The Night I Lost You

Toen ik je voor het eerst zag

Mijn gedachten dwalen nog steeds bij jou, mijn allerliefste meisje. Ik mis je.

Onze avonturen voor altijd in mijn hart.

Geen moment waar ik niet aan je dacht.

De tranen stromen, mijn hersenen zwemmen tegen de richting in.

Ik had getwijfeld... wat had het nog voor zin?

Ik kende je al jaren, ik wou dat ik je eerder kende. Ik hou van je, en dat zou ik ook altijd blijven doen. Je was het stukje uit mijn leven die ik altijd al gemist had, in mijn moeilijke, depressieve tijden.

Je was mijn steun en mijn ziel, ik kon op je rekenen wanneer ik je nodig had en je was er werkelijk altijd voor me.

De tijden wanneer ik dronken was bracht je me altijd naar huis, waar jij vervolgens bleef om te kijken hoe het met me zou gaan. Het leuke aan jou was dat je je nooit schaamde, je deed alles. Het boeide je niet wat andere mensen van je vonden, daar had ik zulke bewonderingen voor!

Ik kon mezelf aan je vast maken en het allemaal maar laten gebeuren, het maakte me niet uit. Zolang ik maar bij jou was.

De avonden waar je naast me in slaap viel en de ochtend wanneer je wakker werd of de momenten dat je naast me sliep en ik je bekeek tot ik inslaap viel waren het beste wat ik me kan herinneren.

Je was zo mooi! Van binnen en buiten, van iedereen hoorde ik "verpest deze niet!" en nu pas besef ik me dat ze gelijk hadden!

Ik kan niet zonder je.... Dat blijkt al door de momenten waarbij ik je zie, ik zie je naast me, ik zie je in mijn spiegel, ik zie je in mijn kamer met mijn T-shirt aan, ik zie je in mijn auto, ik zie je in mijn badkamer, ik zie je letterlijk overal.

Overal waar ik heen ga en overal waar ik heen zal gaan, ik weet dat je me zal blijven volgen en bij me zal blijven!

Ik plof op mijn bed, het bed waar we samen waren, het bed waar we samen praatte over de dingen die die dag gebeurd waren, het bed waar we "dood" gingen van het lachen en het bed waar we sliepen. Ik zie je in mijn ogen... het beeld van jou zittend in de sofa voor mijn raam met het mooie zonlicht half schijnent op jouw gezicht, je ogen leken te vonkelen en ik kon mijn ogen niet van je af houden. met die gedachte viel ik in slaap en droomde terug naar de dag waar op ik je voor het eerst zag.

*De dag waarop ik je voor het eerst zag*

'Oké... Het is maar een klein jaartje Matthijs.... Het komt goed voordat je het weet is het over' Met die gedachte kruip ik uit mijn bed. Het is op dit moment 08:15, gelukkig maar... Dan heb ik tenminste nog genoeg tijd om te douchen. Het maakt me eigenlijk niet meer uit hoe ik er uit zie, het is maar één dag met 4 uurtjes school... Daarna ben ik eindelijk weer "vrij" voor 15 kleine uurtjes. Dan begint de hel weer. Elke dag en elke dag weer opnieuw. Yes! Echt zin in... Not.

Langzaam loop ik naar de douche kleed me uit en stap er onder. Het gevoel van het warme water is een heerlijk gevoel, het beste moment van de dag. Het warme water stroom over mijn kapotte knokkels, die ik gister kapot geslagen heb en ik niet eens meer weet waarom. Maar het doet me geen pijn want ik voel niks meer. Dat is waarom ik het doe, ik wil wat voelen. Mijn geschiedenis heeft er voor gezorgd dat ik mijn mond wel dicht hou en geen gevoel(ens) meer heb. Maar dat is weer genoeg "gezeik" voor vandaag. Vandaag wordt anders, ik ga ze eens laten zien wie ik ben en waarom ik dat ben. Omdat ik er anders wéér te lang onder blijf staan pak ik mijn handdoek en droog me af. Zo ik zie er al een stuk beter uit. Ik weet niet wat er met me is maar ik doe normaal nooit iets aan mijn uiterlijk. Ik loop naar mijn kledingkast en haal er een zwarte broek uit met een wit T-shirt, doe wat gel in mijn haar en loop naar mijn tas en ga naar beneden.