ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΣΚΑ...

άγνωστα έθιμα

Το καραβι αρχισε να απομακρυνεται μαζί με την προδοσία ενως αντρα που πιστεψε πως θα την προσεχε,δεν το είχε ανάγκη μα το πιστεψε,δεν περιμενε τίποτα από εκείνον μα δε μπορουσε να κρύψει πως αυτό το γεγονός δε θα την εκανε να εμπιστευτει άνθρωπο ξανα....

Και εκεί που πιστεψε πως ο αντρας της ζωής της την περιμενει ακομα μεσα σε εκεινη την καμπινα,και πως δε θα ξέρει για το άσχημο τέλος της,τα ματια της έκλεισαν παραδομενα σε αυτή της την σκέψη..

Ώσπου δύο δυνατά χερια την έκλεισαν μεσα τους και αρχισαν να παλεύουν με τα αγρια κύματα,δεν είχε δύναμη να μιλησει ούτε να παλεψει μα εκείνα τα χερια την κρατουσαν με κόπο και δεν την αφηναν να φυγει,εκείνα τα αντρικά χερια,τα χερια του....

Σηκωσε λιγο το βλεμμα της αντικριζοντας τα σκοτεινα ματια του,φαινοταν τοσο ανησυχος και ανασαινε βαρια από τη κούραση

"Μπ μπραιαν " του χαιδεψε απαλα το μάγουλο

"Λίγο ακόμα αντεξε,κάνε το για μενα "

"Κα κάνει κρύο μπραιαν " η ανασα της κόπηκε εκανε τοσο πολυ κρύο και δε μπορουσε να το ελεγξει

"Μη κλείσεις τα ματια αγαπη μου μη θα πνιγουμε, φτανουμε περιμενε λιγο"

"Δε μπορω συγγνώμη δεν αντ αντέχω"

Τα φρύδια του εσμιξαν και με περισσότερο πείσμα εβαλε και άλλη δύναμη προσπαθώντας να φτάσει στο νησί που έβλεπε μπροστά του,μα ήταν πολύ μακριά από όσο περιμενε
🌴🌴🌴🌴🌴🌴🌴🌴🌴🌴🌴🌴🌴🌴🌴

Ανοιξε τα ματια της απαλα,και αντικρισε μια ζεστη φωτια διπλα απο το παγωμένο της σωμα,πεταχτηκε τρομαγμενη πανω καθως ετρεμε,τα βρεμενα ρουχα της κολλουσαν επανω στο κορμι της..

Ο ηλιος ειχε πεσει και το φεγγάρι ειχε βγει,ηταν μονη χωρίς εκείνον και αυτό την τρομάζε υπερβολικά, αρχισε να τρέχει ζαλισμενη στη παγωμενη άμμο ψάχνοντας τον

"Μπράιαν?? ΜΠΡΆΙΑΝ?"
Η φωνη της έκανε αντιλαλο σε ολόκληρο εκεινο το νησί,οσο μικρό και αν φαινοταν έκρυβε κινδύνους,σκέφτηκε....

Ξαφνικά πεταχτηκε μπροστά της ο μπραιαν με κομμενη την ανασα και την αγκαλιασε

"Μεινε κοντά μου"

Εκεινη παρέμεινε ασφαλισμενη μεσα στην αγκαλια του και εκλεισε σφιχτα τα ματια της

"Μην κοιτάς " της ψιθυρισε

"ΤΙ ΘΈΛΕΤΕ ΑΠΌ ΕΜΑΣ?? ΠΟΙΟΙ ΕΙΣΤΕ??"