Bitten (Book 2 of Bite Trilogy) Venom Series #1

Chapter 1

Chapter 1

Ikalawang itinakdang babae

FLASHBACK

Patuloy akong lumuluha kasabay ng pagbuhos ng mga nyebe sa aking katawan. Wala akong ibang kayang gawin kundi damhin iyon habang ipinapaalala sa akin na wala na si Zen.

"Z-Zen..."

Hindi ko kayang manatili sa lugar kung saan ipinapaalala nila sa akin na wala na sa tabi ko ang lalaking mahal ko. Ang panuorin ang pagkaputol at pagkasunog ng kahuli-huling bagay na sumisimbolo ng pananatili niyang buhay sa mundong ito ay ang huli kong gagawin.

Kusa nang gumalaw ang mga paa ko at tumakbo na ako nang mabilis, pero sa pangalawang pagkakataon ay muli akong natumba. Humagulgol na ako sa pag-iyak at inihampas ang kamao sa lupa nang paulit-ulit.

I am so weak and damn worthless.

Sinasabing ako na ang maaaring pinakamalakas na babaylan sa mundong ito, pero bakit hinayaan kong mawala sa aking harapan ang lalaking pinakamamahal ko?

Hindi ko pinapansin ang pagkirot ng kamao ko at maging ang pagdurugo nito.

"Wala ka man lang nagawa! Wala! Wala, Claret..." Kung pwede lang malipat sa mga kamay ko iyong lahat ng sakit sa dibdib ko, kung maaari lang sumama na sa mga luha ko iyong kalungkutan...

"Tama na..." Natigil ang nagdurugo kong kamay para muling tumama sa lupa nang may humawak niyon.

Pinilit kong manlaban pero higit siyang malakas. "Stop hurting yourself..."

"W-Who are you? Bitawan mo 'ko!" Marahan niya akong binitawan at tipid siyang yumuko sa akin.

"Blairrient Phoenix Thundilior. Ika-apat na bampira mula sa propesiya. Nais kong humingi ng tawad sa huli kong pagdating..." Pilit ko siyang pinagmasdan sa kabila ng mga luha ko.

Nangatal ang mga labi ko. Ang mga hampas ko na dapat patungo sa lupa ay tumatama na ngayon sa kanyang dibdib.

"B-Bakit ngayon ka lang dumating? S-Sana natulungan mo rin kami ni Zen..." Alam kong mali na ang lumalabas na mga salita mula sa akin, pero nais ko nang maghanap ng sisisihin. Parang sasabog na ang dibdib ko.

Hinayaan niya akong gawin iyon sa kanya. "Humihingi ako ng tawad, Mahal na Diyosa mula sa salamin..."

Dahil nakikita niyang wala na akong kakayahang humakbang o maglakad pa, binuhat niya na ako habang wala akong tigil sa pag-iyak sa dibdib niya habang isinisisi sa kanya ang lahat.

Katulad ng presensiya ng iba pang itinakdang prinsipe, banayad ang pakiramdam ko sa kanya.

"Ihahatid kita sa 'yong salamin. Hindi ko maipapangakong isa ako sa mga sasalubong sa'yo sa muli mong pagbabalik pero ipinapangako kong hindi ako mawawala sa susunod mong laban..."

Madali niya akong nadala sa harap ng salamin. Hindi ko na nais makipag-usap pa at tuluyan nang tumawid doon nang humarap ako sa prinsipe.

"Maraming salamat, Mahal na Prinsipe..."

Umiling siya sa akin. "Hindi mo na ako kailangang tawaging prinsipe. Isa lamang akong anak sa labas. Isang katanungan kung bakit ako ang napili ng asul na apoy, isang hindi maharlika..."

Bigla akong natigilan. Iyon ba ang dahilan kung bakit natagalan siya sa pagpapakilala? At nagawa ko pa siyang sisihin? Hindi ko man lang naisip na ang mundong ito'y hindi lang sa amin ni Zen umiikot.

"Nais kong humingi ng tawad sa huling pagpapakilala, dahil hanggang ngayon ay hindi ko pa rin matanggap ang ibinigay sa akin ng asul na apoy..."

Sa halip na ang mga paa ko'y humakbang patungo sa salamin, unti-unti akong lumapit patungo sa prinsipe.