Her thoughts.

One thing.

Starend van af de bank kijk ik dromend naar de blauwe lucht. Witte wolken en strepen sieren hem, het gebrom van een vliegtuig komt dichterbij. In mijn gezichtsveld verschijnt hij al. Het is zo te zien een blauw/wit KLM vliegtuig, hij mindert vaart, klapt zijn landingsgestel uit en daalt langzaam, maar toch veilig op het vliegveld. Eigenlijk is het geen kunst om een vliegtuig te maken, maar hem te laten vliegen, dat is ware kunst. Een machine gebouwd door de mensheid, laten balanceren op de wind. Dat is kunst, zeker als die zoveel honderdduizend kilo weegt.

Voor ik verder begon met denken en me gedachten laat me bepalen wat ik ga doen, laat ik mijn gedachten spreekwoordelijk vliegen en richt me weer op mijn boekverslag.
Eigenlijk hebben boeken mij altijd al geïnteresseerd, maar bepaalde thema's liet/laat ik liever links liggen. Soms komen bepaalde thema's alleen maar aan bod omdat ik naar het nieuws keek of omdat ik weer een of ander stukje van mezelf had gevonden, of eerder ontdekt. Maar echt lievelings thema's? Nee, alhoewel boeken over zelfmoord/suïcidale gedachten me altijd wel aanspraken, misschien omdat ik ze wel "mooi" vond/vindt. Voornamelijk omdat ik mezelf kan realiseren hoe het moet voelen om jezelf zo te haten, dat je niet meer wilt.

Ik kijk weer naar de blauwe lucht , hij word een beetje roze, roze was nooit een van mijn lievelingskleuren, maar wanneer is iets je lievelingskleur en wanneer was iets gewoon mooi of leuk? Ik probeerde aan iets anders te denken en richt me al weer snel op mijn boekverslag. De gedachten om zelfmoord te plegen kwamen gevaarlijk dichtbij en vallen als een aanbeeld van 10 kilo neer in me hoofd. Één van de stemmen in me hoofd zit hem nu zo te bewerken dat ik al snel nergens anders aan kan denken. Ijzeren vonken spatten van het aanbeeld af en vormen, uiteindelijk, een plan. Een plan om mijn leven te beëindigen.