Boy 99 {Zombae Love Story} Dutch

//Ruby//

Dood.. dood... dood...
Het enige wat ik kan horen.
"Dood?" Vraag ik, met een kleine kinderstem. Als ik niet angstig was, zou dit wel grappig klinken. Lucy knikt even voorzichtig. "Als zombie dood?" Vraag ik. Weer knikt Lucy.
Op dit moment werd het me allemaal even teveel. Ik wilde gaan huilen, maar de tranen kwamen niet. Ze konden niet komen.
"Het zal allemaal duidelijk worden. Later. Je bent er nog niet klaar voor.." zegt Lucy. Met grote ogen keek ik het meisje aan. "Nee! Ik wil dat je alles verteld!" Roep ik.
Lucy trekt even een bedenkelijk gezicht, maar doet dan haar mond open.
"Ik vertel alleen wat ik weet, verder niks." Ik knik kort. "Ik ben hier al zo'n vijf maanden. In die tijd is er veel gebeurt. Als jij aan zombies denkt, denk je aan wezenloze wezens zonder hersenen die overleven door mensen te eten. Dat zijn we niet. We eten geen mensen. Wij zijn een soort van vegetariërs, we eten varkens, kippen en koeien.
Alleen de vijand eten mensen." Ze haalt even adem. "Wij moeten de vijand 'uitschakelen' zodat de aarde niet vergaat. Helaas zijn we nu erg kwetsbaar. Nog een dingetje, zombies hebben geen spraak. Dit klopt ook niet. Luister maar, je kan me verstaan." Ze probeerde van gesprek te veranderen, maar Ik knik stilletjes en gebaar dat ze weer door mag gaan. "Elke zombie heeft ook zijn eigen kracht. Alles kan en alles is verschillend. Zal aan het einde van dit verhaal de mijne laten zien.
We kunnen niet tegen zonlicht, daar zijn onze ogen te slap voor. Hiervoor gebruiken we zonnebrillen. Hartstikke hip, dus geen zorgen, het zijn niet de flops van 2014.
We zijn extreem streng hier. Zou je de regels verbreken, gaat je hoofd eraf. Gelukkig zijn er mensen zoals mij. De krachten zijn verdeelt in vier groepen, allemaal even belangrijk. Groep één is de kracht van de natuur. De kracht van de natuur heeft de kracht om iemand te herstellen, of iets terug brengen wat er niet meer is. Als het dood is, is het niet meer mogelijk om het te herstellen. Het enige wat deze groep kan doen is de mens veranderen in je weet wel. Groep twee is de kracht van vuur. De kracht van vuur is een erg speciale kracht. Deze zou in de toekomst kunnen kijken. Heel handig, maar de toekomst heeft twee kanten. De toekomst word alleen zeker als de juiste keuzes gemaakt zijn. Je weet het nooit precies. Verder kan deze nog gave dingen zoals vuurballen en vuurwerk. Ook gaaf. Water zombies zijn heel erg sterk in hun wil. Doorzetters, zo kan je ze het best beschrijven. Vuur en water gaat meestal het beste samen, omdat ze niet zonder elkaar kunnen. Vuur weet de toekomst en de keuzes, water geeft de mogelijkheid om gedachtes te veranderen. Ook deze kan gave dingen zoals water figuren. Maar soms zijn het etters en maken ze je nat. Erg vervelend.
Verder heb je ook nog lucht. Lucht kan de tijd op aarde versnellen of langzamer maken. Het zou zelfs op stop gezet kunnen worden. De enige die nog kunnen bewegen zijn dan de mensen met lucht als superkracht." Lucy haalt even diep adem en daarna weer uit. "Pff.. wat een woorden zeg.. onthou wel dat wij anders zijn dan die spookverhalen. Wij zijn anders." Ze kijkt me even aan.
"Welke kracht heb jij?" Vraag ik. Lucy kijkt ineens heel vrolijk. Nog geen minuut later komt het meisje zonder hoofd binnen. "LUCY! HELP! Niemand wil me helpen.." klinkt ze angstig, tegelijkertijd treurig.
"Kijk, dit is mijn kracht." Het meisje zonder hoofd geeft het hoofd aan Lucy. Lucy grijnst even.
Lucy zet het hoofd op de rest van het lichaam van het meisje.
Ze beweegt even met haar hand en een glinstering ontstaat. Werkelijk prachtig!
Uiteindelijk laat Lucy het hoofd los. Het valt niet, het zit vast.
"Natuur! Jij bent natuur!" Ik en ik klap erg enthousiast in mijn handen.
Lucy grijnst weer. "Ja, je hebt het geraden! Knap!" Ze knikt lief.
Nu kijk ik even naar het meisje, nu met hoofd.
"Hoe heet jij?" Vraag ik.
"Ze noemen me Marlin, maar weet 1000% zeker dat dit niet mijn echte naam is. Ik ben alles kwijt." Ze zucht.
"Nou, Marlin, aangenaam." Zeg ik. De boel moet wel wat opgevrolijkt worden.
"Ik heb niet gegeten.." zeg ik na een tijdje stilte. Mijn maag knort.
"Waarom heb ik honger? Zombies hebben geen honger, toch? Alleen als ze mensen zien?" Ik kijk een beetje bezorgd, maar Marlin en Lucy proberen duidelijk hun lach in te houden. "Och, kleine Ruby, je kijkt teveel films." Zegt Marlin plagerig. Met een bedroeft koppie kijk ik hun aan.
"Teveel films? Dus ik herinner wél wat." Zeg ik, en kijk vastberaden.
"Alleen de hele kleine dingen, schat." Zegt Lucy.
"Maar, laten we het over leukere dingen hebben, saaierd. Zoals, wat zijn jouw krachten?" Vertelt Marlin. Ik knik.
"Zullen we dan naar Jake gaan?" Stelt Lucy voor. Marlin knikt. Ze staan op en trekken me mee. Ik heb werkelijk geen idee waarnaar ik toegetrokken wordt, ene Jake?

