Ontering [Flikken Maastricht]

19.

Het was een mooie lentedag. Wolfs en Hanne hadden beide een dag vrij en hadden daarom besloten deze door te brengen in het stadspark. Zij waren duidelijk niet de enigen geweest met dit idee. Er hadden zich groepen ouderen, rokende jongeren en gitaar spelende studenten verzameld. Iedereen was vrolijk en enthousiast door de eerste zonnestralen die Maastricht begroetten.
Het stel zat samen met hun baby op een geruit picknickkleed in de schaduw van een grote eik. Wolfs had gezorgd voor belegde pistoletjes en versgeperste jus. De mooie dag had de mooie Hanne naar boven gehaald. Ze was vrolijk, ze glimlachte en was even zorgeloos. Dit was de vrouw die Wolfs zo leuk had gevonden.
Wolfs kroelde met zijn lachende dochtertje, terwijl Hanne genoot van haar broodje. Haar donkere krullen dansten mee met het lichte briesje dat door de bomen waaide. Ze staarde tevreden voor zich uit. Ze zeiden niet veel, maar dat was ook niet nodig.
Wolfs pakte de hand van zijn vriendin vast en streelde met zijn duim over haar knokkels. De hand bracht hij naar zijn mond om er een kus op te geven.
"Het spijt me, Floris", zuchtte Hanne. "De laatste tijd... Ik weet niet wat het is." Ze sloeg haar ogen neer. Achteraf wist ze best dat ze fout zat, maar op dat moment zelf had ze er geen flauw idee van. Dan was ze zo in haar eigen wereld dat niets er meer toe deed.
Wolfs gaf een bemoedigend kneepje in haar hand.
"Misschien moet je er een weekendje tussenuit?" opperde Wolfs. "Met vriendinnen naar de spa of winkelen. Even weg van hier, even geen zorgen."
Hanne dacht na over de woorden en knikte uiteindelijk langzaam.
"Misschien is het wel een goed idee", stemde ze in. "Ik heb lang niet meer echt kunnen ontspannen." Ze glimlachte naar hem en boog naar voren voor een kus.
Terwijl het stel van de broodjes genoot zag Wolfs in de verte een bekende hun kant op komen. Gekleed in sportoutfit en een waterfles in de rechterhand geklemd. Haar paardenstaart zwiepte van links naar rechts bij iedere pas die ze zette.
"Hé Eva!" riep hij naar haar.
Wonder boven wonder hoorde ze het door haar oortjes met muziek heen. Ze verzwakte haar pas en kwam joggend bij hen tot stilstand. De oordopjes trok ze uit haar oren.
"Hé", begroette ze het stel. Ze hijgde nog na van haar hardloopsessie en gulzig dronk ze uit haar waterfles. Ze knikte naar het kleed en de broodjes. "Gezellig", vond ze.
"Kom zitten", zei Wolfs meteen, "lust je een broodje?" Hij pakte een pistoletje uit de tas en hield het haar voor.
Eva schudde bedankend haar hoofd. Ze had geen behoefte om zich bij het verliefde stel te voegen en aan Hanne's dodelijke blik te zien, had zij er ook niet zo veel trek in.
"Nee, dank je", schudde ze nogmaals haar hoofd toen Wolfs haar probeerde over te halen. "Ik ga nog een stukje rennen", besloot ze. Eva stopte de oortjes weer in haar oren en zei Hanne en Wolfs gedag. "Ik zie je maandag." Ze stak haar hand op en rende met volle snelheid het stadspark uit.