Toeria

1

Ver achter het Grote Gebergte in het oosten lag een klein koninkrijk verborgen tussen de binnenlanden van Nihong. En in dat koninkrijk woonde een meisje dat Toeria heette.

De jonge, naïeve Toeria had het goed en leefde een gezond en gelukkig leven. Maar geluk is, zoals we allemaal weten, eindig - en vroeg of laat moest het er een keer van komen.

Op een dag viel er een vage, onnatuurlijk donkere schaduw over de rijstvelden waar Toeria in aan het werken was. Toentertijd kon ze het niet weten, maar haar leven zou spoedig een andere wending nemen.

Het meisje, dat gebogen over de sawa haar dagelijkse werk voltooide, draaide zich om en met haar enkele anderen die ook op de natte rijstakker aan het werk waren. Een kleine maar opvallend donkere wolk schoof voor de brandende middagzon en blokkeerde voor eventjes al het zonlicht. Toeria fronste. Was het wel een wolk? Het leek lang niet zo donzig als een wolk, en was ook veel groter en langer dan de meeste wolken.

Toen, na een klein poosje, de zon er langzaam weer achter vandaan kwam, hapte Toeria naar adem. Het was een mens! Het zonlicht bescheen de gouden haren van de gestalte en onthulde langzaam en bijna niet zichtbaar, zo ver weg als hij was, een bleke jongen die met gesloten ogen en gespreide armen de zon voorbij vloog. Een glimlach streelde zijn gelaat. Zijn spookachtig witte huid schitterde in de helblauwe hemel en toen hij de wind achterna vloog, zag Toeria zijn kleren wapperen. Zijn kleding was rood-met-geel van kleur, de kleuren van de Tijgerdraak uit het oostelijke gebergte van Nihong.

Met open mond staarde het meisje omhoog. Ze veegde haar natte handen af aan haar jurk en rende met grote stappen de sawa uit.

'Nàngi, Toeria!' riep Kari, een vriendin van haar. 'Waar ga je heen?'

Maar Toeria hoorde het al niet meer. Alsof ze betoverd was, volgde ze de prachtige zwevende schimmenjongen, door het heuvelachtige landschap rond de akkers en theevelden, dwars door haar geboortedorpje en nog verder. De jongen leek geen eindbestemming te hebben en vloog maar door, verder en verder en daarna dan nóg een heel stuk. Toeria werd hoe langer, hoe vermoeider en ze begon een ontzettende honger te krijgen. Ze was blootvoets, gezien schoenen op de sawa alleen maar in de weg zaten, en ze vermoedde dat ze al wel een paar blaren had opgelopen. Maar de gedachte om gewoon om te keren en terug naar haar gewone leventje te wandelen, kwam niet eens bij haar op.

Toen, na een hele lange tijd, ging de zon alweer bijna onder. Toeria snakte inmiddels naar wat water, desnoods een handje droge rijst, maar alles wat ze proefde was haar eigen, uitgedroogde tong. Ze zou het zo niet lang meer volhouden. De gedachte aan haar ouders spookte rond in haar hoofd. Wat zou Zhang-tsao Ling wel niet zeggen als hij erachter kwam dat ze de hele middag niet had gewerkt? Maar voordat ze daar verder over na kon denken, zag Toeria plots dat de jongen in de hemel boven haar éíndelijk in vaart begon te minderen.

Al snel kon ze aan niets anders meer denken dan de mysterieuze, vliegende jongen en waren alle twijfels in haar hart vergeten. Langzaam begon de spookachtige gestalte, die roze kleurde in de late avondzon, af te remmen.

Even snapte Toeria niet wat er ging gebeuren. Steeg hij nu weer, of waren haar vermoeide ogen haar aan het voorliegen? Ze waren net aangekomen bij de voet van de Lao-Dai vulkaan, een actieve, maar slapende vulkaan die bekend stond om zijn verstikkende gassen en dodelijke dampen. Wat was de jongen in vogelvlucht toch van plan?

Toch bleef Toeria lopen - verder dan iemand ooit was gegaan. Ze ging niet vlot, maar ze bleef haar pijnlijke voeten neerzetten op de inmiddels verkoolde stenen en de as die op de helling van de vulkaan lag. Haar hoofd schreeuwde dat ze om moest keren, dat het gevaarlijk was om zo dicht bij een slapende vulkaan te lopen. Maar haar hart gebood haar enkel door te lopen, de jongen achterna - waar hij haar ook naartoe zou leiden. En Toeria kon het amper geloven, maar ze bleef lopen en negeerde de waarschuwende stem in haar achterhoofd.