Sezon finali 1-2 hafta sürecek bb
Mert
Göğsümdeki ağri ile uyandim. Nefes almam zorlaşiyordu. Bağirdim. Cenk uyandi beni tutuyordu. Birşeyler söylüyordu. Anlamıyorum.
Göğsümdeki acı dayanilamayacak hale gelmişti. Ece ,Selin ve Cenk başımda bekliyorlardı.
Kendimi bıraktım. Sonrası karanlık...
Cenk
Mert i hastaneye yetiştirmeye çalışıyorduk.
Ece bir yandan ağlayıp bir yandan arabayı sürüyordu. Selinde çok kötüydü. Ben ise dizimde yatan mor dududakli çocuğa bakarak göz yaşlarıma izin veriyordum.
Araba hastanenin önünde durunca bağırdım.
"Biri sedye getirsin acil yardım edin!" Diye
Bir kac kişi Mert i aldı ve sedyeyle uzattı.
Sonra acilde kayboldular.
Titriyordum. Onu daha yeni bulmuşken kaybedemezdim. Siktir ya
"Cenk " dedi ve sırtımı sivazlayan bir ağlak Ece vardi.
"Kimseyi aramayin" dedim.
"Barış Murat Ve Ali geliyor." Dedi
"Annesini aradınız mi?" Diye sordum. Nolur aramamis olsunlar
"Aramadık." Dedi
"Aramayin " dedim.
Bizimkiler gelmişti. Oturdular.
1 saat sonra acil doktoru yanımıza geldi.
"Mert Bey'in yakınları siz misiniz?" Diye sordu.
"Evet " dedim. "Neyi var?" Diye sordum. Elim ayağım titriyordu.
"Mert Bey in ciğerlerinde çok etkileyici bir koloni var. Yani kanser " dedi.
Ne
Olamaz
O çok güçlü
Beni birakamaz
Göz yaşlarim akarken kendimi yerde buldum. Ayaklarimda güç bulamıyordum.
Nolur kötü olmasın
Nolur.
....
Bir kac saat geçmişti. Mert i normal odaya almışlardı.
Yanına gidecektim.
Odanın kapısını açtım.
Içeride yatağın üstünde uyuyordu.
Yüzlerce kez aşik olduğum yüzüne tekrar baktım.
Bir sandalye çekip yanına gittim. Yüzünü okşadim.
Soğuktu.
"C-cenk" dedi yerinde kipirdayarak.
"Sakin ol" dedim. Ve dudaklarına küçük bir buse kondurdum.
"Kanser degilmi?" Diye sordu. Nerden biliyordu?
"Evet. Nereden biliyorsun?" Diye sordum.
"Annemde de vardı." Dedi. Annesi biz 14 yaşındayken kansere yakalanmıştı.
"Anladım. Sen biraz dinlen olurmu?" Dedim. Ve tekrar öptüm.
"Tamam" dedi ve elimi tuttu.
Odadan dışarı çıktığımda göz yaşlarıma hakim olamadim. Lutfen ilerlememiş olsun dedim.
Lütfen...
