Anti Vampira

De Fortkings

'Geduldig' zat ik te wiebelen aan tafel met mijn vork en mes in mijn handen, klaar om in te grijpen als het eten werd geserveerd. Hopelijk had ik mijn lippen niet juist afgelikt, ik herinnerde me niet veel naast de geur die zich vanuit de keuken een weg wist te banen naar de eetkamer. Molly, de huisvrouw, kwam eindelijk aangehuppeld met een schotel in haar handen en hoewel zij een heel mooie dame was en ik normaal alleen naar haar perfecte kaaklijn zou kijken, richtte ik deze keer mijn ogen volledig op de rokende schotel. Ik zag zelfs het boos gezichtje van de kleine mormel niet, hoewel ze recht voor me zat. De kleine opgegroeide Fien had altijd kritiek op mij, in welke situatie dan ook. Het was ook zij die mij tegenhield toen ik van de geserveerde schotel voor mezelf wilde inschenken. "Hoe durf je je zo onbeleefd te gedragen in ons huis. Je woont hier niet, meneertje."

En hoe durfde zij zo'n onbeleefde toon tegen een oudere aan te slaan? En ook nog eens een elite. Ik keek haar een tijdje in de ogen aan en toen ze besefte dat ik niets zou doen, zei ze zuchtend: "Je moet eerst voor de anderen inschenken en dan pas voor jezelf, nog nooit van tafelmanieren gehoord?"

Ik keek de tafel rond en zag dat de Fortkings het allemaal met haar eens waren, hoewel ze normaal gezien altijd aan mijn kant stonden. Dus deed ik maar wat zij wou, neergeslagen omdat de mormel het argument gewonnen had. Weeral. Molly glimlachte aan de deuropening wanneer ze me hoorde mompelen en werd, zoals altijd, snel uitgenodigd door Fortking om erbij te komen zitten. Het was niet alleen een mooie, maar ook een heel lieve jongedame die Fortking jaren geleden verslagen op straat had gevonden en naast Fortking weet niemand haar verleden. Niemand heeft er ook naar gevraagd. Maar sindsdien leeft ze dus bij de Fortkings als huisvrouw/poetsvrouw. Haar binnenbrengen heeft echt alleen positieve gevolgen gehad voor iedereen en volgens mij, vooral voor haar. Je zag duidelijk dat ze deze kans apprecieerde en enorm dankbaar was voor de baas in huis. Maar wie nu niet? Ikzelf ben hem ook meer dankbaar dan ik blij ben om mijn droom vervuld te hebben (dit komt waarschijnlijk doordat mijn droom in een nachtmerrie is veranderd, hoewel de salaris me nog niet heeft teleurgesteld).

Ik glimlachte naar de schoonheid en schonk als tweede voor haar in, aangezien ze de tweede oudste was aan tafel. Ik ken de etiquette hier wel hoor. Toen ik aan Denny's bord was, zag ik hoe ongeduldig de opgegroeide kleine werd. "Je doet er zo lang over! Kom, laat me voor mezelf inschenken" en ze pakte de opscheplepel van me af. Ik dacht rustig na over wat ik verkeerd had gedaan, maar mijn hersenen hadden op dit vlak een kleine achterstand. Was Fien echt een lid van deze koninklijke goedhartige familie? Misschien was ze geadopteerd... en was ze eigenlijk de dochter van Kalligra...

Ik keek de tafel rond om Fien te vergelijken met deze aardige mensen, maar had daar direct spijt van. Fortking en Denny zaten grijnzend naar ons te staren en ik had het gevoel dat ik wist wat in hun gedachten afspeelde. Niet luidop zeggen, alstublieft. Ik ging neergeslagen zitten en hoorde, zoals verwacht, "Zouden deze twee geen uitstekende koppel maken?". Waarom, Denny?

"Nee", antwoordde Fien kwaad. Zo te zien was zij het ook beu. "Dave zou eerder met Denny trouwen." En ik legde mijn hoofd in mijn handen uit schaamte. Waarom, Fien? Waarom ben ik altijd het slachtoffer? Denny trok zich daar niets van aan en barste in lachen uit. Hij wees naar mij en wilde iets zeggen, maar hij werd belemmerd door het lachen. Ik kon al raden wat het was.

"Dave in een trouwjurk!" bracht hij uit. Ik kon het niet laten om mezelf in een trouwjurk voor te stellen. Toen ik dan Denny in een trouwjurk voorstelde, begon ik zelf ook te lachen. Een jurk zou eigenlijk nog wel passen bij hem.

Na het avondmaal stond ik klaar om recht te staan en naar buiten te gaan, maar Fien hield me tegen. "Kan je me even helpen met huiswerk?" vroeg ze. Ik glimlachte, "Tuurlijk."

