Hello, Travis

Bye, Travis | Chapter 3

The Chapter 3






Tumingin ako kay Khris habang kanina pa niyang ibinababad ang sarili niya ng katitingin sa cellphone niya. Ano bang problema ng lalaking ‘to? Kanina pang ‘di mapakali. Minsan na nga lang kami magkasama tapos ganto pa.



Pero kung tutuusin.



Kasalanan ko kung bakit.




“Pare, ano bang problema?”



“Wa-wala.” Utal-utal niyang sinabi. Bakit kaya?




I noticed the tiredness and puffiness of his eyes. I think it’s weird for Khris wouldn’t allow anything to destroy his face. Masyado siyang self-conscious sa sarili niya e. But seeing him now makes him different. He always sighs and for the record, you can shut him for 5 minutes. That is very unusual.



Marami na ba akong di alam sa kanya?




“Sorry.” I said. Mukha naman nagulat siya. Ang dali na ding basahin ni Khris ngayon pero at the same time, mahirap din. Hindi ko maexplain.



“You don’t have to be sorry man! Ganyan talaga ang mga tao pagnagkakarelationshi at—”



“For keeping Ree a secret and not knowing that she’s Rica. And besides, kahit nagkagirlfriend ka, you never try to be out of my side when I needed you.”



Unfair ako sa kanya, obviously.




“Don’t call her Ree.”



Nagulat ako sa sagot niya. Dahil hindi ‘yun ang inaasahan ko.



“Ha?” tanong ko sa kanya. Seryoso ang mukha niya. Parang ang lalim ng iniisip niya.



“W-wala. Ree can’t be Rica.”




What? O_O




“H-ha?!”





Biglang tumawa si Khris.




“Eh kasi naiimagine kong girlfriend ko tuloy ay si Rica e! Ew!” Tumawa lang siya. So he’s still dating Lyra? “Pero Travis.”




Hindi ako sanay ng tinatawag niya ako sa pangalan ko.




“Please use this.” Tinuro niya ‘yung left side ng chest ko. I gave him a weird look at mukhang seryoso naman siya. “Not this.”




Bigla akong napaurong at tumawa siya. Loko. Tinuro pa naman ‘yung ano ko sa baba. Pagka-green talaga ng lalaking ‘to walang nilulugar. Alam niya kasi na hindi ako tulad ng tipo niya. Aminado naman ako. =__=a




Sabay kaming kumain ni Khris at sinubukan kong hindi iopen ang topic tungkol samin ni Rica. Kahit halatang-halata na ng lahat na “nagde-date nga daw kami.” Wala namang masama di ba? Ayoko lang na ungkatin pa ang isang halatang bagay. Nagiging kumplikado.




“Ye. Go eat your lunch, K?” Kanina pa ding may kausap si Khris sa phone niya. Pag walang kausap, may katext. Hindi naman siya ganito.



“Possessive boyfriend ha? Kelan pa nagseryoso ang Khris Lee?” asar ko sa kanya. Nginitian lang niya ako. Nakakagulat dahil hindi naman kami ganito. May iba kay Khris. “Pare, ano ba talagang meron?”




“You don’t have to know. Samin nalang ‘yun.” He coldly responds. “Besides, you have other issues to solve first, di ba?”



Issues?



“W-wala naman di ba?”




“Bestfriend mo ako T. Alam ko ang nararamdaman mo. Pero wala ako sa lugar para panghimasukan ang kung anong nagiging at magiging desisyon mo.”




When did Khris become like this?






“Yeah.” I plainly said. Hindi ko alam pero nakaramdam ako ng sakit sa sinabi niya. P-para bang may dapat akong gawin pero hindi ako makasigurdo o hindi ko alam kung ano ‘yun. Gusto kong magtanong pero kinakain na naman ako ng kaduwagan ko.




“Khris!” napatingin ako sa likod ko nung may tumawag kay Khris. “Oh! Hello, Kuya Travis.”





Yung. . .




“Di ba sabi ko sayo wag kang tatakbo?” sabi ni Khris nung makalapit si Nole-Nolae samin. “Asan si Lyra? Bakit ‘di mo siya kasama ha?”



“Eh may inaasikaso pa siya sa guidance e.” Nolae pouted her lips. Naaalala ko ‘yung mga Korean female leads tuwing ginagawa niya ‘yun.



“Aish. I tell her to look af—”



“Ano ka ba Khris! Ilang oras mo lang ‘di nakasama gf mo pero ganan ka na. >3<” Napatawa ako dun sa sinabi ni Nolae. Mukhang tinamaan na nga ata si Khris. Pe-pero bakit parang. . .





Iba talaga si Khris ngayon?





“Tigilan mo na nga ako. Sige na. Dito ka muna, puntahan ko lang si Lyra.” Natigilan naman si Nolae na para bang hindi niya maintindihan si Khris. “Gohgae piloyohae.”




Khris left us two. I didn’t understand what he said but I’m sure Nolae did. She turned red in an instant kaya naman nagtataka ako. There must be something behind it. Pero wala naman atang dahilan para malaman ko ‘yun di ba?




“Na-nakakain ka na ba?” tanong ko kay Nolae nung nagiging awkward na ang sitwasyon. Umiling naman siya. “Tara, samahan kita sa counter para makaorder ka.”



