DUMAN

1.bölüm

Meltem Esenkaya

Sana daha kaç defa söyleyeceğim Mesut şu hayvan pisliğine bulanmış pisliklerini bu eve getirme diye. Hem gecenin bir vakti eve gel haber verme hem de pisliklerini evin orta yerine bırak senin hizmetçin yok burada. Boklu ineklerinle koyunlarınla ilgilendiğin kadar evinle ilgilen oğlunla ilgilen üniversite sınav sonuçları açıklanacak ama senin için varsa yoksa hayvanlar çiftlik demi bıktım artık senin umursamaz tavırlarından.

Mesut Esenkaya

Söylesene be kadın neyi umursamıyorum ben ha sen sana gelenlerin psikolojisini düzeltcem hayatını düzeltcem diye uğraşıyorsun belki düzeltcem diye de uğraşıyorsun ama bizlerin psikolojisini bozuyorsun işini hastalarını önemsediğin kadar oğlunun benim hayatımı önemsemiyorsun senin o pis dediğin hayvanlarla hayatımızı kazanıyoruz benimle evlenmeden öncede işimi biliyordun sonrada biliyorsun ben işimi, hayatımı değiştirmedim ama sen değiştin. Benim hayatım bu evet senin çevrendekiler gibi pahalı parfümler kokmuyorum ahır kokuyorum ama hayatımdan memnunum pahalı parfümler sıkıp kafayı sıyırmıyorum hayatın heyecanı kalmadı diye ortalarda dolanmıyorum inek kokuyorum tezek kokuyorum ama hala ilk gün ki heyecanla yaşıyorum.

Oğlum bugün sınavdan kötü sonuç da alsa iyi sonuç da alsa sonuna kadar onun arkasındayım ne isterse onu yapacak nasıl yaşamak isterse onu yaşayacak. O pis dediğin elbiselerimi de getirmem bir daha çiftlikte yıkatırım merak etme.

Kuzey Esenkaya

Son iki yıldır anneme göre hayatımın dönüm noktasındaydım ona göre babam sadece çobandı ve ben çoban olamazdım ama benim babam bir besi çiftliği sahibi ve aynı zamanda doktora yapmış bir ziraat mühendisiydi. Anneme göre doktora yapmasının bir önemi yoktu babamın tek yaptığı çobanlıktı. Hayatımda hatırladığım en güzel anılarımın tamamı babamın yanındaki çiftlikte yaşadığım hatırlarımdı tabi ilk okul başlayana kadar la sınırlı bu anılarım okula başladıktan sonra hatırladığım tek şey ise okul özel ders kişisel gelişim kursları müzik, bale, opera hatta resim kursuna bile gitmiştim ama hiçbirine yeteneğim olmadığı için babama göre bende odundum ama annem kararlıydı beni yontacak ve adama çevirecekti. Annem bir psikologdu ama bu sadece işinde ve hastalarında geçerli bir durumdu evde bu durumundan eser kalmıyordu ve bizim ailecek uzman bir psikoloğa ihtiyacımız vardı.

Her sabah olduğu gibi evde yine bir harp vardı. Annem babamın iş kıyafetlerini eve getirmesini hiç sevmezdi ama bence bu seferki siniri sınav stresindendi sanki sınava kendisi girmiş de sonucu bekliyormuş gibiydi benim için ise hayatımın bu sefer nasıl kararacağının belli olacağı gündü yani pek bir önemi yoktu. O kadar özel dersten sonra sınavdan kötü puan almam için tüm soruları çözüp sonra yanlış cevaplarını bulmam gerekirdi buna da süre yetmezdi. Annem ile babam her zamanki tartışmalarını yaşıyordu. Bu tartışmanın bir kısmında annem haklıydı ama her zaman olduğu gibi annemin böbürlenmeleri çok yüksekti. Bugün ya ben artık kavgaları duymayacağım bir bölüm yazacaktım yada ömrümün sonuna kadar bu eve bağlanacaktım. Her zamanki gibi başımı yastığıma gömüp olanları duymamaya çalışıyordum ama engel olamıyordum bir süre sonra bağrışlar kesilince ben susup kahvaltıya geçtiklerini düşünürken kapının çarpılma sesiyle ve annemin çığlığıyla kendime geldim. Anlaşılan babam kapıyı çarpıp çıkmıştı.

Babam çıktıktan beş yada on dakika geçmişti ki telefonuma gelen mesajla yerimden kalktım. Mesaj babamdandı "sana güveniyorum oğlum nasıl mutlu olacaksan öyle olsun senin mutluluğun ilerdeki en büyük hazinen olacak" babam beni desteklediğini belirtiyordu. Mesajına cevap veremedim çünkü ne yazacağımı bilemedim bir tarafta annem bir tarafta babam daha doğrusu bir tarafta benim mutluluğum bir tarafta benim mutsuzluğum ile ailemin mutluluğu vardı ve ben tercihlerimi yaparken tamamen ailemin mutluluğuna göre tercih yapmıştım. Bundan sonraki hayatımda olmak istemeyeceğim mesleklerden birine sahip olacaktım.