gay zijn

Voor het meisje dat..

Voor het meisje dat niet meer naast me durfde te zitten.

Je wist het nog maar net, toch was er al zoveel verander. Ik kon je alles zeggen, zei je altijd. Nu is het tegendeel bewezen. Je reageerde normaal, geen vervelende reacties. Tot het moment dat ik de volgende dag de klas binnenstapte...

Ik vroeg of ik naast je mocht zitten, je zei dat je dat liever niet wou. Ik schrok en snapte er niks van, maar keek om me heen opzoek naar een andere tafel. Daar ging ik zitten. Tijdens de les dacht ik na over jouw woorden, waarom wou ze niet naast me zitten? Stonk ik, was ik stom, niet grapoig, vervelend, toen wist ik het, ik ben gay. Daarom wil ze niet dat ik naast haar zat. Mijn hart zakte door de grond.

Als ik er nu aan terugdenk komt dat kut gevoel terug. Ik word zo verdrietig en boos.

De volgende les, ik kwam iets later binnen want ik ging naar de wc. Toen ik het lokaal binnenkwam was er nog een plek vrij. Naast mijn beste vriendin, nouja dat dacht ik. Ik ging toch maar zitten. Ze trok haar tafel weg en zei dat ik haar niet aan moest raken. Tijdens de les moesten we samenwerken in tweetallen. Toen ze dat hoorde stak ze haar hand op, dit deed zeer, ze zei dat ze niet met mij wou werken en dat ze met iemand anders wilde. De docent vroeg waarom, toen zei ze het, terwijl iedereen luisterden. "Ze is vies, ze valt op meiden". De docent zei niks, de klas was stil. Ik wou weg, maar dat zou zwak zijn. Ik keek rond, ogen op me gericht. Ik voelde me kut, klote en dood van binnen. Ze zette me voor schud met de hele klas erbij. De docent kwam weer tot leven en veranderde de opdracht, we moesten nu in groepjes van 4 samenwerken. Ik werd in een groepje met jongens gezet.

Er werd nooit meer over gesproken, het leek een soort regel. Niemand sprak erover, maar ik voelde het nog steeds. Zelfs nu voel ik het nog. Het blijft pijn doen en het wordt niet echt minder, misschien wordt het nooit minder.