Assassinated (Voltooid✔)

decorate

''Ik heb er wel vertrouwen in dat je het nog een hele tijd vol houdt hier, dus wat vind je ervan om je kamer een beetje gezelliger te maken? Ik bedoel, als je wint dan ben je hier nog vier jaar,'' zegt de prins grijnzend. ''Prima, ik ga er vanuit dat jij de spullen regelt?'' Zeg ik, en ik imiteer zijn vreemde grijns. De lach op zijn gezicht wordt nog breder en ik schud mijn hoofd. ''Idioot,'' mompel ik heel zachtjes. ''Wat zei je?'' vraagt de prins nieuwsgierig. ''Ja....'' zeg ik plagend. ''Geen compliment in elk geval, ga jij die spullen nog regelen of niet?'' ''Zijn alle assassins zo zelfverzekerd en eigenwijs als dat jij bent?'' Vraagt de prins lachend. ''Ik denk het wel, Aiden,'' zeg ik. Hij kijkt een beetje verbaasd op bij het horen van zijn eigen naam, en loopt dan weg om de spullen te halen.

Tien minuten later klopt er iemand op mijn deur. Nee, ik wil het niet kloppen noemen. Er bonkt iemand tegen mijn deur. ''Zora, help even!'' Ik hoor de stem van Aiden door de dikke deur heen. ''Kan niet, ik zit hier opgesloten, weet je nog?'' Roep ik naar hem. ''O, vergeten. Dan moet het maar zo.'' Ik hoor een harde bonk en veel geschuif en vraag me af wat daar aan de hand is. De deur wordt open gemaakt, en een rode prins komt binnen. Naast hem staan twee hele grote dozen. Ik loop naar hem toe om hem te helpen. ''Zo, kon je dit helemaal alleen tillen? Had ik niet van je verwacht,'' zeg ik en ik pak met gemak een van de grote zware dozen op. ''Ik ben sterker dan ik lijk hoor,'' zegt Aiden zachtjes. ''Waarom liet je ze niet door je bedienden brengen, die staan in de rij om hun majesteit te helpen,'' zeg ik, met een spottende nadruk op 'majesteit'. ''Tja, dat is wel waar, maar ik commandeer ze liever niet rond als mijn slaafjes,'' zegt Aiden met een trieste glimlach. Ik maak de eerst doos open, er zitten allemaal kleuren verf in. ''Waarvoor is dit,'' vraag ik Aiden. ''Om de muren te schilderen, natuurlijk.'' ''Moeten we dan niet eerst alles uit deze kamer slepen?'' Vraag ik. Hij knikt en we gaan aan het werk.

Na een paar uur zijn we bijna klaar, mijn kamer is geschuurd en geverfd. Aiden zit op zijn knieën het laatste hoekje te schilderen, terwijl ik toekijk. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Nooit gedacht de prins op zijn knieën en onder de verf te zien. Hij zit helemaal onder, maar het lijkt alsof dat hem niks uitmaakt. Hij krijgt toch wel weer nieuwe kleren, hij is tenslotte de prins.

''Klaar,'' zucht Aiden uiteindelijk. Hij staat op en loopt naar me toe. Hij wijst naar de tweede doos. ''Niet benieuwd wat daar in zit?'' Ik buig me over de doos heen en maak hem open. Ik ruik de stoffen voor ik ze zie. De geur van nieuwe kleding komt mijn neus binnen. Ik zie stapels met assassinspakken en bijbehorende gadgets. In allerlei verschillende kleuren, voornamelijk donkere kleuren. Maar bovenop de stapel ligt iets dat ik verbaasd oppak. ''Jij denkt dat ik dit ga aantrekken?'' Vraag ik spottend. Het is een lila zomerjurkje. Aiden kijkt me niet aan en wiebelt zenuwachtig met zijn voeten. ''Ja,'' zegt hij dan. ''Dacht ik het even niet,'' zeg ik opstandig. Ik ga géén jurk aantrekken. Echt niet! ''Na de volgende ronde moeten jullie allemaal mijn vader ontmoeten.'' Hij kijkt nog steeds naar de grond. ''En nog ga ik dit niet aantrekken,'' zucht ik. Aiden glimlacht triest en staat dan op. ''We hebben het er nog wel over. Ga jij nu maar je spullen bekijken, ik moet gaan.'' Ik merk dat ik het jammer vind dat hij de kamer uitloopt. Hij is fijner gezelschap dan ik had verwacht toen ik hieraan begon. Ja, hij is bijzonder fijn gezelschap...