Eva pov.
"Nee het komt niet goed klootzak! Wat denk je nu zelf? Dat ik naar het bureau ga waar Mechels me dan voorzichtig moet gaan vertellen dat ik eigenlijk alleen nog maar de hele dag achter een bureau verslagen kan gaan zitten typen, zeker! Je snapt het niet Wolfs, het komt nu niet goed! Morgen niet en overmorgen ook niet! HET KOMT NIET GOED!" Ze rijdt boos weg in haar rolstoel. Even blijf ik geschokt staan en dan ren ik snel achter haar aan. Als ik bij de lift kom schreeuw ik haar naam. "Eva, Eef wacht nou even." De lift gaat open en Eva rijdt snel naar binnen. Ze drukt snel op de knop, maar ik weet m'n voet nog net tussen de liftdeur te zetten en stap naar binnen. "Eef? sorry... Het spijt me." Ze draait zich om, de tranen rollen over haar wangen. "Jij kunt er ook niks aan doen." zegt ze. Ze ziet er zo gebroken uit. Ik omhels haar en zeg "We gaan nu gewoon naar huis en dan gaan we morgen naar het bureau. Mechels wil graag dat je weer komt." Ze kijkt me aan. "Echt Eef, geloof me. We gaan er samen het beste van maken."
JE LEEST
Nooit meer hardlopen
FanfictionDit is mijn tweede Flikken Maastricht verhaal, de verhalen staan ook op mijn insta (@flikken.maastricht.fan). Het verhaal gaat over Eva en Wolfs (Natuurlijk Flikken Maastricht, hè ;). Dit verhaal is een vervolg op 'En nu verder' en gaat verder bij d...
