Kippenvel verspreidt zich over mijn volledige armen.

Alles was ook kwijt.

Vanuit het donker naar het hier gebracht, met dof licht maar toch zo vel in deze nacht, en ik wist donders goed waarom ik hier was.

Of er angst speelt kon ik steeds maar niet plaatsen. Ik voelde me verlamt. Een 'droom' zo zou je het kunnen noemen. Of toch niet?

De kamer was niet heel groot. Een aardig grote kast aan de linker zijde en een raam aan de rechter waar nu een donker blauwe gordijnen voor sierde.

Ik zat op een stoel, gelukkig heerlijk bedekt met een zachter stof op het zit gedeelte en in de rug leuning, het matchde met de gordijnen. Voor mij bevond zich een bureau, zo lang als een surfplank, zo breed als een.. ik weet het eindelijk niet. Hij vulde in ieder geval de nogal kleine kamer goed op. Aan de muren hingen schilderingen, van ja.. wat is het eigenlijk? Wat men kunst noemt, maar ik geklieder. En toen schrok ik op, van de zware houten deur die zich achter mij bevond. Hij zwaaide open en ik verstijfde. Angst? Om te draaien durfde ik niet. De zware voetstappen kwamen langzaam dichterbij..