~Ζωγραφισμένη ανάμνηση~

~Γρέκο~

~ Ξεκίνησα πρωί...πήγα σε ένα πάρκο...και με ένα μαχαίρι έκοψα την αρτηρία από τον λαιμό μου...είχα αφήσει έναν φάκελο με ένα γράμμα δίπλα μου...μία λίμνη αίματος είχε δημιουργηθεί γύρο μου....οι τελευταίοι ήχοι που άκουσα ως Τέιτ Φοξ ήταν ουρλιαχτά ....

~ ανοίγω τα μάτια μου ....δίπλα ο Τέιτ Φοξ....άνθρωποι...πολύ άνθρωποι..είχαν μαζευτεί γύρο του...έβγαζαν τις μπλούζες τους κάποιοι και τις χρησιμοποιούσαν ως γάζες...τις έβαζαν στον λαιμό μου...άσκοπα...δεν μπορούσα να τους πω....οπότε άρχισα να τους ακουμπάω...όλοι ανατρίχιαζαν...είχαν φρικάρει...κάλεσαν ασθενοφόρο...

~μεταφέρθηκα στο νοσοκομείο ...δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα....όλοι απορούσαν..γιατί να αυτοκτονήσω μετά από ένα τέτοιο θαύμα;; μετά βρήκαν το μήνυμα μου και το διάβασαν...

~ " μισητέ μου κόσμε...σε αφήνω ξανά...Δεν φοβάμαι τον θάνατο...γνωρίζω πως είναι...και δεν είναι τρομαχτικός...επέστρεψα πίσω με την δική μου δύναμη...δεν έγινε κανένα θαύμα...κανέναν άγιο δεν είχα....ο καθένας έχει αυτήν την δύναμη μέσα του.. αλλά μετά τον θάνατο η ψυχή μου για μια φορά γαλήνεψε!...ο κόσμος είναι απαίσιος... ή τουλάχιστον αυτήν την πλευρά γνώρισα γιατί δεν είχα των πλούτο να αγοράσω χαρά, αγάπη, συμπόνια .... τίποτα μόνο πίκρες και ατυχίες...τι να πω;...είστε όλοι σας τόσο αδύναμοι και φτωχοί...το μόνο που έχετε είναι λεφτά, αγορασμένη αγάπη, αγορασμένη χαρά...ΨΕΎΤΙΚΗ ΧΑΡΆ....δεν το βλέπεται... μέσα σας βαθιά όμως το ξέρετε...δεν θα σας πω τι γίνεται μετά την ζωή... πάντως δεν πάμε πουθενά...σε κανέναν παράδεισο ή κόλαση.... η ζωή είναι να για να την ζούμε....Τέλος θέλω να με κάψετε και τις στάχτες μου να τις σκορπίσετε στην Αυστραλία...ώστε να μην ξαναγυρίσω ... Αντίο"

~Αυτά έγραφε το μήνυμά μου...σιγά μην καταλάβουν τίποτα...ίσα που θα παρεξηγηθούν...δεν με ενδιαφέρει... ελπίζω να άφησα το στίγμα μου σε αυτήν την ζωή...το θέμα είναι πως πάλι ξέχασα το παρελθόν μου...θυμάμαι ότι έμαθα σαν ψυχή μόνο....ΈΛΕΟΣ...εκεί που τα ήξερα όλα πάλι...πρέπει πάλι να τα μάθω σιγά σιγά...

~πάλι στο νεκροτομείο είναι...το καημένο σώμα...μόνο του για ακόμη μία φορά...τον ακούμπησα ξανά και...

~είμαι 19 χρονών...φοράω μαύρα, το δεξί μου χέρι είναι τυλιγμένο στις γάζες...κοιτάω γύρο και σε λίγα λεπτά καταλαβαίνω που βρίσκομαι...είμαι στην κηδεία της μητέρας μου ...μόνος μου ήμουν...η μητέρα δεν είχε πολλές συναναστροφές...ο παπάς είχε φύγει...κρατούσα ένα λευκό τριαντάφυλλο ...καθόμουν πάνω από τον τάφο...και τις μιλούσα...της ζητούσα συνέχεια συγνώμη...ΕΓΏ ΦΤΑΊΩ ΓΙΑ ΌΛΑ!!...θα μου έλεγε κάποια στιγμή το γιατί μετακομίσαμε...γιατί ήμουν τόσο οξύθυμος ;;..τόσο ηλίθιος;;...ο άνθρωπος που με έσωσε από την παιδική μου φυλακή...που με μεγάλωσε...που ήταν πάντα εκεί για εμένα....που ήταν σαν μητέρα μου...τα σκεφτόμουν και έκλαιγα ακόμα πιο πολύ..ένιωθα την καρδιά μου να ραγίζει..να χάνω ένα κομμάτι από την ψυχή μου....άφησα το τριαντάφυλλο πάνω στο όνομα της ταφόπλακας της...την έθαψα στην Αυστραλία....εκεί μου είχε πει ότι ήθελε να ταφεί...στον τόπο που μεγάλωσε...έκανα μια βόλτα και είδα έναν οικογενειακό τάφο που μου κέντρισε το ενδιαφέρων...έγραφε πάνω τα ονόματα...