a/n
hallo, ik ben het!
ik heb op het moment niet zoveel zin om te schrijven aan lange verhalen en dit zijn korte verhaaltjes die ik schrijf als ik niet zoveel zin heb om te schrijven aan lange verhalen (zoals nu).
dus ja enjoy i guess ♡
»♕«
ɪ ʜᴏᴘᴇ ʏᴏᴜ sᴛᴇᴘ ᴏɴ ᴀ ʟᴇɢᴏ. (ɴᴏᴛʜɪɴɢ ᴘᴇʀsᴏɴᴀʟ)
»♕«
Ik tekende cirkels in het zand. Erg mooie cirkels waren het niet; ze waren scheef, ongelijkmatig en deden me meer denken aan misvormde pingpongballen, van die ballen die telkens de verkeerde richting op gingen (behalve natuurlijk als de tegenstander sloeg, dan gingen ze zo in een perfect boogje langs je heen). Ze waren ook niet meer te redden, mijn cirkels. Zelfs met de beste wil van de wereld had ik ze niet meer mooi en rond kunnen maken (ik probeerde het; de misvormde pingpongbal werd een ei met een deuk erin).
Ik schoof naar achter in het zand en ging zitten wachten tot de zee mijn pingpongballen-en-gedeukt-ei uit zou komen wissen, zodat ik het opnieuw kun proberen. Nu met ruiten, misschien. Die waren makkelijker.
Gedachteloos streek ik een pluk haar uit mijn gezicht en keek naar de golven die alvast waren begonnen aan de onderkant van mijn ei, dat nu een half ei was geworden. Ik hield van de zee. Ze was er altijd, kon uitwissen wat niet goed gelukt was en luisteren als je jezelf niet goed gelukt voelde. Ik voelde me vaak niet goed gelukt. Soms voelde ik me zelf een scheve pingpongbal.
Met mijn tenen drukte ik kuiltjes in het zand, steeds dieper tot ik niet meer verder kon omdat mijn tenen te kort waren. Ik gooide de kuiltjes weer dicht en maakte nieuwe kuiltjes. Ze waren dieper dan de vorige. (Ik speelde wel een beetje vals; ik was dichterbij gaan zitten. Dus laten we het erop houden dat ze even diep waren. Of zelfs wat minder diep - als straf voor mijn gesjoemel.)
Mijn pingpongballen-en-gedeukt-ei waren bijna weg, alleen het bovenste stukje van de laatste cirkel was nog over. Hup, daar kwamen de golven. Weg cirkel. Weg pingpongbal. Het strand was weer schoon.
Ik stond op en begon aan mijn ruiten. Ruiten vielen tegen (als ik er zo naar keek waren ze eigenlijk nog lelijker dan mijn rondjes). Ik wiste ze weer uit met mijn voeten en liet me in kleermakerszit zakken op de grond. De golven likten aan mijn voeten. Mijn broek werd nat.
Ik keek naar de zon (ronder kon het niet), ik keek naar de zee en ik keek naar mijn vingers en veegde het zand eraf. Er bleef een beetje achter onder mijn nagels.
Morgen zou ik het opnieuw proberen. Met gewoon rechte lijnen, misschien. Of een zeshoek (al leek me dat nog moeilijker dan pingpongballen en ruiten bij elkaar).
Als het lelijk was, kon de zee het altijd nog uit komen gummen.
»♕«
