ผมเหงา...
และเหนื่อย
เหนื่อยกับชีวิตของตนเอง....
ชีวิตที่น่าเศร้า...แต่ผมกลับนึกถึงความสุขที่ได้มาแม้เพียงแค่เศษเสี้ยวของมันก็ตาม....
ห้องสี่เหลี่ยมขนาดเล็กสีขาวที่มีของตกแต่งเพียงแค่ปฏิทินฉบับเดียว นาฬิกากับเตียงเดี่ยวหนึ่งหลัง......ข้างล่างของปฏิทินเขียนระบุ ปีพ.ศ.2560 อยู่ในแผ่นของเดือนมีนาคม
2เดือนที่ผมต้องมาอยู่ในห้องๆนี้.....ไม่สิ อาจจะในบ้านหลังนี้...รึอาจจะไม่ใช่...
ผมลุกขึ้นเตรียมตัวเข้าห้องน้ำ ขาที่ไร้เรี่ยวแรงพยุงร่างที่ไร้น้ำหนักของผมไปอย่างเชื่องช้า เนื้อตัวที่ไร้อาภรใดๆสวมอยู่นั้นง่ายต่อการทำความสะอาด ไม่ต้องเสียเวลาถอดเสื้อผ้าเลยด้วยซ้ำ
สายน้ำจากฝักบัวไหลรดตั้งแต่ช่วงหัวลงมาจนถึงปลายเท้า กลับไม่ทำให้สดชื่นขึ้นเลยสักนิด ตอนนี้ผมแทบจะล้มทั้งยืนอยู่แล้ว.....ผมเหนื่อย....
แกร๊ก
"ไอ้ใบ้! ทำไมมึงไม่อยู่เฉยๆวะ!"
สติผมที่รู้สึกเหมือนจะวูบไปครั้งหนึ่งกลับต้องตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงทรงอำนาจจากผู้ชายร่างสูงแกร่งตรงหน้า....เขาคือผู้มีพระคุณของผม....แม้เขาจะทำร้ายทั้งร่างกายจะจิตใจของผมแค่ไหนผมก็ไม่เคยคิดจะหนีหรือต่อต้าน....และเขาคือเหตุผลเดียวที่ผมยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อ... เขาคือผู้มอบความสุข...แม้เป็นเพียงเศษเสี้ยวก็ตาม....
".........."
"ลุกขึ้นมา!!"
แขนผมถูกกระชากให้ลุกขึ้นยืน แรงบีบที่ต้นแขนรู้สึกเจ็บจนต้องกัดริมฝีปากเอาไว้
มือแกร่งดึงผมจนล้มพับมาหลายครั้งแต่ก็ไม่ได้เรียกความสงสารจากคนตรงหน้าได้เลย...
.....เขาไม่มองด้วยซ้ำ
ประตูไม้บานที่คุ้นเคยถูกเปิดออกด้วยฝ่ามือใหญ่ กลิ่นหอมของดอกลีลาวดีอบอวลทั่วทั้งห้อง ผมสูดกลิ่นหอมเข้าเต็มปอดแม้จะรับรู้ชะตากรรมที่จะต้องเจออีกไม่กี่นาทีข้างหน้า... ไอ้ใบ้อย่างผมจะขัดขืนได้เหรอ...ไม่สิ
