Beautiful Boy

e p i l o g u e

It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. He took my smile the day he left and here I am waiting. Araw araw, siya ang iniisip ko. Mula sa pagmulat ng mata ko sa paggising sa umaga hanggang sa papikit ko sa tuwing matutulog na ako, siya at siya pa rin. But moving on is a must.You can start a new chapter of your life if youre going to keep re-reading the last one. Oo, masakit na maging iwanan pero parte yun ng pagmamahal. Ang masaktan.

Kasalanan ko din naman kasi. Sa mga panahong yun, di ko maamin na hindi ko lang siya gusto dahil mahal ko siya kasi natatakot ako sa susunod na mangyayari. Ang bunga ng takot na iyon, ay pagsisisi. One day, i woke up and noticed that i should've tried.

"Ano na Gemini? Tutuloy pa ba tayo?"

"Ah oo! T-teka lang. Intayin mo ko sa labas " sabi kay Nana sa phone habang nagsusuklay. We're going somewhere.

Lumabas ako at nakita siya. May bangs na si Nana kung hindi niyo pa nalalaman Hahaha. Kumaway kaway siya nung nakita na niya ako. Inihagis ko ang susi ng kotse ko sa kanya "Ikaw nalang magdrive. Tinatamad ako"

"Asan gift mo kay Baby Sophie?" tanong ni Nana.

"Nasa likod ng kotse :)"

**

Its been a while since nakita ko tong dalawang to. Last ko silang nakita nung nagpakasal sila. Di ko alam kung pano naging sila eh ang alam ko, magkagalit sila because of their past but who cares? At least, at peace na sila ngayon. Hinintay ko munang matapos nila ang pinaguusapan nila with their visitors.

"GEMMMMM!" sigaw ni Keith at tumakbo papunta sakin. Niyakap niya ako at nagbeso beso kami. Sumunod naman si Luigi na karga karga si Sophie.

"Andito na si Titaa~" Sabi ni Luigi habang binibigay sakin ang baby nila. Aww~ Cutiepatotie (♡˙³˙)

"Ano bang pinapakain niyo dito at ang taba taba. Ang cute niyaa" niyakap yakap ko si baby sophie at kiniss sa cheeks. To be honest, mas kamukha ni Sophie si Keith.

As usual, nagkwentuhan kami. Nagretire na si Keith sa pagiging model at ngayon ay may sarili na siyang kindergarten school. Sabi ko nga, pupunta ako dun if I have time.And then Luigi? Of course, he is managing their family's company.

My mom called. Nakalimutan ko (ó﹏ò｡) ngayon pala dadating si Kuya. So I bid goodbye to Keith and Luigi and gave them my best wishes. Hinanap ko si Nana para magpaalam at ayun, nilalamon niya ang mga pagkain na nasa buffet. Kahit anong kain talaga nito, hindi pumapayat. Sana ganyan din ako :(

"Girl, I need to go. Susunduin namin si Kuya sa airport"

"Wag mong sabihing magccommute ako! Sinong kasama ko pauwi?" nagpout siya kahot punong puno ng pagkain ang bibig niya.

"Nasa'yo naman yung susi ah. Ako nalang ang magccommute paputang airport tapos sasabay nalang ako kina Dad pauwi sa bahay" ngumiti naman siya ng napakalapad. I'm sure, after niya dito sa birthday party, maglalakwatsa na naman yan at maghahanap ng boylet (｀ε')

**

"Mom? Andito na ako. Asan po kayong part?" inikot ko ang paningin ko sa napakalaking airport.

"Hay nako talagang bata ka! Ang tagal mo kasi. Andito na kami sa bahay. Pagod na pagod kasi ang kuya mo kaya di ka na namin hinintay"

"What?! Ang bilis niyo naman po" What the hell ヾ(｡｀Д'｡) Excited pa naman akong makita si Kuya. Ano na kayang itsura nun? XD

"Your fault hija. Osya, bilisan mo na't we will have a dinner with our relatives" sabi ni mama.

Heol~ Nakakapagod naman oh! Parang deja vu lang eh. Nung hinatid nila mama si Kuya paalis ng bansa, di ko siya naabutan. And then now na bumalik na siya dito, di ko na naman siya naabutan. Nolgastic isn't it? I headed down the bus stop. Tsk, kung bakit ko pa kasi iniwan yung kotse kay Nana, ayan tuloy.

The bus was full but luckily, I saw a seat at the back beside a girl with a short and colored hair \('∀｀)

 "Miss dito na ako uupo ah?" I ask for permission but she ignored me.

 "Miss?" I once again said but she just glared at me.

"Miss? I think you should call me hubby from now on"

His voice. My eyes got wider and my jaw dropped. F-fck, how the hell did he c-came here? (｡ŏ_ŏ) I was about to talk but he gets the attention of the passengers and stood up. The bus stopped.

"L-luhan--"

"It's been five lonely years Gemini. I missed you" Kung alam mo lang Luhan. Kung alam mo lang din na sobrang namiss kita.

"I love you--

--very much" He said infront of me. My tears already came out. I don't if this is a dream but i think it's not because he kneeled, held my right hand and get something from his pocket and open it.

"Gemini, marry me"

∞FIN∞
winterized