Long Way Down (One Direction Fanfiction)

Hoofdstuk 4: Niet slapen

Pov Harry

We liggen allemaal in een bed en proberen te slapen. Maar volgens mij kan niemand van ons slapen. Iedereen maakt zich veel te veel zorgen om Liam. Ik kan ook nog steeds niet helemaal geloven wat er vandaag allemaal gebeurd is. We lagen allemaal al in bed toen Louis ineens begon te schreeuwen dat Liam gevonden was en dat hij nog leefde. We zijn meteen naar zijn kamer gerend en toen vertelde Louis dus dat Liam twee dagen geleden gevonden was en dat we meteen naar het ziekenhuis moesten gaan. Dus dat hebben we ook gedaan.

Drie maanden lang waren we allemaal depressief. We hebben een pauze ingelast voor One Direction, omdat we niet zonder Liam op konden treden. We wilde absoluut niet zonder Liam het podium op. De eerste week zijn we bijna vierentwintig uur per dag op zoek geweest naar Liam. We reden rond in de buurt, vroegen of mensen hem gezien hadden. We zijn zelfs naar Wolverhampton gegaan om daar nog verder te zoeken.

Maar eigenlijk wisten we vanaf de eerste dag al dat er meer aan de hand was. Liam zou nooit zomaar "weglopen" zonder iets aan ons te laten weten. Of zonder iets aan zijn familie te laten weten. Na een paar weken hadden we ook eigenlijk de hoop een beetje opgegeven. We zaten eigenlijk te wachten tot we te horen zouden krijgen dat zijn lijk gevonden was.

We zijn ook echt allemaal kapot gegaan in de afgelopen weken. Zayn heeft zich hele dagen opgesloten in zijn kamer. Niall heeft dagenlang gehuild. En Louis bleef wekenlang, elke dag, uren lang zoeken naar Liam. En ik zat er een beetje tussenin. Ik zat de hele dag op de bank, huilend, overal op internet te zoeken naar een spoor van leven van Liam.

Ergens diep in ons hart hadden we nog wel hoop dat Liam teruggevonden zou worden, maar we durfde het niet meer te hopen. Alles leek erop dat hij niet meer in leven was. De politie zei meteen dat als hij echt ontvoerd was, we wel een losgeldeis zouden krijgen. Maar die kregen we nooit. En dat was eigenlijk alleen maar slecht nieuws.

Toen we te horen kregen dat Liam in het ziekenhuis lag, wilde we er zo snel mogelijk naartoe. We kregen niets te horen over hoe hij eraan toe was, alleen dat hij in het ziekenhuis lag en wij moesten komen. Maar wat ze ons ook verteld hadden, niets had ons kunnen voorbereiden op hoe Liam er nu aan toe is.

Ineens hoor ik Louis boos iets mompelen en Zayn diep zuchten. "Ik ben dus niet de enige die niet kan slapen." Zeg ik. Iedereen gaat meteen rechtop zitten. "Nope. Ik kan alleen maar aan Liam denken." Antwoord Zayn. Iedereen knikt. Hoe zouden we nou ooit kunnen slapen, als Liam er zo aan toe is. Dus ik stap uit bed, trek mijn schoenen aan en zeg: "Ik ga bij Liam kijken. Ik kan toch niet slapen." Meteen stapt iedereen uit bed.

Als we allemaal onze schoenen aanhebben, lopen we naar het kamertje waar we Liam door het raam kunnen zien. We gaan allemaal op de tafel zitten die tegen de muur aanstaat, zodat we Liam het beste kunnen zien dat de dokter, van wie we allemaal de naam vergeten zijn, hem medicijnen via het infuus geeft. Daarna gaat hij de kamer van Liam weer uit. Hij komt het kamertje binnen waar wij zitten. "Jullie kunnen zeker niet slapen." Zegt hij. We schudden allemaal ons hoofd. "Dokter Morgan." Begint Niall. Blijkbaar wist Niall zijn naam dus nog wel. "Denkt u dat Liam ooit weer helemaal zichzelf wordt?" Vraagt Niall voorzichtig. Dokter Morgan lijkt even te twijfelen, maar zegt uiteindelijk: "Ik ben erg hoopvol. Maar hou er rekening mee dat het jaren kan duren." We knikken allemaal. Als het ooit maar weer goed komt met Liam.