We komen aan bij een lange, blanke jongen, hij staat voor een dichte deur. Dat zal vast Jake zijn.
"Mike, mogen we langs Jake?" Vraagt Lucy met een poeslief stemmetje. "Je bent zijn vriendin, natuurlijk mag dat!" Niet Jake dus. "Jake is wel druk bezig, dus niet te lang storen." Lucy wordt naar binnen gelaten.
Marlin en ik blijven buiten. "Lucy heeft een vriendje?" Vraag ik. Marlin kijkt me twee seconden aan. "Nee, ze zijn gewoon vrienden. Maar waarschijnlijk zijn ze beide verliefd op elkaar, ze zijn alleen te bang om het elkaar te vertellen." Ze grinnikt. "Waarom zijn we bij Jake?" Vraag ik. Marlin grijnst. "Gij zult zien."
Op dat moment schiet de deur open. Lucy en een knappe, ook lange en gespierde jongen komen de deur uit. Dit zal vast écht Jake zijn.
Jake steekt zijn hand uit naar mij en ik schud hem. "Jake." "Ruby."
We worden binnengelaten in een ietwat rommelige kamer. Overal hangen bouwtekeningen van machines en wapens. Een kleine angst borrels op. Gaan ze een oorlog beginnen? Ook ligt er een stukje vlees op een tafeltje, ik begin te watertanden.
Ik raak afgeleid door de woorden van Lucy.
"Jake is vuur, hij ziet de toekomst." Ze kijkt me blij aan.
Even snap ik het niet. Daarna wel. "Mijn kracht.." fluister ik.
"Jep," zegt Jake. "Laten we snel beginnen."
Hij wijst me een stoel aan waarop ik moet zitten. Jake gebaart voorzichtig maar mijn hand, die ik vervolgens uitsteek.
Jake sluit zijn ogen en focust.
Focus..
Focus..
Focus..
Met een schok laat Jake mijn hand los. Dit geeft me een erg apart gevoel.
"Dit is apart.." zucht hij verbaast. Ik kijk hem bezorgt aan. "Is er iets mis?" Vraag ik voorzichtig.
"Nee. Ja.. ik zie alle vier de krachten, wat erg apart is.. we hebben er toch maar eentje?" Vraagt hij en hij kijkt de andere twee dames aan.
"Nou eigenlijk.." begint Marlin.
"Dit kan het..." gaat Lucy verder. Ze stamelen een beetje.
"Het 4e element.." zeggen ze in koor.
"Apart, dit heb ik nog nooit gehoord.." zegt Jake overtuigd.
Hij pakt mijn hand weer, waardoor ik schrik.
Hij focust zich weer en begint zijn woorden te mompelen.
"4e element... Ruby... Dode oorlog...Jack?" Zijn ogen, die hij gesloten had, schieten open.
"Je bent speciaal Ruby.." zegt hij. "Vertel nooit over alle vier jouw krachten.."

Omdat ik bedacht dat het al anderhalve week verder is 😇