Seminarista at si Chinita

Part 2: Lord, akala ko ok na?

(Before I start, I suggest to play this song while reading this part, Sad Song by We The Kings).

So... Diba sabi ng Uncle ni Miho na "Philo" lang daw ako. Sometimes pinanghuhugutan ko parin yun. What if di yun sinabi? Tuloy parin ba? Laban parin ba? Pero at the same time, love for the Church. Ang hirap magdecide kasi di ko alam if alin sa dalawa talaga ang mas matimbang, Priesthood or still her?

After ko maggraduate ng seminaryo, Nagenroll ako for Master's Degree in Philosophy sa Ateneo, kahit dito di ko alam ang reason. Sometimes may hugot na gusto ko iprove sarili ko sa Uncle ni Miho but at the same time, gusto ko i-improve sarili ko for my future ministry. Ok naman studies ko, pero sometimes may sleepless nights ako na hindi ko ma-put in to words the reason behind it. Pero majority siya naiisip ko. Happy moments pero majority of it is still haunted by the guilt sa ginawa kong decision sakanya that time.

Siguro.. Mahal ko pa rin siya? Or miss lang? Pero when in times of confusion I pray and ask questions kay Lord if challenge nanaman yata to and also asking for His grace to help me to be more firm.

One time nagattend ako ng B-day ng friend namin ni Miho. Prepared ako if ever nandun din siya, I will just act normal and talk formally.

Di ko alam if it is a sign or a challenge nanaman to. After ko kumuha ng pagkain umupo ako sa isang table which is located at the corner of the house. Then yung friends ko naki-upo sa tabi ko.

Friends: "Uy Panda! Pwede ba maki-table jan sayo? Loner ka jan ha."

Me: "Hey! Ok lang.

Friends: "Napadpad ka nanaman dito sa Manila ha"

Me: "Ah oo. Nakakahiya naman if di ko pagbigyan si Dens sa B-day nya."

Napansin ko na may nakareserve na upuan which is just infront of me.

Friends:"Hey Miho dito oh! Nakareserve to sayo. Tagal mo mamili ng food."

Miho:"Haha sorry naman. Kilala mo naman ako in terms of food. (Then awkward)

In a flashback naaala ko nanaman yung past. Sobrang embarassed ako sa presence ni Miho.

Friends: "Balita namin nagmamasters ka daw sa Ateneo. Wala ka nang balak magpari ulit?

Me: "Ah oo kakaenroll ko lang. For my self-enhancements purpose ko para sa future ministry, pero ewan ko, may part na may discernment parin. So as of now, tapusin ko Master's ko if pagpalain.

(Then iba tingin ni Miho sakin habang nakikinig, di ako makatingin ng diretso sakanya dahil sa guilt.)

Friends: "Ah mabuti yan, study and pray harder ka lang. Then enjoy the life outside the walls of your seminary and to improve social life mo rin."

Me: "Agree talaga."

Yung ibang friends namin ni Miho umuwi na and napansin ko sa plate ko na ubos na yung fave kong buko salad (Lol). So naisipan kong kumuha ulit. Ang gulo talaga ng mga signs. Yung buko salad katabi lang yung vegie salad. So awkward and laking gulat ko katabi ko na si Miho magrefill. No choice kasi magkatabi yung food na gusto namin. Sa nagkangitian lang kami. Bumalik kami sa table namin pero kami nalang natira, dahil yung mga natirang friends namin nagswiming na sa pool. So nagusap kami

"Panda.."

"Oh?"

"Chubby ka parin. Pero medyo lumiit na bilbil mo. Hehe"

"Oh talaga? Wa-effect pala jogging ko. Haha."

"Uhm. Pwede ba tayo lumabas dito? Usap tayo. May Coffee Bean nearby dito. Ok lang ba?"

"Ok lang. Importante ba yan?"

"Yes. Pero saglit lang to."

"Ah sige, after natin magusap pwede i-drop mo ako near the terminal?

"Sure sure. Ayaw mo hatid na kita sa boarding house niyo?"

"Ok lang.. dun nalang sa terminal"

Dumating na kami sa Coffee Bean and sobrang konti ng tao. Mga nasa 8 lang yata kami dun na costumer.

"Sorry Panda if I will bring up this again. Nakikinig lang ako sa conversation ng friends natin. Totoo ba talaga yun? Naguguluhan ka that's why you're discerning still?"

"Oo partly. Gusto ko kasi solid feeling ko."

"If I may ask. Was I just a discernment for you that time?"

"Why all of a sudden?"

"(Starting to cry) Kasi confused ako if nagdiscern ka lang ba talaga that tine or sobra kang nadown ng uncle ko"

Speechless ako kasi umiiyak si Miho. Pag-umiiyak kasi ang girl ng dahil sakin, feeling ko kasi sobrang sama ko.

"Totoo yun."

"Ang alin?" (Higher tone)

"Yung.." (trembling)

"Alin Panda? Alin?"

"Feelings ko. (Pigil iyak)

"Bakit? Kaya ba di ka na nagparamdam?"

"Nadown ako ng Uncle mo. Ayaw ko rin na bad image ka dahil may bf ka na seminarian."

"Bakit ang Nega mo? Well yes alam kong Nega ka pero, sagad na. Panda alam mo bang nagaway kami ng Uncle ko that time? Lumaban ako. Ikaw naman bumitaw. Di ko alam if saan ako sumobra or nagkulang satin."

"Hindi yun. Ayaw ko lang ma-put to situation about us yung bad image. If grabe na nga dati sinasabi nila about satin ano pa kaya if naging official na tayo? Diba it will get the situation worse? Then at the end we will fall apart."

"Di ka lumalaban di pa nga yan nang yayari iniisip mo na agad na possible yan."

"Di naman sa ganun. I don't want you to be stuck up in that situation. I have to decide for the good of both."

"Both? Selfish tawag jan. How dare you to decide for your own's sake. May decision din ako for the both of us that time. Pero it turns out to be the opposite."

"Way back sa party with our friends. As I said, confused parin ako."

"Your confusion is somehow positive that I am included?"

"Honestly.. Uhm.. Yes."

"Hold on to that thought Panda. Just stay there. I will come to you. Don't go far. Just stay. Please.

(Then I'm crying maybe because of the guilt)

So stop na muna ako dito. Ginawa ko 2nd part out of diversion. Pero I think I'm still holding onto her. Pasensya na sa errors. Thanks and God bless you always dear readers.