Ishte mëngjes me shi, trupi i saj lakohej i lodhur në atë shtratin e rrëmujt, rroba të hedhura vende-vende në atë dhomen ku çuliste errësira nga hija e perdes së kuqe.
Kishte harruar sensin e kohes dhe akrepat në oren që varej përballë saj lëviznin sikur po e dërgonin në një destinacion imagjinar, aty ku donte të humbiste e mos të ktheje më.
Data shënonte 1 Maj, viti 2018. Një vit i ngrysur, që luante me të më shumë seç duhej te bënte ajo, sprova të panevojshme të jetes. Por hej, mirë se vini në boten e adultëve, aty ku pesha e përgjegjësive dhe e problemeve të shtypin me po të njejten fuqi sa niveli i presionit nga nitrogjeni nëse je aq budalla sa të vendosesh të shkosh thellë në një oqean për të vrarë veten e papritur pendohesh po s'ke shpëtim. Kështu pak a shumë mund t'a definojmë këtë ndjesi shtypëse.
Pak më mbajne mend dhe shumë më kanë harruar, sigurisht pas gjithë atyre viteve mungesë po le të themi që kemi ardhur me ndryshime sepse jemi maturuar më shumë heh. Ndryshime drastike pasuan me kalimin e viteve, fundja është një progres i domosdoshëm që njeriu duhet t'a kaloje që të jetë i aftë të përballoje këtë botë mizore. Po nejse se po filozoj më shumë seç duhet, "libri" i cili po punoj përkatësisht flet dhe trajton pak a shumë realitetin e shumë vajzave, trajton me delikatesë pasojat që lë depresioni, rrethanat të cilat e krijojne atë. Mbase s'është ajo e cila iu përshtatet dhe do donit të lexonit, por besoj që është e relativueshme për shumë përsona.
Vazhdimi varet nga ju, nëse keni interes që unë t'a vazhdoj historinë, e dini çfare duhet të bëni. Se na iken dhe ne vullneti, fundja po të doja t'a ndaja vetem me veten nuk e publikoja.
Hajt këss këss!
YOU ARE READING
Te jesh si une
General FictionMonotoni, e mbytur në një sistem të egër dhe përtac, duke imagjinuar asnjë të ardhme. Vetëm ajo, depresioni dhe bota ku i duhej të arratisej.
