Neden mi bana sürekli senin bana olan olumsuz davranışlarını söyleyip durdular? Nasıl sevdiğimi gördüler. Hayal kırıklığımın çok büyük olacağına inandılar, öyle de oldu ama onlar bilmediler. Karşılarında kendimi ezdirmedim. Hayal kırıklığımı göstermedim. Göremedikçe hırslandılar. Daha fazla ve daha fazla kötü dvrandılar bana. Olmadı hiç bir zaman karşılarında ağlamadım. Kendimi küçük düşürmedim. Hep sevdim, çok sevdim ve çok acı çektim. Gözlerinin önünde hep sevdim, çok sevdim. Yalnızken de acı çektim. Hep. Diğer kızlar gibi gözlerinin önünde ağlamadım, isyan etmedim, sustum diye herkes gitti. Yalnız ağladım yine. Güvenim kayboldu yine. Ailem yavaş yavaş uzaklaştı benden, gerçekleri öğrendim ve şimdi kalabalık ortamlardan nasıl kaçacağımı şaşırıyorum. Nedeni sizlersiniz. Güvenimi o kadar boşa harcadınız ki; tek bir kişiye bile güvenemiyorum. Ne kadar doğruymuş o söz; "babasının bile sevmediği kızı hangi ERKEK sever." Belki birkaç ADAM anlar sever de, ama~~ailesinin sevmediği kızı, hiç kimse sevemez.~
Ben artık hep köşelerdeyim. Kalabalık ortamlardan hemen uzaklaşıyorum. Kimseyle tanışmak falan filan istemiyorum. ~Güvenmek istemiyorum.~ çok can yakıcı. Yalnızlığa alıştım artık. Karanlıktan zaten hiç korkmadım ki. Çünkü sarılabileceğim kimse yoktu. Korkarsam yine aynada kendimi teselli etmem gerekirdi. Korkmadım işte. Cesaretim çoğu insandan daha fazla. Bunun nedenini bende bilmiyorum çünkü yaptığım yanlışları kurtarabilecek kimsem de yok, omzunda ağlayabileceğim kimsem yok. Koyarım başımı dizlerime kulaklığı son ses açarım, ağlarım. Geceleri yorganın altında cenin pozisyonunda ağlarım. Annemin dizleriminde veya babamın omzunda değil. Kendimi bildim bileli babama hiç sımsıkı sarılamadım. Hiç annemi doya doya öpemedim. Aile konusu açıldığında küçüklük anılarımı anlatmak yerine hep ordan uzaklaşıp ağladım. Benim hiçkimse gözyaşlarımı silmedi. Kitaplarla sustum ben. Gidip bir kitap alıp onunla büyüdüm. Kitaplardan öğüt aldım. Annemden değil. Annem bana hiç "iyi geceler" demedi. Zaten sevdiğim insanlardan çok az kişi dedi. Ama o hiç demedi. Hep "sanada" dedi. Olsun annem bile bana "iyi geceler" dememişken, O'nun "sanada" demesi bile gece ağlarken yüzümde kocaman ıslak yanaklı bir sırıtışa neden oluyordu.
Ama kırıldım. Paramparça oldum. O da görmedi. Herkes gibi o da gitti. Beni acılar içinde bırakıp o da gitti. Güvenemedim ondan sonra. Uzun zamandır ilk kez birine güvenmiştim. O da bitti. Artık kalabalık ortamlarda kulaklığı takıp ordan kurtulmanın yollarını arıyorum. Kaç kere istedim bu hayattan siktir olup gitmeyi. Yapamadım. Ben gece yarısı kalkıp yastığımı ters çevirdiğimi hatırlarım. Bana çocukluktan bahsetmeyin. "Yaşıtlarına göre çok olgunsun" demelerine alıştım artık. Yaşadıklarımı yaşasaydınız inanın siz benden beter olurdunuz, ben yine iyiyim.
Artık bazen hissedemiyorum. Bazen ise canım çok yanıyor. Karanlıkta kafamı duvara yaslayıp kulaklıkla oturup öylece karanlığı izliyorum. Hiçbirşey yok acı gözükmüyor, yaralar gözükmüyor.
Ve benim en sevdiğim hava yağmurlu hava. İnsanların başı yere eğik, herkesin yüzü ıslak. Benim gece ağladığım saatlerdeki yüzümü andırıyor. Herkes çok masum. Kimse birbirine kötülük yapamıyor, herkes kendi derdinde. Herkes sığınacak bir yer arıyor, ordan oraya koşuşturuyor. Buda tıpkı benim küçüklüğüme benziyor. Her anne çocuğunun peşinde koşarken; ben annemin peşinde koştum. Yoruldum ve düştüm. Sonra kendi yaralarımı iyileştirdim. Tekrar koştum. Yine aynısı oldu ve artık güvenemeyeceğimi öğrendim. Uzun zaman sonra, O'na güvendim. O da aynısını yaptı. Bu sefer düştüğümde yaralarımı iyileştirmedim. Bıraktım ve o yaraların büyümesine izin verdim, her gece kanamasına izin verdim. Ve ben artık hergece kanamasını izleyip ağlıyorum. Bazen sadece izliyorum ve uyuyorum. Artık ne yaptığımı bilmeyecek kadar değiştim.
Kafandaki o lanet seslere sus diye yalvarmak.. O kadar acı ki, dayanamıyorum biliyormusun? Artık yoruldum ve değiştim.
