Catastrophe (element of calamity BOOK 3 )

XIV - Λευκή πανοπλία

Περπατούσαμε ώρες.
Στο άγνωστο.
Σχεδόν άγνωστο.
Σε εμένα ήταν Οχι μόνο γνώριμο Αλλα οικείο.
Ήμασταν κοντά στο σπίτι μου.
Αλλα δεν υπήρχε ίχνος ζωής τώρα πια.
Μπορούσα να διακρίνω και να αναγνωρίσω κάθε σοκάκι που κοιτούσα.
Ήμουν σπίτι και αυτό μου φαινόταν σαν να μην ήταν ποτέ δικό μου.
Κατεστραμμένα κτίρια όπως και πριν φύγω άλλωστε Αλλα τώρα ήταν διαφορετικό.
Τα σπίτια πριν ήταν παραμελημένα και η καταστροφή τους ήταν κυρίως λόγο των αφημενων τοσο καιρω εργασιών που απαιτεί κάθε οικία.
Τώρα όμως, ήταν διαφορετικά , σπασμένα τζάμια ρε όλα τα κτήριο , τρυπημένο τοίχοι , κατεδαφισμένα σπίτια και παντού καπνός.
Ο Φιλιπ ήταν εδώ. Τα όπλα τους ήταν εδώ.
Κοίταξα γύρω μου. Η μυρωδιά καμένου δεν με άφηνε να αναπνεύσω και ο αέρας που φυσούσε πάνω μου ήταν σκονισμένος και θερμός.
Τότε το είδα. Τα μάτια μου καρφοθηκαν σε εκείνο το σημείο.
Στάχτες και λιμένοι πάγκοι.
Το πόστο του κυρίου Παρσον.
Αλλα εκείνος έλειπε όπως και ότι ζωντανό μπορούσε χαρακτηριστεί σε εκείνη τη κάποτε φτωχή φρουταγορα με τα άγευστο φρούτα της εποχής που αναγκαζόταν να πουλήσει.
"Ιρις ..." ακούστηκε η φωνή του Σιν.
Γυρησα αργά το πρόσωπο μου προς το μέρος του.
"Υπάρχει κάτι που πρέπει να δεις..." είπε και τότε τον ακολούθησα. Όπως και όλοι οι υπόλοιπη ομάδα.
Ο Σιν μας κατεύθυνε πίσω από ενα κτήριο και λίγο πριν περάσουμε τον τοίχο και συναντήσουμε τον Σιν , μια δυσάρεστη μυρωδιά ενόχλησε την όσφρηση μου.
Και όταν συνάντησα τον Σιν , βρέθηκε η πηγή της.
Η μυρωδιά που με ενοχλούσε και μου προκαλούσε αναθυμιάσεις ήταν η μυρωδιά καμένης ανθρωπινης σάρκας.
Έλιωσα το σώμα μου να λυγίζει μπορστα στο θέαμα από στοιβαγμένα νεκρά σώματα ανθρώπων να βρησκονται μπροστά μου.
Ήμουν σοκαρισμένη , όπως άλλωστε και όλη η υπόλοιπη ομάδα. Κάποιοι προσπαθούσαν να συγκρατηθούν και απβελαν έμεσμα λόγο τις δυσάρεστης μυρωδιάς και του σοκαριστικό περιβάλλοντος.
Ζαλίστηκα, έπεσα στα γόνατα μου και τα μάτια μου άρχισαν να θολώνουν από τα δάκρυα.
Ο Φιλιπ... πρέπει να πεθάνει. Έχει προσκαλέσει διαμάχες , καταστροφές και θάνατο που εξαπλώνεται μέσα σε δευτερόλεπτα. Δεν ήξερα αν οι άνθρωποι που έβλεπα μπορστα μου είχαν πεθάνει πρώτα από την αρρώστια και ύστερα από τα όπλα του Φιλιπ ή αν κάηκαν ζωντανοί κατευθείαν.
Όλη η πόλη βρισκόταν στοιβαγμένη ο ένας πάνω στον άλλον ...
Εκείνη τη στιγμή ζήλευα τον Άαρον που βρισκόταν ακόμη αναίσθητος και δεν μπορούσε να δει αυτό που αντικρίσαμε οι υπόλοιποι. Αν ποτέ είχα τη δυνατότητα να διαφραψω μια ανάμνηση από τη μνήμη μου τότε δεν θα ήταν ούτε τα βάσανανιστιρια του Φιλιπ ούτε οι τραγικοί θάνατοι των μελών τις ομάδας μου που δύστυχος ήμουν πάντα μπροστά. Θα ήταν αυτή η εικόνα. Αυτή η τραγική εικόνα που στάζει αίμα από παντού και το λευκό χέρι του Φιλιπ να την κρατάει με υπερηφάνεια κατω από το λευκό , άψυχο χαμόγελο του.
"Ιρις ..." ακούστηκε πίσω από το βουητό των αυτιών μου.
Έστριψα ελαφρά το βλέμμα μου και είδα την Νεφις.
"Πρέπει να συνεχίσουμε! Πρέπει να τους στηρίξεις" είπε και άπλωσε το χέρι της για να με βοηθήσει να σηκωθώ.
Τότε ξαφνικά με αγκάλιασε Αλλα δεν αισθάνθηκα τίποτα.
"Όλα θα πάνε καλά ..." ψιθηρησε Αλλα δεν μπορούσα να πιστέψω ενα ακόμη παραμύθι πίσω από αυτές τις λέξεις.
Απομακρύνθηκα αργά και ύστερα γυρησα το σώμα μου προς την ομάδα.
"ΦΕΥΓΟΥΜΕ !" Φώναξα προχώρησα χωρίς να κοιτάξω κανέναν στα μάτια.
Δεν μπορούσα να νιώσω τίποτα άλλο εκτός από οργή και θλίψη. Ένας συνδυασμός που μπορεί να σκοτώσει άνθρωπο και Οχι μόνο.
Προχωρισαμε και κανείς δεν ειχε αρθρώσει λέξη. Δεν χρειαζόταν άλλωστε.
Η αρρώστια της Ροουζ μονάχα την έκανε να παραφερεται κάποιες στιγμές και να θέλει να το σκάσει Αλλα πάντοτε η μάγια την προλάβαινε.
Από την άλλη ο Φρεντ δεν κοιτούσε που και που να δει αν ο Άαρον αναπνέει. Δεν τον ήξερε. Για εκείνον ήταν ένας ξένος που μόλις γνώρισε όπως και κάποιοι άλλοι που δεν του φαίνονταν γνώριμοι Αλλα ήταν ευγνώμων που τον έσωσαν.
Η Τσαρλη και ο Σιν δεν ακούγονταν κάν στο περπάτημα τους. Βρίσκονταν αρκετά μέτρα πίσω.
Δεν υπήρχε φαγητό πια , ούτε νερό. Κάναμε διαλύματα στις διαδρομές μας χωρίς προορισμό για να θεραπεύσει η Νεφις την Άαρον καθώς χρειαζόταν αρκετό χρόνο για να επανέλθουν οι αισθήσεις του.

