Zwarte Weduwe

H O O F D S T U K 2

Even bleef Dragh stokstijf staan en verroerde zich niet. Haar hart ging als een razende tekeer en haar hersenen tolden als een dolle. Ze kon er natuurlijk nu voor kiezen om terug te gaan naar Karina en haar om hulp vragen, maar als haar kinderen in gevaar waren was het nu of nooit. Ze hield haar adem in en liep langzaam naar de deur, die door de opkomende wind zachtjes heen en weer ging. Ze stak haar hoofd om het hoekje en keek de gang in. Duisternis. Ze rilde.

Plotseling verloor ze de angst voor haar eigen gevaar en sprintte de trap op om te zien of haar kinderen oké waren. En of er toevallig ergens een zwart spinnenweb te vinden was.

'Sem!' riep ze met overslaande stem. Geen antwoord.

'Lenna!' riep ze hysterisch. Ook geen antwoord. Ze hijgde en het zweet brak haar uit. Met haar handen tastte ze in het donker de muur af, totdat ze helemaal boven was. De lamp durfde ze niet aan te doen, maar er kwam nog net genoeg licht van buiten om de weg te vinden.

Ze keek nog eens rond, het was nog steeds angstvallig stil. Geen spoor van Lenna of Sem. Shit, dacht ze toen ze de kamer van Lenna inliep. Ze was nergens te bekennen. Ook in Sems kamer waren ze niet. Haar laatste restje hoop vervloog met de wind, die door het wijd openstaande raam naar binnen waaide.

Ze slikte eens en liep aarzelend naar het raam. Met haar armen stevig aan het kozijn vasthoudend, keek ze naar beneden. Nee, ze waren vast niet naar beneden gesprongen of zo, dat kon gewoon niet.

Toch speurde ze nogmaals het gras af of ze toevallig een spoor vond. Niets. Moest ze nou opluchting voelen of bezorgdheid?

Opeens schoof het dikke wolkendek opzij en kwam de maan tevoorschijn. Haar hart maakte een sprongetje. Het was maar een dunne sikkel, dus een ontvoering was uitgesloten. Tenzij het door iemand anders gedaan was.

Een schok ging door haar hele lichaam toen ze plotseling het geknars van een opengaande deur hoorde. Was dat de wind? Haar hart klopte in haar keel. Er gingen zoveel gedachtes en mogelijkheden door haar heen. Geruisloos liep ze naar de plek waar ze de deur hoorde opengaan. Haar lichaam trilde van angst en in haar ogen flikkerde ook angst, niets meer en niets anders.

'Kom op, Dragh,' fluisterde ze haarzelf toe, 'het zijn maar kinderen, ze zijn niet weg, er is vast niets aan de hand.'

Plotseling kwam er een geruisloos wit gedaante aansluipen. Het leek op een... een geest? Dragh schudde haar hoofd. Ze begon echt spoken te zien, misschien hadden haar kinderen wel gelijk en draaide ze te ver door. Ze keek nog eens goed.

'Boeh,' zei het laken met de twee eringeknipte ooggaten geheimzinnig.

Dragh maakte een sprongetje richting Sem onder het laken en omhelsde hem stevig, waarbij ze met haar ene hand over zijn haren streek.

'Doe dat nooit meer!' zei ze. Dragh keek Sem diep aan in zijn met wit katoen omrande ogen.

'Het was Lenna's idee,' zei Sem met een ondeugende glimlach.

'Mijn idee?!' Lenna's stem was goed te horen vanuit de andere kamer. Ze kwam in de deuropening staan en leunde tegen de muur. 'Echt niet. Ik ging Roosje verzorgen terwijl jij eng ging doen.' Ze hield haar pop stevig tegen zich aan gedrukt.

Sem gooide het laken van zich af en keek boos naar zijn zusje. 'Nou en, het was toch leuk?'

Dragh stond even stil toe te kijken, maar kwam toen tussenbeide. Ze dwong zich even streng te zijn, ook al had ze op dit moment meer zin in een knuffel met z'n drieën. Ze moest ruzie zien te voorkomen, voor de zoveelste keer. Dragh keek Lenna en Sem één voor één aan. Ze besloot het hierbij te laten en geen van beide straf te geven.

'Het was wel eng, zeg,' fluisterde ze tegen haar zoontje en gaf hem een knipoog, om haar angst van net weg te stoppen.

Sem grijnsde van oor tot oor. Had hij zijn moeder eens flink laten schrikken!

Dragh klopte haar dochter op haar schouder. 'En, zijn Roosje en Lenna ook al klaar voor bed?'

Lenna maakte een pruillipje, zo een die ze vaker opzette om duidelijk te maken dat ze iets niet zo leuk vond. 'En Sem dan?' Ze trok een boos gezicht.

'Die gaat ook naar bed,' zei Dragh. 'Ik ga nu naar beneden, en laat ik geen geruzie meer horen.' Ze gaf haar beide kinderen een kus op hun voorhoofd. 'Lekker slapen.'
Nadat ze zich had omgedraaid en de trap af liep, glimlachte ze. Ze moest niet zo overdrijven, kinderen bleven kinderen en die speelden nou eenmaal wel eens spookje.

Toen ze zich op de bank genesteld had en de krant van vandaag van de stapel papieren haalde, voelde ze zich nog steeds opgelucht. Ze sloeg haar benen over elkaar, vouwde de dubbelgevouwen krant open en bekeek de voorpagina. Ze beet op haar lip terwijl ze het dikgedrukte kopje las. En ze las het nog een keer. En nogmaals. Toen, na de vierde keer, leek de betekenis pas tot haar door te dringen en ze fluisterde de woorden prevelend voor zich uit.

VRIJWILLIGERS GEZOCHT

Ze las verder.

Dat sprak de burgemeester van Namhain gisteren tegen zijn penningmeester. Deze zorgt naast het registreren van geldzaken, ook gedeeltelijk voor het welzijn van de bewoners.
Het probleem gaat al een maand als een lopend vuurtje door het land. Het kleine dorpje wordt sinds enkele maanden bedreigd door een spinnenplaag. Elke keer bij volle maan, wordt er een kind ontvoerd. Nergens zijn sporen terug te vinden, behalve dat er ergens in huis een zwart spinnenweb hangt.
De burgers van Namhain zijn radeloos en proberen er achter te komen wat voor geheimen het dorp met zich meedraagt.
Dit kunnen ze echter niet alleen; hulp van wie dan ook wordt heel erg gewaardeerd en de bewoners zullen daarvoor heel erg dankbaar zijn.

Daarom zijn we op zoek naar wat vrijwilligers die graag wat opspoorwerk doen.
Voelt u zich geroepen?
Bel dan 037-8361045
of laat een briefje achter bij het gemeentehuis in Namhain.
Na aanmelding wordt er zo spoedig mogelijk contact gelegd en krijgt u een taak toegereikt. Vergeet dus in geval van de brief niet uw contactgegevens mee te sturen.

Dragh legde de krant op haar schoot en staarde peinzend voor zich uit.

Plotseling kreeg ze een idee...