VoetbalSTER Mila

Blauw

Mila gaapte toen ze wakker werd gemaakt door haar moeder.
"Mag ik nog op voetbal of niet"? Vroeg Mila ongeduldig.
"Ik heb er over nagedacht en ik denk dat het wel kan". Zei haar moeder na een poosje.
Volgend seizoen was helaas pas over 2 maanden. Maar ze kon natuurlijk eerst meegaan met Brittany.
"Morgen is het woensdag dus kunnen we die middag wel even kijken naar voetbalkleding". Zei haar moeder uiteindelijk.
"Yas"! Juichte Mila toen ze het goede nieuws eindelijk, na 8 uur lang slapen, gehoord had.
"Ik mag op voetbal"! Vertelde Mila enthousiast aan Brittany.
Echt wat cool. Dacht Mila dat Brittany zou zeggen, maar...
"Leuk voor je". Zei Brittany zonder een spatje enthousiasme.
"Wat is er Brittany, je weet dat je alles aan mij kan vertellen". Zei Mila bezorgd.
"Ehm... Ik zeg het eigenlijk liever niet, misschien in de fruitpauze"? Zei Brittany een beetje bang.
Mika keek naar de grond en voelde, bijna wat haar vriendin ook voelde, het enige was dat Mila niet wist waarom Brittany zich zo voelde.
"Kom ik zo enthousiast aanlopen". Zei Mila stilletjes.
Toen kwamen we de juf tegen. Snel draaide Brittany zich om.
Mila draaide met haar mee. Toen zag ze iets wat ze niet verwacht had.
Het viel Mila nu pas op! En niet eens gisteren, of was het gisteravond gebeurd?
Brittany had een blauwe plek op haar gezicht. En een flinke ook.
Was ze gevallen ofzo? Vroeg Mila zich af.
Toen ging de bel, en liepen we met z'n allen naar binnen.
Iedereen wilde als eerste de klas in. Mila wilde juist graag bij Brittany blijven.
De juf die ze net tegenkwamen, was van groep 6, gelukkig anders had ze doorgevraagd.
Wij hadden dan ook een meester, genaamd: Lars.
Hij was de aardigste meester die Mila heeft gekend, ook gelijk de laatste, ze zaten namelijk in groep 8.
Meester zag dat Brittany haar gezicht verborg. En kwam dus gelijk naar ons toelopen.
"Stoor haar nu maar niet meester". Zei Mila behulpzaam.
Meester Lars knikte naar haar en liep weer terug.
"Ik heb het al gezien Brittany". Zei Mila toen tegen haar.
Toen zag Mila dat ze haar jas aan liet, en gewoon de klas inliep.
"Je jas"! Riep Mila nog, maar toen wist ze al waarom ze die nog aanhad.
Meester klapte in zijn handen en riep: "allemaal zitten"!
We luisterden wel, want we hadden een keer meegemaakt, dat iemand dat niet deed.
En toen kreeg niet alleen hij straf, maar ook wij. Dat was echt vervelend.
"Je moet met meester praten". Fluisterde Mila toen naar Brittany die naast haar zat.
Brittany haalde haar schouders op. Mila zag het en knikte dat het echt moest.
"Alleen als je meegaat". Mompelde Brittany na een tijdje.
"Tuurlijk als jij dat wilt ga ik met je mee". Fluisterde Mila nog steeds.
"Ik verwacht dat jullie gaan lezen, terwijl ik even weg ben met deze 2 meiden". Zei meester Lars streng.
Brittany en ik liepen achter onze meester aan, naar het bespreekkamertje.
We waren hier nog nooit geweest dus keken we eventjes rond.
"Nou vertel eens Brittany, waarom hebben die blauwe plek"? Vroeg meester Lars uiteindelijk.
Brittany zuchtte, en begon toen opeens weer te huilen. Ze legde haar hoofd op mijn schouders, en dat liet ik haar dan ook toe. Ik had medelijden met Brittany, puur om dat ze gewoon alleen al huilde.