Luna lay on her bed one saturday evening. Humihinga pa naman siya at buhay pa, pero bakit pakiramdam niya parang may pinakamalaking bagay na nawala sa kanya?
Gumalaw ang mga kamay niya at nagtakang hindi makapa ang hinahanap ng kanyang mga daliri. She realized why. Nawala na ang kwentas niya.
Maybe that was wast was missing. Surely, her grandmother would kill her if she found out.
She took a breath and shut her eyes. She could see the image of her necklace in her mind. It seemed so near. However, she could never touch it again. It was gone now and she could only see it in her mind. Just like her fairy tale. They were both out of reach now.
Naimulat niya ang mga mata nang maakarinig ng katok ng pinto. Pumasok ang mommy niya.
"May naghahanap sayo sa ibaba."
Kumunot ang noo niya. Gabi na at wala siyang inaasahang bisita.
Bumangon na siya. "Sino po?"
"Si Grei." Nanunuksong ngumiti pa ito.
Hindi niya pinansin ang tinging iyon ng mommy niya although na-exite din siya dahil nagpakita na uli ang binata.
Ano kayang kailangan nito?
Nang makaharap niya ito hindi na siya nag paligoy-ligoy pa. "Anong kailangan mo?" He still look handsome. He could still make her heart jump like crazy.
"For you." nakangiting inabot nito sa kanya ang isang pumpong rosas na itinago nito sa likuran nito. Nagniningning din ang mga mata nito.
'Bulaklak na naman' Sawang-sawa na siya sa mga bulaklak na padala nito. Sinimangotan niya ito at hindi tinanggap ang bulaklak.
His smile turned into a grin. "Nagtatampo ka parin ba dahil ngayon lang ako ulit nangpakita?"
She coffed. Naoaka-presumptuous nito. Kahit iyon ay totoo hindi siya aamin.
Ito na ang naglagay ng bulaklak sa kamay niya.
"Hindi ba mas masarap makatanggap niyan kesa ikaw ang nagbibigay?"
It was true. Mas masarap makatanggap ng bulaklak kesa ang magbigay niyon, lalo na kung ang nagbigay ng bulaklak ay galing dito. It was always a very sweet gesture to receive flowers from a man.
Pero ano nga bang rason nito para bigyan siya ng bulaklak? Ang alamat?
"Bakit ka ba nagpunta rito?" tanong uli niya.
"I need you to come with me."
Tinaasan niya ito ng isang kilay. Mukha ring excited ito sa isang bagay pero bahagya ring kinakabahan.
"Bakit?"
"You'll undestand when we get there."
Magtatanong pa sana siya nang sumngtit bigla ang kanyang ina.
"SIge na, luna. Sumama ka na. Mukhang importante ang sadya nito sayo, anak."
Kunsabagay, hindi rin siguro ito biglang sususgod doon para sa wala. O, siguro, gusto niya rin talagang sumama rito.
"Sandali lang."
Bumalik siya sa kanyang silid upang magpalit ng damit. Nang makababa muli ay sumakay na sila sa kotse nito. Sa isip ay naglaro ang isang tanong: san kaya siya nito dadalhin?
YOU ARE READING
Destined
Humor"Hanapin mo ang kapares ng kuwintas na ito. Ang taong nagmamay-ari niyon ay ang taong nakatadhana para sa'yo." Hanggang sa lumaki si luna ay nakatatak sa isip niya ang sinabi ng kanyang lola patungkol sa kuwintas na ibinigay nito sa kanya. Ang akala...
