Stranded Memories

Chapter I

I WAS too busy reviewing the documents for the presentation that morning na hindi ko na pala namalayang alas dose na pala. Kung hindi lang kinatok ng ka-office mate konh si Nathalie ang desk sa cubicle ko ay hindi pa ako mapapaangat ng tingin.

"Mamaya mo na tapusin yan, Sandy. Mas ganadong magtrabaho kung may laman ang tiyan," aniya at napailing na lang ako bago natatawang isinarado ang mga folders na nasa desk.

"Konti na lang at feeling ko na talaga inlove ka sakin," pabirong sabi ko sa kanya. Nakita ko kung paano agad sya halos mangisay sa kinatatayuan at nagpanggap pang parang masusuka.

"Kadiri ka, Alessandra! Ew! Ew!" Aniya at akmang sasabunutan ako pero nakailag ako habang tumatawa pa rin. "Never in a million years kong pinangarap na ihain ang pechay ko sa taong pechay din pala ang ihahain. Talong yung gusto ko Sandy, talong. Yung mataba, mahaba at--" Natigil sya sa paglilitanya ng pinitik ko ang noo nya.

"Hoy, Anatalio," sabi ko, stressing Nathalie's real name. "Magpaputol ka na muna ng talong bago mo angkinin na pechay ang nandyan sa ibabaw ng mga bayag mo."

Napanguso naman si Nathalie sa sinabi ko. Hindi talaga matanggap ni Nathalie ang pang-aalaska ko sa kanya pero hindi naman ito nagagalit sa akin. Sabi nga nya noon, mabuti na yung truth hurts ang peg kaysa sa puno nga ng puri, plastikan lang din pala ang lahat. I kind of agreed though pero lingid sa kaalaman nya ay minsanan na rin akong nagiging plastic. "Gaga ka! Kurutin kita sa singit dyan eh! Hmph! Maiwan ka na nga!" Aniya at walang lingon-likod na umalis sa harapan ko.

Napatawa nalang ako. Alam konaman hindi talaga galit si Nathalie sa akin kaya nya ako iniwan kaya hinayaan ko na lang ito.

Nang matapos kong linisin ang desk ay mabilis akong nagtungo sa opisina na nasa dulo ng mga rows ng cubicle sa floor naming iyon.

Kinatok ko ang pinto at hindi na ako naghintay na may sumagot. Agad na kong pinihit ang siradura at agad na pumasok sa loob. This was why Nathalie didn't wait for me. Meron na kasi akong mga lunch buddies.

"Hey there, sexy," pasipol-sipol na saad ni Kiev habang nakatingin sa may bandang dibdib ko. Ang gago talaga. Sinamaan ko lang sya ng tingin at hindi ko na sya pinansin. Umupo ako sa iisang sofa kung saan nakaupo si Kiev ng mga sandaling iyon pero umupo ako malayo sa kanya. "Sandy, sit beside me para naman magkaroon ako ng ganang kumain," Kiev inquired flirtily at naparolyo na lang ako ng mga mata. "Ang sarap mo kasi sa mata."

That's Kiev Caffrey, ang CEO at chairman ng Caffrey International na parating dumadayo sa opisina namin kapag lunchtime. And, yes, he's a walking dickhead. Pinapatus nya lahat ng makita nitong nakapalda at kasali na ako roon.

But then aside from being a fucking playboy, hindi ko alam kung paanong isang araw ay nagising na lang akong natatawa na lang at hindi na nabubwisit sa paulit-ulit niyang hirit na makipag-one night stand ako sa kanya. I didn't know how but apparently, we even became lunch buddies and friends. Kahit pa minsan ay magugulat na lang ako ng bigla na lang nya akong binubulungan ng Sandy, quickie tayo.

Yun nga lang at parati pa rin nya akong tinutudyo-tudyo but I understand Kiev's playboy's nature. Consolation na lang siguro na parati syang nanlilibre ng lunch kaya wala na akong pakialam kahit minsan ay sobra ang malisya nya akong tinitingnan o di kaya ay magti-text sya sa akin ng hatinggabi dahil kailangan daw nya ng tagahimas. Isang simpleng go fuck yourself lang ang reply ko sa kanya at good night na agad ang reply nya pagkatapos.