Meant to be

Chapter 1

Samantha's POV

"Haaaayyy"

 Pang ilang buntong hininga ko na ba 'yun?! 

"Miss Samantha Marie Garcia? You're next. Please follow me." Ayan na shemayyy, yung binti ko nanginginig tapos ughhh. 

Today is the day, magau-audition ako sa isang Entertainment sana mapili ako, sana makapasok ako. Someday I want to become a professional singer, I want to share kung anong meron ako. Simple lang naman kasi ang buhay namin, kaya naman ako pag aralin ng Mama ko pero syempre kailangan ko din tumulong. Iniwan na kasi kami ni Papa when I was 8 years old. Teka nandito na pala ako. Ayoko mag drama hahaha.

"Samantha, you can do it okay?" 

Pumasok na ako, mayroong apat na judges mukha naman silang mababait hehehehe...

"So you are Samantha Marie Garcia?" Tanong sa akin ng isa sa mga judges. 

"Yes po." I smiled, sabi kasi ng mama ko lagi daw akong mag smile kahit kinakabahan ako. Woooooh!

"You are 15 years old? Ang bata mo pa para pumasok dito." Yes 15 pa lang ako, bata pa 'no? Hahahaha

"Gusto ko po kasi hangga't bata pa po ako, nalalabas ko na ang talent ko. Hindi ko naman po kasi pangarap na basta lang kumanta at maging sikat, ang gusto ko po ay i-share kung anong meron ako, at maging inspirasyon ng bawat isa." Sagot with smile sa dulo hehehe. 

"Hmm. Let's see. You can start now." Kinuha ko yung gitara ko na kulay pink. Bigay ito sa akin ng bestfriend ko kaya napaka halaga nito sa akin. Umupo ako sa chair at nagsimula na akong mag strum ng guitar ko. 

[ Now playing- "Tadhana" By: Up Dharma Down ]

 Sa hindi inaaasahan
Pagtagpo ng mga mundo
May minsan lang na nagdugtong,
Damang dama na ang ugong nito.

Feel na feel ko ang kanta, feeling ko ako lang ako tao dito. 

 Di pa ba sapat ang sakit at lahat
Na hinding hindi ko ipararanas sa'yo
Ibinubunyag ka ng iyong matang
Sumisigaw ng pag-sinta.

Bakit may ibang nararamdaman ang puso ko? 

 Ba't di papatulan
Ang pagsuyong nagkulang
Tayong umaasang
Hilaga't kanluran
Ikaw ang hantungan
At bilang kanlungan mo
Ako ang sasagip sa'yo.  

Parang may nakatingin sa akin... Dahan dahan kong minulat ang mga mata ko, may nakita akong lalaki, napaka gwapo, ang anghel ng mukha niya. Nakatitig lang siya sa akin. Bigla akong nasaktan, dahil sa tingin niya alam kong puno ng lungkot. Bakit ganito? Sino siya?

 Saan nga ba patungo,
Nakayapak at nahihiwagaan na
Ang bagyo ng tadhana ay
Dinadala ako sa init ng bisig mo  

Pinikit ko ulit ang mga mata ko, pero bakit nakikita ko 'yung mukha niya? Bakit ganito!?

  Ba't di pa sabihin
Ang hindi mo maamin
Ipauubaya na lang ba 'to sa hangin
'Wag mo ikatakot
Ang bulong ng damdamin mo
Naririto ako't nakikinig sa'yo

Naluha ako, anong nangyayari sa akin!? 

  Whoo... oohh... ho... ooohh...
Whoo... oohh... ho... ooohh...
Whoo... oohh... ho... ooohh...
Whoo... ohhh...   

Bakit ko ito nararamdaman!? Bakit parang may mabigat sa puso ko!? 

Natapos na ang pagkanta ko, natuwa naman ang mga judges. Napatingin ako sa pwesto nung lalaki pero wala na siya. 

Lumabas na ako pero nasa kaniya pa rin ang isip ko, sino ba siya? Bakit ganun 'yung naramdaman ko nung nakita ko siya?

Sa sobrang kakaisip ko sa kaniya, bigla akong may nakabangga. 

"Sorry miss" Inalalayan niya ako patayo. 

Pagtingin ko sa mukha niya, may parang sumaksak sa puso ko. Bakit ang sakit? Di ko inaasahan na lumuluha na pala ako. 

"S-sa-samantha..."