Σημείωση Συγγραφέα {READINT2017}

Κεφάλαιο 1

Δεν ήξερα που είμαι και πως βρέθηκα εκεί. Όμως ήξερα πως τίποτα καλό δεν θα φέρει.

Σε ένα κλάσμα δευτερολέπτου άνοιξα απότομα τα μάτια μου τρομαγμένη. Αμέσως πήρα μια απότομη, βαθιά ανάσα και δύσκολα πήρα δεύτερη. Συνειδητοποίησα  πως δεν έχω καμία απολύτως ιδέα  που μπορεί να βρίσκομαι. Αυτό το μέρος με γυμνό μάτι,  μου ήταν τελείως άγνωστο.

Βασίλευε ένα απόλυτο μαύρο σκοτάδι της νύχτας και σιωπή, τα οποία δεν περνούσαν απαρατήρητα. Τα μάτια μου έκαναν μια γρήγορη στροφή, χωρίς όμως να μπορούν να διακρίνουν τίποτα, που να με βοηθούσε να καταλάβω που βρίσκομαι.

Ένα ήταν σίγουρο. ....
Ο χώρος ήταν κλειστός! Και εγώ κλεισμένη μέσα του σαν ένα ζωάκι, ένα ποντίκι. Αυτό το άγνωστο κομμάτι γης ήταν τρεις χειρότερο από μια φυλακή.

Αυτό το γεγονός έτρεφε περισσότερο το φόβο και το τρόμο μέσα στο μυαλό μου. Δεν υπήρχε ούτε ένα παράθυρο. Δεν έμπαινε μέσα στο δωμάτιο ούτε μια ηλιαχτίδα φωτός.

Μέσα ολόκληρο το σκοτάδι, μια απόχρωση φωτός φωτίστηκε το πάνω μέρος του τείχους μπροστά μου. Και δεν πέρασαν ούτε ένα λεπτό, που φωτίστηκε ξανά αυτό το μέρος στο τοίχο. Και έμεινα. Κάτι υπάρχει εκεί.

Φοβισμένη και έντρομη προχώρησα μπροστά μου. Από την άλλη η περιέργεια ανέβηκε στις μύτες των παιδιών της. Πλησίασα πιο κοντά μέσα στο σκοτάδι χωρίς να βλέπω.

Κρατούσε τα χέρια μπροστά μου και όταν έφτασα τα άφησα πάνω, μην ξέροντας τι μπορεί να συμβεί. Ακουμπώντας τα, άγγιζα κάποιο σκληρό υλικό.
"Να είναι αυτή η έξοδος μου;"
Αναρωτήθηκε μόνη μου.

Την άγγιζα μήπως βρω κάτι που θα με απελευθέρωνε. Τίποτα!

Έκανα ένα βήμα πίσω και τότε το δωμάτιο φωτίστηκε και είδα πως στέκομαι μπροστά από μια μυστηριώδης θύρα. Ήταν σχεδόν δυο μέτρα και παραπάνω, χρώματος σκούρου γρι. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω πολλά.

Την ακούμπησα ξανά με τα χέρια και την ανίχνευα.
Μέχρι την στιγμή που το ένα δάχτυλο του δεξιού χεριού μου έπεσε σε κάτι μυτερό και τράβηξα το χέρι. Εκείνο το δάχτυλο πληγώθηκε και ο πόνος έτρεξε από εκεί σε όλο το σώμα μου. Έσφιξα τα δόντια και σε λίγο σταμάτησε να με πονάει.

Σε λίγο κατάλαβα το αίτιο του πόνου μου.

Εκεί που πόνεσε το δάχτυλο μου υπήρχε πάνω από μια μικρή κλειδαρότρυπα, γραμμένο με μικρά γράμματα και χρυσά. Περιέργως και δεν ξέρω ακόμα πως μπορούσα να διαβάσω τι έγραφε εκεί.
Ότι έγραφε μπορούσε να ανασηκώσει και την κάθε τρίχα ακόμα και του πιο γενναίου και ατρόμητο.
Ήταν χαραγμένο ένα μήνυμα.
"Για να ανοίξεις την πόρτα θα χρειαστείς κλειδί φτιαγμένο από κόκαλα. Γιατί δεν δοκιμάζεις τα δικά σου;"

"Εεεε, όχιιιι;Δεν γίνεται!"

Έκανα ένα βήμα πίσω και εξαιτίας έλλειψης δυνάμεων έκατσα κάτω.
Η μόνη μου σκέψη που γεννήθηκε μέσα μου ήταν ότι δεν θα κάνω αυτό που θέλει αυτή η επιγραφή. Μέσα στην ψυχή μου ήξερα πως δεν θα καταφέρω να ξεφύγω από εδώ.

*********************************************

Καθόμουνα επι ώρες από όσο μου φαινόταν και έριχνα κρυφές ματιές στην θύρα. Όποιος έγραψε αυτό εκεί πάνω μάλλον θα είχε χάσει τα πάντα ακόμα και τα λογικά του.

Όπως καθόμουνα,είχα τα χέρια μου στις τσέπες του παντελονιού μου. Από την μια τσέπη έβγαλα ένα μολύβι. Ήταν το αγαπημένο μου μολύβι με το οποίο χρησιμοποιούσα για να γράψω τις αγαπημένες μου ιστορίες.

Τότε μου ήρθε εντελώς κάτι τρελό μέσα από την φαντασία.

Σηκώθηκα γοργά γοργά, γρήγορα γρήγορα και έβαλα το μολύβι μέσα στη μικρή κλειδαρότρυπα. Το γυρνούσα μέσα όπως έβλεπα να κάνουν οι κλέφτες μέσα στις ταινίες.
Το μολύβι έτρεχε μέσα στην τρύπα άλλο τίποτα.
Σε λίγο ακούστηκε ένα τρακ και προς την δική μου έκπληξη η πόρτα άνοιξε.

Ενστικτωδώς έκανα ένα βήμα πίσω και η πόρτα άνοιξε μπροστά μου και ένιωσα ένα δυνατό, πολύ δυνατό αέρα να με διαπερνά. Ένιωσα κάτι να με τραβάει μέσα στην πόρτα. Δεν είχα όμως δύναμη να αντισταθώ και με άρπαξε ο αέρα και με οδήγησε...