“Wag na. Ako nalang. Tsaka—baka magalit sakin girlfriend mo pag nakita niya tayong magkasama.”



“Girlfriend?”



“Si—Si Rica.”




I became stiff.




Girlfriend ko na nga ba si Rica?




“Ah..eh..hindi ‘yun. Tsaka pinsan ka naman niya at—” She smiled. Natigilan ako sa di ko malamang dahilan. I gained my reflex nung tumingin siya sakin. “I—I insist. T-tara na?”





Nag-sigh nalang si Nolae at walang nagawa kundi tumayo at dumiretso sa counter. Sumunod naman ako sa kanya. Kausap niya ‘yung isang staff sa cafeteria at mukhang may iba siyang ino-order. Ngumiti naman ‘yung staff sa kanya at saka pumunta dun sa loob ng kitchen.




“Salamat.” sabi ni Nolae nung nakuha niya ‘yung order niya at matapos magbayad. Iba nga. Wala ‘yun sa menu at ngayon ko lang nakita.



Nagtitinda pala sila ng vegetable salad. =_=?




“Want some?” She offered but I declined. “Oh, T doesn’t like vegetables e?”



“Hindi. Busog na kasi ako.”



“Yeah right.” She said sarcastically and it actually made me smile. Napatingin naman siya sakin at umiling nung napansin ko ‘yun.



“You use coffee scented perfumes, too?” I asked.



“Eh?” Anong ‘eh’? Bigla niyang inamoy ‘yung sarili niya. Napatawa ako kasi ang—ang cute niya. “Ah! It’s not a perfume.”



“Ha?”



“It’s my shower gel and shampoo.”



Coffee shower gel and shampoo? @_@




“Haha! Ang cute ng itsura mo.”





She—laughs.



“Well, I’d never heard things.” sabi ko.



“Meron. It’s a gift from my Tito, Khris’ father.” Tumango nalang ako. “They are my favorites.”




Coffee?




Favorite?



“Mga coffee?” Bigla akong kinabahan.



“He knew that it was my dad’s favorite shower thingy.” sabi niya at tumungo. Ewan pero nakaramdam ako ng disappointment. “Well, you do know about my late dad, right?”




“L-late dad?”



“Oh. I thought you knew.” She smiled bitterly. “That’s why I’m living with my cousins.”



Hindi ko alam.




“W-wala namang nababanggit sakin si Khris o si Rica.”



“Anyhow, hindi mo rin nga naman pala dapat malaman. Akala ko kasi alam mo din. Hehe. Wala ‘yun.”



Those smiles.



They mean something.




“Ba-bakit siya namatay?” tanong ko. “Pero hi-hindi mo naman talaga dapat sagu—”



“Diabetes. He carelessly and didn’t take his sickness seriously so ayun.”




Tumahimik nalang ako at di na umimik pa. I don’t think I have the right to ask her more, though unexpected questions are popping out my mind. Diabetes? Hindi ko alam na it is such a complicated disease and should really have serious action. Wala kasi akong alam sa mga ganitong bagay.



Sinubukan kong ibahin ang topic tungkol sa kung ano-anong bagay since I brought the wrong topic a while ago. Nagkwento naman siya ng tungkol sa Korea nung dun pa sila nakatira nina Khris. Yung mga bagay bagay na ginagawa niya, gusto niya and likes. It’s odd.




Cause I was intentionally listening to her.





We split up after we reached our classrooms. Class IV-D siya habang ako sa B.





“Una na ko.” Ngumiti ako saka tumalikod pero nakaramdam ako ng isang kamay sa braso ko.



“Pede favor?”




Tiningnan ko lang siya at unti unti siya lumapit sa mukha ko. Bigla akong kinabahan.



Naalala ko ‘yung unang beses niyang ginawa ‘to at sinabing ang ganda daw ng mga mata ko.






Bigla siyang ngumiti at. . . pinisil ang dalawang pisngi ko.




Aw. =__=





“Kanina ko pa kasi talaga gustong gawin ‘yan e. Bleh!” Bigla siyang tumakbo papasok ng room niya at minasahe ko nalang ang pisngi ko.




What a sly girl.









-  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -

















There are things that you should accept and let go. There are reasons behind what you have now and what have let you.




I sighed then stare at the cold empty night sky. Walang stars.



Hawak-hawak ko ‘yung mga post-its. Marami na rin akong nakuha mula dun sa kung sino mang naglalagay ng note sa may locker ko. Hindi ko alam kung anong dapat gawin sa kanila. Kasabay ng bawat tibok ng puso ko, katumbas ng sakit na nararamdaman ko ngayon. Masaya naman ako kanina pero bakit ganito?




‘If I was girlfriend, I’d never let you go.’



‘Can I still count on you, like four three two?’



Ang gulo.







I grabbed my phone and played Ree’s video message again.



Yung video na sinend niya sakin nung after niyang magparamdam sa Music Room.



Bumilis agad ang tibok ng puso ko.




Pinaulit ulit ko ‘yung sa parte kung saan siya nakangiti.






Dun ko napansin ang isang bagay.




Hindi.



Tao.




Taong nahagip nung video.





Si. . .






Part II next. :">