Regrets [DUTCH]

Proloog

'Summer 16' krijs ik als ik het vliegtuig instap. Ik pak mijn broertje Amin vast en geef hem een kusje. Ik hou ervan om hem te vertroetellen, ik knijp in zijn bollige wangen en leg hem op mijn schoot. 'Wat een toetie ben jij ook toch' zeg ik terwijl ik hem op en neer gooi. Hij begint te grinniken en kijkt me dan met zijn volle grote blauwe oogjes aan.

Ik en Amin zijn de enige in ons gezin met aqua-blauwe ogen. Hij lijkt té veel op mij. Alleen heb ik lang zwart stijl haar en hij spirale krulletjes die mooi langs zijn prachtig gezichtje lopen. Wat word hij een hunk zeg, later.

Ik zet zijn gordel om en zie dat mijn moeder klunzig naast mij komt zitten en dan een gebedje uitspreekt. Ik hoor haar letterlijk alle verzen uit de koran mompelen waarna ze eindelijk gerust is gesteld en onderuitgezakt achterover leunt op haar stoel 'Bismillah' zeg ik tegelijkertijd met mijn moeder. Ik geef Amin een kusje op zijn wang en ga dan ook achteruit leunen.

'Allemaal jullie stoelen vastzetten, apparaten vergrendelen er is kans op turbelentie'. Ik voel de vliegtuig heen en weer bewegen. Amin tuurt zorgeloos voor zich uit, totdat de vliegtuig heel onrustig begint te bewegen. Hij krijst door het vliegtuig heen waarna een paar andere kinderen hem volgen. Daar wordt hij nog onrustiger van. Ik pak hem op en druk hem tegen mijn borstkas aan 'Het komt inshallah allemaal goed Amin' hij pakt mij stevig vast en kijkt me aan en knikt.

Hij is pas 8 jaar oud, maar is al heel slim. Hij weet precies wat er om zich heen gebeurt. Ik ben pas 14-jaar oud, dus er zit niet een groot leeftijdsverschil tussen. Maar ik ben wel zijn enige grote zus, en ook een moeder voor hem meestal.

Er zakken zuurstof-zakjes naar beneden en mijn hart begint in mijn keel te bonzen. Ik krijg bijna kokhals neigingen van de stress en twijfel geen seconde om het om mijn mond heen te wikkelen. Ik zet het ook om Amin's mond en pak zijn kleine handje vast en begin nu ook onrustig verzen uit de koran te reciteren.

Ik zie stewardessen ijsberend heen en weer lopen en dingen met elkaar bespreken. Ze praten zo zacht, het is amper hoorbaar voor de passagiers.

Opeens zakt het vliegtuig té veel naar beneden. Als ik het raampje open zie ik geen landingsbaan of dergelijke, waar wil deze piloot op landen? Op een berg? Even schud ik deze twijfel van mij af en denk ik helder na. Hij heeft vast en zeker hard gewerkt voor zijn baan, en is proffesioneel. Het is vast niet de eerste keer dat hij vliegt.

Ik hou mijn moeder en Amin extra stevig vast naarmate de vliegtuig steeds meer zakt. Ik hoor passagiers huilen en krijzen. Ik ben zo bezorgd, dat ik niet eens helder kan na denken. Ik weet niet alles op een rijtje te zetten. Als ik voor me kijk en zie in welke heftige situatie wij verkeren en actie wil ondernemen is het al te laat. De vliegtuig valt met een zware klap op de grond. Ik vlieg met Amin gedrukt tegen mijn borstkas met een zwaai tegen het raampje aan.

Als ik eindelijk weer bij bewustzijn ben proef ik alleen bloed en het enige wat ik om mij heen zie is vuur. Ademen gaat moeilijk, ik probeer me zo snel mogelijk te bevrijden. Ik ren door het vuur heen. Als ik mijn neus ophaal ruik ik rook, en bloed. 'Amin! Mama' ik ren de vliegtuig uit en spring uit de nooduitgang.

Ik kijk geschrokken om mij heen en zie mijn moeder op een rots zitten 'Waar is Amin' schreeuw ik 'Hij is binnen benti' zegt ze waarna ze in tranen uitbarst. Ik maak aanstalten om het vliegtuig in te stappen om Amin te zoeken 'Je kan niet naar binnen het is te gevaarlijk' hoor ik een reddingsmedewerker zeggen. Ik trek me los uit zijn grip en ren naar het vliegtuig toe.

Als ik eenmaal wil instappen trekt de medewerker me weg. Ik val met een klap op de grond en barst uit in tranen 'Amin, nee' . Dit is mijn schuld, ik moest hem zoeken. Was ik maar doodgegaan in zijn plaats. Ik zit roerloos op de grond met mijn voorhoofd op de stenen aangeduwd. Mijn handen vol met brandwonden, en mijn hart is gebroken. Ik kan mijn pijn niet beschrijven. Het is mijn schuld.