"Kom daarna even langs in mijn kamer," zei Denny, "ik moet nog iets bespreken met jou." Ik knikte en ging dan met Fien mee. Deze familie zou echt niet zonder mij kunnen.

"Ben je goed in wiskunde?" vroeg ze op de trap. Ik haalde mijn schouders op, "hangt er vanaf, ik heb op school niet veel wiskunde gehad, dus ik weet het niet." Ze rolde met haar ogen en mompelde dat ik vervelend was en niet deftig kon antwoorden. Wel, zij kon geen deftige vragen stellen. Eenmaal in haar kamer, opende ze haar boek en wees een oefening aan, "Deze snap ik niet." Ik zuchtte, ging zitten en tegen mijn zin bekeek ik eerst de theorie. Ik haatte kansrekenen.

"In welk jaar zit je ook alweer?" vroeg ik.

"Zevende jaar. 7A. Vroeg je vorige keer ook. En voor je vraagt hoe oud ik ben, ik ben twaalf."

"Zo jong? Ah, ik heb het." Ik legde de oefening uit en wachtte totdat zij nog iets te vragen of te zeggen had. Buiten "Ok. Thanks. Ga maar naar Dennis nu" zei ze niets en wenkte me naar buiten. Geïrriteerd -bijna alles dat Fien deed irriteerde me- slenterde ik naar Denny's kamer, dat aanzienlijk veel groter en moderner was. Hij had zelfs een motorfiets op zijn kamer staan, die hij bovendien nog niet op de openbare weg mocht gebruiken tot hij 20 werd. Dit betekende niet dat hij het niet deed.

"Gaat het over Kalligra?" vroeg ik het moment dat ik binnenkwam. Ik ging direct op de zachte zetel zitten bij het grote raam, waarachter een mooie balkon gelegen was.

"Jep. Morgen moeten we gaan. Gaan we dan halsoverkop binnenstormen of wil je hem heimelijk vangen?"

Ik leunde mijn hoofd achterover en bestudeerde de donkerblauwe hemel en de tientallen sterren die te zien waren. "Ik heb een theorie" zei ik. Denny stond op en plofte naast me neer. "Vertel."

"Ik denk dat er een organisatie is van vampieren. Met een baas, verschillende troepen met onderbevelhebbers etc. En ze hebben zich ergens ondergronds gevestigd."

Hij grinnikte, "Zoiets als Anti-Vampira, maar dan met vampieren? Pro-Vampira? Wat zou hun doel dan zijn?"

"Geen idee, het is maar een theorie. Verder heb ik nog niets. Jij bent ook de eerste aan wie ik dit vertel."

"Ik ben altijd de eerste aan wie je alles vertelt."

"True."

Hij legde zijn hoofd op mijn schoot en sloot zijn ogen, "En heb je bewijs?"

"Nee. Daarom dat ik dit voor mezelf houd en niet ga rapporteren bij de Elite. Er is volgens mij zelfs een grotere kans dat het onzin is. Ik dacht er gewoon aan in de vorige jacht. Weet je nog toen we ooit achter een vampier jaagden die opeens verdween? Ik ben er zeker van dat hij samenwerkte met anderen. Hem terzijde zijn we ook een heleboel andere samenzweerders tegengekomen. Veel te veel naar mijn smaak. Vampiers zijn toch eenzame beesten, ze verkiezen normaalgezien om alleen te jagen. Trouwens, het lijkt echt alsof elk van hen iets verborgen houdt. In mijn ogen zijn het net wij, die missies moeten uitvoeren."

"Inderdaad, waarschijnlijk onzin. Ik zou zeggen dat vampiers hun les hebben geleerd en dat ze gewoon hebben beseft dat ze als wolven verder geraken. In kleine groepen, geen organisatie... Ik ben moe."

"Ga dan slapen."

Hij maakte zich comfortabel door op zijn zij te gaan liggen en hij draaide zijn hoofd naar boven om mij aan te kijken, "Oké." Dan sloot hij weer zijn ogen en ik hoorde zijn adem langzamer gaan.

"Ik bedoelde op je bed, niet op mijn schoot" mompelde ik, maar aangezien hij op dat moment schattig was en hij mij bij de vergadering had gered, liet ik hem een paar minuten liggen.

"Denny?" Geen antwoord. Ik hefte zijn hoofd rustig op en legde er een kussen onder, zodat ik zelf kon ontsnappen. Op een post-itje krabbelde ik 'kom morge 6u trg met plan tege Kalligra' en vertrok, nadat ik een kleine afscheid had genomen van Fortking en thee had gedronken met Molly.