voiceless • jicheol

042

NANLAKI ang mga mata ko ng nakita ko ang isang lalaki at dalawang babaeng palapit.

Shit.

Mabilis akong lumapit kay Soonyoung na nasa side ko lang at nagkunwaring hindi ko napansin ang mga lumalapit. Mukhang napansin naman niya kaya tumingin siya sa akin ng magkasalubong ang mga kilay.

"Bakit?," he asked.

I shook my head and glanced at the people that are starting to approach our group. I bit my lips as I scanned the crowd, looking for a specific person. Pero hindi ko naman mahanap dahil mas lalong dumami ang tao sa paligid.

Damn, Seungcheol. Asan ka na ba?

"Hello."

Agad akong napatingin kay Soonyoung, pero wala na siya sa tabi ko. Hinahatak siya ng isang pamilyar na bata. Si Chan. Hala. Tumingin naman ako kina Jeonghan, pero naglalakad na ang mga loko papunta sa buffet. In short, naiwan ako! Iniwan nila ako!

"I said, hello. I'm Angela—"

Mabilis kong ikinumpas ang isang kamay ko para putulin ang sinasabi niya. I nodded my head at nagmamadaling naglakad palayo. Pero nakakailang hakbang palang ako ay may nabunggo naman akong lalaki. Halos matumba ako, mabuti na lang ay napigilan niya ang pagtumba ko sa pamamagitan ng paghawak sa kamay ko. Napasinghap ako at agad na napatayo ng maayos. Lumingon lingon ako sa paligid at tsineck kung may nakapansin. Mabuti na lang at kaming dalawa lang. Bumaling ako sa nakabangga ko.

Thank you, I thanked him.

He smiled at me. The perfect set of teeth suddenly brought a cute and dazzling feeling on his aura. Ang gwapo niya tingnan sa ngiti niya. Hindi ko tuloy maiwasang maamaze. Kahit sobra sobra na ang tingala ko dahil napakatangkad niya ay di ko pa rin maalis ang tingin ko sa mukha niya. Hmm...

"Sorry. Ako nga pala si Park Chanyeol. Bisita ng celebrant. Ahm, nice...bumping into you," pagpapakilala niya. He offered his hand to me.

I smiled back at him, politely. Itinaas ko ang kamay ko at inilapit iyon sa kanya.

But before my skin touches his, a muscled arm already encircled around me, pulling me. At ibang kamay ang nakipagkamayan sa kamay ni Park Chanyeol. My heart pounded violently when a familiar voice spoke.

"Hi. My name is Choi Seungcheol. And you can call me touch-what's-mine-or-you'll-be-fvckingly-dead. It's not nice meeting you."

Ang galing talaga tumiming.

(Special)

MEANIE

JEON WONWOO glanced at Kim Mingyu. But the man was looking at the other way. At ng sundan niya ang tinitingnan nito ay halos dumugo ang ibabang labi niya ng kagatin niya iyon sa sobrang pagpipigil.

Pagpipigil ng selos.

Who is he staring at? None other than Jeon Wonwoo's cousin, Timmy. Ang pinakamaganda sa lahat ng pinsan niya. At ang taong nasa toplist ng mga crush ng bestfrenemy niya.

Damn, nagustuhan niya na lahat ng tao sa mundo, pero siyang kababata ay parang hate na hate nito. Halos hindi nga kaibigan ang turing nito sa kanya. They were friends almost since fetus days, pero kung tratuhin siya ng lalaki ay para siyang estranghero o kaya naman ay ang pinakanakakainis na tao sa mundo.

That's painful. Especially when Mingyu always tells him he hates him because he's gay. Sobrang sakit talaga. Lalo na't mas lumala ang galit nito ng malamang mahal nga niya ang lalaki.