Spending Love

3

Lola's point of view.

Met mijn tong ga ik over mijn lippen om ze vochtig te maken. De kamer waar ik in lig is verduisterd. Nog net kan ik zien dat ik aangesloten ben op een infuus. Even schiet er een gevoel van angst door me heen. Is het ernstig? Ben ik in goede handen? Met moeite probeer ik mezelf te ontspannen en weer in slaap te vallen. Misschien kom ik het te weten als ik wakker word. Helaas gaat het niet zo makkelijk als ik denk. Na vijf minuten mijn ogen gesloten te hebben vliegen ze weer open. Mijn geduld is niet geweldig, zal ik maar zeggen. Ik kan geen rust vinden als ik niet weet wat er met me gebeurd. Het lukt me ook niet om terug te denken aan de dagen hiervoor. Het is bijna een als een zwart gat waar ik overheen ben gesprongen. Om te weten waar je staat moet je weten wat er in het verleden is gebeurd en dat weet ik dus niet meer. Maar ik wil het nu weten.
Als ik om hulp wil roepen, komt er alleen maar een piepend geluid uit mijn keel. Ik heb water nodig, vocht. Mijn ogen zoeken door de kamer, maar ze zijn nog niet gewend aan het donker. Ik zie geen steek. Oh, alstjeblieft. Laat iemand komen. Hoe laat zal het zijn? Ik heb geen idee van de tijd. Hadden ze de gordijnen maar open gelaten. Als hier tenminste ramen zijn.. Plotseling hoor ik voetstappen. Ik weet niet op welke afstand, maar ik hoor ze in ieder geval. Ik ben niet helemaal alleen. Een gevoel van opluchting overspoelt me. Met een beetje meer rust probeer ik nogmaals in slaap te komen. Het lukt.

Na voor mijn gevoel twee dagen word ik wakker, maar uitgeruster ben ik niet. De kamer is fel verlicht door het licht dat door de ramen naar binnen schijnt. Even moet ik eraan wennen, dan kan ik eindelijk rondkijken. Wat ik al vermoedde, ik lig alleen. Er staan ook geen bedden om me heen, dus het zal wel een speciale afdeling zijn. Het maakt me er niet geruster op. De deur aan de andere kant van de kamer gaat open en er komt een verpleegster met een dienblad binnen. Ik begroet haar door een knikje met mijn hoofd te geven. Ze glimlacht terug. "Je bent wakker," zegt ze opgelucht en zet het blad op het kastje naast het bed neer. "Eigenlijk kwam ik alleen kijken hoe het met je ging, maar je mag dit eten ook hebben. Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat je al wakker zou zijn." Ik kijk moeilijk naar het eten, op dit moment moet ik er niet aan denken om dat allemaal te nemen. "Nee.." fluister ik schor en draai mijn hoofd weg als er een golf van misselijkheid naar boven komt. "Weet je het zeker?" vraagt ze, waarna ik met mijn ogen dicht knik.

Louis' point of view.

Josh is al begonnen met drummen. Met een trillende hand haal ik mijn bekertje onder de automaat vandaan. "Louis, kom je?" roept Liam. Voorzichtig maar snel loop ik naar hem toe. Er valt een hele plens koffie op het tapijt in de woonkamer van Niall. Gelukkig is hij zelf nergens te bekennen. Zayn komt al met een poetsdoek aangelopen en begint te schrobben. "Laat maar, het heeft geen zin.." mompel ik en kijk naar hem terwijl de vlek maar iets verdwijnt. "Nou ja, het ergste is weg." Op dat moment komt Niall binnengelopen. Hopelijk merkt hij niets, want dan ben ik zuur. Ik zet de beker snel op de bijzettafel zodat hij niet ziet dat ik met koffie rond loop. "Hoe laat komt Harry?" Ik sla mijn ogen neer. Liam begint te lachen. "Denk eens na over wat je net zei."
"Oh ja, shit." Hij loopt naar de elektrische gitaar die naast Josh staat, mijn ogen volgen iedere beweging die hij maakt. "Hallo, aarde aan Louis?" vraagt Liam en zwaait met zijn hand voor mijn gezicht. Het haalt me uit mijn drukke gedachten. "Heb je al een microfoon?" vraagt hij en duwt er een in mijn handen voordat ik antwoord kan geven. Verward loop ik achter hem aan en ga ook op de bank zitten die al bezaaid zijn met chips. "Zou Lola al wakker zijn?" vraag ik aan Zayn alsof hij het zou kunnen weten. Hij haalt onverschillig zijn schouders op en gaat op de andere bank zitten. Het irriteert me dat er nog niemand over begonnen is, terwijl het in mijn hoofd de hele tijd speelt. Kan het niemand wat schelen hoe het met haar gaat? "Zijn jullie al langs geweest?" vraag ik verwijtend. Niall en Josh schudden hun hoofd, Liam en Zayn geven niet eens antwoord op mijn vraag. Om mijn woede af te reageren knijp ik hard in mijn arm. "Ik ga nu wel, want ik maak me wél zorgen," zeg ik kwaad en sta op. De microfoon gooi ik achter me op de bank.