wakker." de oude vroutpw staat over me heen gebogen.
Ik probeerde op te st.aan maar ik had zo'n hoofdpijn.
"Rustig maar blijf nog maar even liggen je hebt je hard gestoten."
Maar ik wou niet nog even blijven liggen, ik wou daar weg!
Ik probeerde weer voorzichtig op te staan maar het lukte gewoon niet.
Toen vroeg maar aan de vrouw wie ze was.
Ze zei " Ik ben Elisabeth van Buzekom."
" Mag ik vragen hoe jij heet meisje?"
Dat zei ze op zo'n manier waar je rillingen van krijgt.
" Ik ben Lara van Dijk en ik ben 14 jaar."
" Nou Lara ik ben al 74 jaar."
"Bijna 75." Verbeterde ze zichzelf.
Zo dat had ik echt niet verwacht, ze leek wel 60.
Dus een vrouw van bijna 75 heeft mij uit het bos daar haar huis getild, hhmmmm merkwaardig.
Want ze liep ook al niet zo al te best, zou dat door mij komen dat ze mij moest tillen?
"Hier is wat water liefie."
Ik probeerde weer omhoog te komen en dit keer lukte het, ik ging rechtop zitten en dronk wat water.
Toen het op was zei ik "dankjewel."
"Graag gedaan."
"Maar ehh waarom liep u eigenlijk in het bos?"
"Nou ik was bramen aan het plukken in het bos" zei ze een beetje vluchtig.
Dat vond ik wel raar maar m'n aandacht was al snel afgeleid naar het schilderij aan een muur.
Het was een schilderij van een man die heel eng naar mij keek.
Maar ik zei: " Dat is een mooi schilderij." ( totaal niet gemeend want het leek wel of die ogen van dat schilderij je overal volgen.)
Zo eng!!
Note: En hoe vind je het eerste hoofdstuk?