Η νύχτα έπεσε και ήταν ώρα να κοιμηθούμε. Όλοι εκτως από εμένα που επρπε να φυλάω σκοπιά για εκείνη την νύχτα. Τα μάτια μου δεν με κρατούσαν Αλλα επρπε να συνέλθω η πείνα μας ειχε στερεώσει τις δυνάμεις και ετςι τα βλέφαρα μου βάρυναν και το μυαλό μου θόλωσε...μέχρι που άκουσα μια κραυγή που με έκανε να πεταχτώ από το έδαφος , κοιτάζοντας ανήσυχη γύρω μου.
Γυρησα απότομα και είδα την Τσαρλη να  Τηλεκινει μερικές πέτρες αστραπιαία και να τις πετάει σε κάποιον. Έτρεξα κοντά της όπως και οι υπόλοιποι που ξύπνησαν από τις φωνες της. Και τότε τους είδα.
Τρεις Μασκοφορεμένες  φιγούρες  ντυμένες ...στα λευκά.
Χωρίς να το σκεφτώ εσπροξα όσους βρίσκονταν μπροστά μου και χτυπησα τον μεσαίο μασκοφόρο με μια μπουνιά στο πρόσωπο. Κάνοντας τον να πέσει κατω.
Δεν μπορούσα να τους χειριστώ καθώς φορούσαν μασκες και ήμουν αδύναμη για να τους κλειδωσω με άλλον τροπο.
Οι υπόλοιποι επιτέθηκαν στους άλλους δυο.
Αλλα εκείνη δεν επιτέθηκαν πίσω. Καθώς βρισκόμουν πάνω από τον ενα μασκοφόρο για να τον ακινητοποίησω , τράβηξα απότομα την μάσκα του.
"ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ !!!!" Φώναξα μάθω δεν επεπρνα τα μάτια μου από το πρόσωπο που είχα μπροστά μου.
Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήμασταν τοσο τυχαίοι.
Λευκό δέρμα και λευκά μαλλιά ... γκρι μάτια και μια ματωμένη μύτη που φαινόταν να κοσμούσε αρκετά.
"Σειλορ;" την κοίταξα με απορία
"Πράγματι δεν ήταν σοφή πράξη να σας πλησιάσω ενώ ξεκουραζόσαστε." Είπε με την ήρεμη φωνή της.
Της άπλωσα το χέρι μου και την βοήθησα να σηκωθεί.
"Ειδικά ντυμένοι σας στρατιώτες του Φιλιπ" της απάντησα.
"Ειναι απαρετητο για την κάλυψη μας Γενναία ατης!" Είπε και σκούπισε με το χέρι της το αίμα μου έσταζε από τη μύτη της.
"Συγνώμη για αυτό .." της είπα
"Επρπε να υπερασπιστείτε την ομάδα σας. Ειναι κατανοητό. Επίσης ήταν μια απερίσκεπτη πράξη εκ μέρους μας. Αλλα επίσης και η πιο σύντομη για να σας Κατευθύνουμε στο καταφύγιο του dark army."
Μας χαμογέλασε και τότε ένιωσα ξανά την ελπίδα που είχα ξεχάσει ότι υπάρχει.
"Ήρθε η ώρα ..." είπε έβγαλε ενα πετράδι που κρεμόταν σε ενα σκοινί στο στήθος της. Έκανε μια απότομη κίνηση και ένας ήχος ηλεκτρισμού ακούστηκε με μια λάμψη δημιουργοντας μέσα από σχισμές μια πύλη.
"Είστε ασφαλείς τώρα."