We are one

~• H21 •~

Pov Sofie
Ik wiebelde wat ongemakkelijk met mijn benen. Dit vond ik maar niets... Een man met zwart haar staarde me aan en schoof het glas water wat dichterbij.

"Hier, drink wat"

"Nee bedankt" zei ik stil en bleef naar mijn handen staren.

Weer werd het filmpje afgespeeld, net zoals daarnet. Weer zag ik hoe ik bijna neergeschoten werd, recht in het hoofd. Ik hoorde mensen schreeuwen terwijl ik naar mijn vingers staarde en ze op de tafel liet tikken. Het stopte en de man keek me opnieuw aan. Hij zou me weer dezelfde vragen stellen als daarvoor, dat wist ik zeker.

"Luister" zuchtte de man en keek me aan.

"Ik snap niet waarom jullie jezelf zijn komen aangeven als jullie ons toch niets willen vertellen"

Ik haalde mijn schouders op en keek hem aan.

"Misschien omdat jullie 1 van ons hebben" zei ik stil.

"En bij ons is het 1 voor allen en allen voor 1. Neem 1 van ons, krijg elk van ons"

"Hmm" humde hij en verspreidde wat foto's op de tafel.

"Kijk er eens naar, ik ga wat koffie halen"

Hij stond op en ging aan de deur staan.

"Ik heb het gevoel dat we hier nog lang gaan zitten..."

Daarna was hij weg. Ik zuchtte en probeerde contact op te nemen met de anderen.

Proberen ze jullie ook smerig kraantjeswater aan te smeren? -S

Nah, ik heb een strafblad. Ze weten dat ik weet hoe het hier werkt =E

Ik zit hier al een kwartier alleen, volgens mij gaan ze samen bespreken wat ze hebben of zo ~F

Die van mij is ook weg -S

Hm, die van mij zijn hevig aan het noteren en zijn me aan het bekogelen met vragen... Misschien had ik zijn naam niet mogen noemen? »T

Misschien had je niet moeten zeggen dat hij je ontvoerd heeft, kip =E

Dat kan het ook geweest zijn »T

Ik zuchtte en rolde met mijn ogen. Thomas had duidelijk niet goed door wat het concept 'zwijgen' betekent. Hij was dan ook niet in de echte wereld opgegroeid maar in een lab. Ik zuchtte en sloot mijn ogen. Hopelijk zou het plan werken en waren we hier snel weg...

Pov Thomas
"Luister jongen, we kunnen je niet helpen als je ons niets verteld" zei de vrouw.

"Deze Hans Remorse, jij beweert dat hij je ontvoerd heeft als baby en dat je daarom in geen enkel van onze bestanden voorkomt"

"Klopt" zei ik en prutste wat met mijn vingers.

"H-hij wordt liever John genoemd"

Ook dat noteerden ze.

"En wat weet je allemaal over deze John? Waarom hield hij je vast? Waar? Heeft hij je iets gedaan?" vroeg de man.

"Ik weet veel, bijna alles" zuchtte ik.

"Ik ben al op verschillende plaatsen geweest, onder andere hier. Ik weet waarom hij mij moet hebben, wat hij doet... Ik ben niet de enige die hij ontvoerd heeft, weet u"

Ik zuchtte en staarde naar de tafel.

"K-kan ik misschien een DNA-test afleggen of zo? Om te zien wie mijn echte ouders zijn?"

Mijn biologische ouders... Twee mensen die ik echt al mijn hele leven eens wilde ontmoeten. Maar hij had me nooit willen vertellen wie ze waren of waar ik vandaan kwam. Ik wist niet waar ik geboren was of wanneer. Ik kende mijn eigen verjaardag niet... Want ik vierde mijn verjaardag dan ook nooit. Behalve 1 keer, toen hij me meenam naar Lilua. Voor 1 dag waren we toen een normaal gezin. We waren zelfs een ijsje gaan eten en zo... Ik zuchtte. Dat was jaren geleden, nu zou hij zoiets nooit meer doen... De laatste paar jaren was hij zoveel gefocust geweest op mij en de anderen zodat hij eigenlijk niet echt meer een vader was. Hij nam afstand van me zodat ik gedwongen was afstand te nemen van hem. Zodat hij de professor werd in plaats van mijn vader... De 2 mensen keken even naar elkaar en toen weer naar mij.

"Mogen we je naam weten jongen?"

"Thomas" zei ik bijna fluisterend.

"Thomas Remorse"

Ze noteerden het en ik beet op mijn lip, niet zeker of ik mijn identiteit wel zou hebben moeten prijsgeven. In de achtergrond hoorde ik opschudding ontstaan en ik keek naar de deur. Het is tijd... De deur werd opengebroken en viel neer op de grond. De politiemensen trokken meteen hun wapen maar waren te laat. Hij schoot hen neer voordat ze ook maar konden reageren. Ik stond op en keek hem aan.

"H-het spijt me vader..." zei ik stil en keek naar de grond.

Ik balde mijn vuisten en voelde tranen opwellen in mijn ogen. Hij kwam dichterbij en kwam vlak voor me staan. Ik zag het apparaat in zijn hand dat verbonden was met de chip in mijn hoofd. Voor ik het wist knuffelde hij me. Ik wist niet wat er ik ervan moest denken en verstijfde bij het contact.

"Ik wist niet dat je er zo over dacht jongen..." zei hij stil.

Ik slikte.

"U-u kan mijn g-gedachten lezen?" vroeg ik haperend.

"Dat is nu niet belangrijk" zei hij en pakte mijn schouders stevig vast om naar me te kijken.

"Ik ben degene die sorry miet zeggen tegen jou"

Ik opende langzaam en verward mijn mond maar nog voor ik iets kon zeggen werd er geschoten. Niet op ons weleens waar, op de muur.

"De volgende is raak!"

Ik herkende de stem maar al te goed. De meiden stonden in de deuropening en Emma had een wapen vast. Ze hield het wapen op ons gericht en keek de professor kwaad aan.

"Laat hem gaan. Nu" siste ze.

"Emma" zei ik stil en kwam een stap naar voren.

"Doe het niet"

"Geef me 1 rede" siste ze.

"Het is niet wat je denkt meisje" grijnsde hij.

"Kom met mij mee, jullie zullen veilig zijn"

"Alsof ik dat geloof" siste ze en schoot hem neer.

"Komaan Thomas!" riep Sofie en trok me in paniek met zich mee.

Ik wierp nog een blik op vader voordat ik door de chaos van het politiebureau naar buiten liep. Gelukkig hadden we onze zakken ergens anders opgeborgen voordat we naar hier kwamen.

"Waarom deed je dat nou?!" riep ik tegen Emma terwijl we naar het busstation liepen.

"Wat?! Had je liever gewild dat hij je meegenomen had of zo?!" riep ze.

Ik zuchtte en het station kwam in zicht. Hopelijk was dit alles gewoon snel voorbij...