Never Be Alone ● S.M

Ziekenhuis

Jane p.o.v.

Ik word wakker en knipper een paar keer met mijn ogen. Wit fel licht komt me tegemoet. Met mijn ogen tot spleetjes geknepen, kijk ik de kamer rond. Ik lig in het ziekenhuis, realiseer ik me. Ik kijk de afdeling rond. Tegen over mij staan bedden en links en rechts van me. Op 1 man na is alles leeg. Hoe kom ik hier terecht?

Ik sluit mijn ogen en probeer het voor de geest te halen. Maar het mislukt. Hoe sterk ik ook probeer te denken. Ik open mijn ogen weer en geef het op. Ik kijk om me heen en zie dat ik aan allerlei apparaatjes vast lig. Eentje om mijn hart in de gaten te houden en weer een ander voor mijn infuus. Ook zie ik een briefje liggen.

"Als je op de rode knop vlak naast je drukt komt er iemand aan om je te helpen."

Mijn blik glijd naar de rode knop, en even twijfel ik. Maar dan druk ik toch op de knop. Voorzichtig ga ik terug in de kussens liggen omdat alles, gewoon alles, enorm veel pijn doet. Ik heb ook allemaal wondjes, krassen en littekens op mijn armen. De deur gaat open en er komt een vrouwelijke arts binnen gelopen.

"Je bent wakker!" zegt ze glimlachend. en komt op me af. "Ik ben Emily, en ik kom je bij allerlei dingen helpen." stelt ze zichzelf voor. "Ik ben Jane." zeg ik nogal schor. "Jane Wilson." voeg ik er aan toe. "Waarom lig ik hier?" vraag ik meteen. Emily gaat op een stoel voor me zitten en begint voorzichtig te vertellen.

"Jane, je hebt een auto ongeluk gehad. Dat is nu een paar dagen geleden. Al die dagen heb je in coma gelegen." zegt Emily en kijkt me aan. Even laat ik het tot me doordringen. Een auto ongeluk? In coma? "Hoe zijn mijn ouders er aan toe...?" ik ben bang voor het antwoord.

"Je moeder ligt nog steeds in coma. En leeft nog. We hopen dat ze net zoals jij wakker word." en ik voel een maar aan komen... "Maar.." zie je, ik wist het. "Maar... het spijt me je dit te vertellen Jane, we hebben je vader niet kunnen redden." fluistert ze en ik zie tranen in haar ogen staan.

Ik laat me terug in de kussens zakken en staar voor me uit. Dan begin ik alles bij elkaar te schreeuwen en Emily houd me stevig vast. "Sttt, sttt." fluistert ze alleen maar en wrijft over mijn rug. Ik voel de tranen over mijn wangen stromen en stort me in haar armen.

Zij is het enige wat ik nog heb nu....