''Piękne obrazy potrafią odcinać od nas dźwięki.''
Przeczytałem kiedyś coś takiego w książce. Myślę że coś w tym jest. Mam na imię Alan i właśnie w tym momencie staram się przetestować tą tezę. Siedzę na jakże fascynującej lekcji, i patrzę przez okno na liście porywane przez wiatr. Obserwuje jak słońce przebija się przez korony drzew. Każdy dodatkowy element krajobrazu wygłusza niepotrzebne dźwięki, jednak żaden nie niweluje ich zupełnie.
Usłyszałem otwierające się drzwi od sali. Nie spojrzałem w tamtym kierunku, a przyglądałem się wróblowi, który usiadł na parapecie, przy moim oknie, by doszczętnie pogrążyć się w błogiej ciszy. Jego oczy błyszczały jak małe, czarne guziczki, otworzył dziób a ja zamiast usłyszeć echo ćwierkania usłyszałem równie delikatny głos.
- Jestem Leo i od dziś będę chodził z wami do klasy.
Odwróciłem głowę a moim błękitnym oczom ukazał się obraz przez który nie przebijał się już żaden dźwięk. Wtedy dla mnie nastała całkowita cisza.
