Spy

21. Negentien

Vandaag is mijn verjaardag. Ik vier het nooit en vergeet het bijna elk jaar weer. Vandaag ben ik officieel negentien. Ik heb een hekel aan mijn verjaardag en train altijd extra hard.

'Ca?' Ray komt binnen en gaat naast me zitten op de bank. Even later komen Drew en Zarena er ook bij. 'We weten dat je verjaardag nooit viert, maar we willen je toch een klein cadeautje geven.' Drew geeft me een doos en ik haal het pakpapier eraf.

In de doos ligt een pistool. Het beste pistool dat er is. Het is bordeauxrood met zwart en heeft mijn initialen erin gegraveerd staan. 'Dit hadden jullie echt niet moeten doen,' mompel ik. 'Het is prachtig.' Ik glimlach en geef ze alledrie een omhelzing. 'Dank jullie wel.'

'Dit verdien je wel. Je hebt al zo veel klusjes geklaard.'

Zarena snijdt voor iedereen een stuk taart en schenkt drinken voor ons in. We eten het in stilte op en twee uur later ben ik weer alleen, met het excuus dat er nog dingen voor de organisatie gedaan moeten worden.

Ik besluit om naar de sportzaal te gaan en kleed me om in mijn sportkleding. In de zaal is niemand. Ik ben gelukkig alleen en mep de boksbal zo hard dat mijn knokkels helemaal rood worden en bijna bloeden. Na een tijdje liggen ze open, maar echte pijn voel ik niet. Ik sla door. Morgen is de deal waar ik naartoe moet. Drew heeft me al informatie gegeven.

'Dit zijn de dingen die belangrijk zijn. Eén: je mag níet je gezicht laten zien. Niemand mag weten wie je bent. Twee: je mag ze aanspreken met hun namen. Er is sowieso een Matthias, als het goed is, is hij de leider. Drie: geen gewonden of doden. Tenzij het ècht niet anders kan. Vier: laat je pas zien als ze met weinig zijn. Kom op het goede moment uit de schaduw. Vijf: verdwijn tussen de bomen door. Zo kunnen ze je niet beschieten van achter,' heeft Drew gezegd. Ik heb alleen maar geknikt. De meeste dingen wist ik al. Geen doden of gewonden, dat mag nooit, alleen uit zelfbescherming.

~

Mijn nieuwe pistool schiet echt geweldig. De knal is zacht, zodat je het niet opvat als pistoolschot. Het ligt fijn in mijn hand en weegt niet zo veel.

Ik richt nog eens op de met kogels doorboorde pop en haal de trekker over. Zo doe ik het nog een keer en het maakt me niet uit waar ik schiet, zolang ik alle stress en woede maar met grote snelheid van me af kan schieten. 'Bevalt het je?' Zarena komt naar me staan en kijkt naar de pop.

'Ja, het pistool is echt geweldig.' Ik schiet nog eens.

'Mooi schot,' complimenteert ze me.

'Dank je.' Wat doet ze hier eigenlijk?

'Cara, kan ik even met je praten?' Ik knik en berg mijn nieuwe pistool op. Sloom loop ik achter haar aan naar een kantoortje. 'Ga zitten.' Ze wijst naar de bank en neemt daar zelf ook op plaats.

'Wat is er?'

'Het gaat over je ouders. Ze hebben me gevraagd of ik iets aan je wilde geven als je er klaar voor was. En ik denk dat dat vandaag is.' Ze heeft een klein doosje vast en geeft het aan me.

'Wacht nog even met openmaken. Ik moet je eerst vertellen waarom ik de persoon ben die het je geeft en niet Drew.' Ze zucht diep. 'Zoals je weet was ik je moeders beste vriendin. Ze wist hoe graag ik een kind wilde, maar dat niet kan. Ze heeft me verteld dat, als zij er niet meer zou zijn, ik voor je moest zorgen alsof je mijn eigen kind bent. Ik weet dat ik nooit jouw moeder zal kunnen worden, maar ik wil je vragen of je me kan accepteren.'

'Ja.' Ze glimlacht, geeft me een omhelzing en loopt dan het kantoortje uit. Ze geeft nog een knikje naar het doosje op mijn schoot en ik maak het open.

Er ligt een foto in. Mijn moeder, mijn vader en ik. Ik was toen nog erg klein. Ik til het lijstje op en bekijk de foto goed. Onder het lijstje ligt een brief. Ik herken het handschrift en pak het papier op.

Lieve Cara,

Als je deze brief leest, zijn wij er niet meer. Zarena heeft hem aan je gegeven. Je moet een aantal dingen weten. We houden ontzettend veel van je. We vinden het echt heel erg dat we niet bij je kunnen zijn. Je niet op kunnen zien groeien. Je niet kunnen helpen of troosten.

We wisten dat het gevaarlijk kon worden. We wisten het, maar we dachten dat het wel ging lukken. We dachten het verkeerd, Liefje. Het spijt ons. En we weten dat jij onze missie af wil gaan maken. Zo ben je altijd al geweest, dingen af willen maken. Maar dat moet je niet doen. Neem geen wraak op die man. Hij verdient jouw aandacht niet. We willen niet dat jou hetzelfde overkomt.

Maak niet dezelfde keuze als wij. Doe niet meer dan je aankan, want je zult het niet overleven. Het is niet zomaar een spel. Het is een spel op leven en dood. Riskeer je leven niet. Niet zoals wij dat deden.

Liefje, we weten dat jij ooit een jongen zult ontmoeten. Je zal hem leuk gaan vinden. Ook al mag het niet. Maar weet je, liefde kent geen regels. In liefde en oorlog mag alles. Dus als het echte liefde is, heb je onze toestemming om die jongen te vertellen wie je werkelijk bent. Drew zal het met ons eens zijn, vertel het.

Mijn moederlijk instinct vertelt me dat jij deze brief zult lezen op het moment dat jij die jongen hebt gevonden. Ik weet hoe het voelt om iemand van buiten de organisatie leuk te vinden, de vijand zelfs. Maar je moet er gewoon voor gaan. Als hij hetzelfde voelt voor jou als jij voor hem, zullen jullie eruit komen.

We houden ontzettend veel van je, Cara.

Heel veel liefs, je ouders

Zoals ik had gezegd ik het vorige hoofdstuk, zou ik snel weer updaten. Dus hier is het hoofdstuk.

Wie van jullie heeft gisteravond One Love Manchester gekeken? Ik heb gekeken en ik heb echt heel vaak gehuild. Ik vond het idee echt zo mooi. Ik ben geen fan van Ariana, maar ik vind het knap dat ze al zo snel na de aanslag weer kan optreden in Manchester. Ik heb echt heel veel respect voor haar gekregen. Ik ben echt trots op haar, dat ze zoiets heeft kunnen doen om mensen te steunen en op te vrolijken, en natuurlijk ook op de andere artiesten die optraden. Ik vond het echt heel erg mooi om te zien.

Ik vond Katy Perry met Part Of Me echt heel erg mooi. Dat moment dat ze het peace-teken maakte. En ik heb echt heel hard gehuild bij One Last Time.

Dit was mijn verslag van gisteravond. En ik hoop dat ik snel weer een hoofdstuk plaats.

Xx Claire