Heksendochter

#17

Mijn hart bonkte in mijn keel toen ik de geur rook. Mensen in de zaal begonnen te gillen, en ik forceerde mezelf om naar Henri te kijken. ik kon hem niet goed zien, omdat Arya in paniek over hem heen gebogen zat, maar ik zag dat hij stuiptrekte. Iedereen snelde naar voren, en als in een trans liep ik achteruit. Ik nam mijn parasol en rende in een complete trans de kerk uit, Robert compleet negerend. Ik smeet de kerkdeuren met al mijn resterende kracht open en liep de velden in. Ik wist niet hoelang ik liep. Enkele seconden, minuten, misschien uren? Maar na een tijdje begon alles te draaien. Ik zag Arya, in een gescheurde bruidsjurk, en haar tranen hadden strepen getrokken in het witte poeder. Ze huilde, en toen ze me zag, liep ze naar me toe. ''Je hebt hem vermoord!'' riep ze. ''Je hebt hem van me weggenomen!'' En toen veranderde Arya in Emile, die me angstig aankeek, en zich tenslotte omdraaide en wegliep van me. Ik achtervolgde hem, zijn naam schreeuwend, maar hij riep over zijn schouder dat hij bang van me was en dat ik zijn zus niet was. Ik struikelde, en toen ik weer omhoog keek, zag ik Henri. Hij boog zich naar me toe, en het volgende moment werd hij een zwarte schim, een soort silhouette, die in mijn oor fluisterde: ''Je ziet het niet, Céleste. Je snapt er niets van.'' En toen viel ik in een diep, zwart gat.

Dit was de eerste keer dat ik niet ontwaakte in de keuken. Nee, toen ik wakker werd lag ik nog steeds op de plek die ik me het laatst kon herinneren - het veld. Niemand had me gevonden. Ze hadden me waarschijnlijk niet eens gezocht. Toen dacht ik aan Henri, en ik begon te huilen. Nee, dat is fout. Ik stond op, viel neer op mijn knieën en begon hysterisch te schreeuwen. Deze keer wist ik het wel. Ik voelde gewoon dat het mijn schuld was. Ik vroeg me af hoe het deze keer afgelopen was. Zou Henri nog leven? Ik schreeuwde het weer uit, verborg mijn gezicht in mijn volledig geruïneerde jurk en schreeuwde alles wat in me opkwam. Ik wist niet hoelang ik daar zo heb gezeten, maar na een tijdje forceerde ik mijzelf op te staan en om naar huis te lopen. Toen pas voelde ik hoe zwak ik was. 

Pas na een half uur bereikte ik de rand van de velden, en herkende ik de kerk. Doodvermoeid liep ik het dorp in, en ik merkte dat zodra mensen me zagen, ze me doodsbang aankeken, sommigen vluchtten zelfs naar binnen. Ik huilde nog steeds. En ik moest er nu waarschijnlijk ook best wel angstaanjagend uit zien, misschien dachten mensen wel dat ik een geest was. Toen ik na een hele poos eindelijk mijn huis bereikte, had ik nog net de kracht om op de deur te kloppen. Toen viel ik op mijn kniëen en greep uitgeput naar de klink. Enkele seconden later keek ik omhoog en ik herkende Arya. Of tenminste: wat er van haar over was. De gelukkige, mooie Arya van gisterenavond had plaatsgemaakt voor een wrak met blauwe wallen en rode ogen die opgezwollen waren, duidelijk van het huilen. Haar huid was bleek en haar lippen een vaal blauw. Haar haren hingen los en futloos om haar gezicht, en ze droeg een versleten nachtjapon. Maar de uitdrukking op haar ogen was het ergste. Ze keek me aan alsof ik nooit iets voor haar betekend had. Alsof ik haar zusje niet was. Haar beste vriendin. Arya keek me ijskoud aan, riep iets naar binnen, en liet me tenslotte achter. Enkele seconden later kwamen mijn moeder en Louise aangelopen. Mijn moeder hield me in haar armen en huilde, terwijl Louise - ook huilend - mijn haar streelde. Ze riepen dat ze dachten dat ik voorgoed weg was, en dat alles goedkwam. En ik huilde ook. Maar enkel omdat Arya me zo had aangekeken.

                                                                                  ***

:'(

Ik kan niet wachten om het volgende stuk te schrijven :D

xxx