❋ KALP ORTAĞIM ❋

❋13. Bölüm❋

Oy ve yorumlarınızla destek olduğunuz için teşekkür ederim.

Bu bölüm içinde oy ve yorumlarınızı bekliyorum, sizinle olmayı seviyorum.

Medya: Esin

***Keyifli Okumalar Dilerim Bir Tanelerim***

Egemen ve Cenk mutfakta kahvaltı hazırlıyorlardı bunun olduğunu pek sık göreceğimizi sanmıyordum doğrusu.

“Gözlerime inanamıyorum siz ne hamaratmışsınız,” dedim gülümserken, bir yandan da onların bu halini dalgaya alıyordum ne yani Cenk'in üzerindeki önlüğü kim görse onları dalgaya alırdı.

Egemen çırpmakta olduğu omlet tabağından kafasını kaldırıp baktı sadece gözlerini devirdi. Cenkte çay demliyordu bizim Sedef hanımda hazırlanıp çıkamamıştı ortaya koskoca adamlar kahvaltıyı hazırlamıştı nerdeyse.

“Madem siz bu kadar özveri ile çalışıyorsunuz bende masayı hazırlayıp yardım edeyim bari.”

“Bir zahmet o kadarını yapı ver biz burada sizin için uğraşıyoruz,” dedi huysuz bir şekilde. Egemen beyimize bak sen sol tarafından kalkmış sanırım yada hala sabah ki olay yüzünden bozuk atıyor.

“Egemen sana zorla kahvaltı hazırlatıyoruz gibi davranmasana istersen yap istemezsen yapma, huysuz halini çekmek istemiyorum,” dedim bıkkın bir halde.

“Cenk’in zoruyla yemek yapıyorum zaten, hadi oyalama beni masayı hazırla çok açıktım,” dedi omleti tavaya dökerken.

Cenk’te bir an bana baktı bir şey söylemek ister gibi bir hali vardı, ama söylemeye cesareti yoktu sanırım kesin konu Sedef ile ilgiliydi.

“Ben Sedef'e bakmaya gidiyorum geldiğimde masa hazır olsun,” dedikten sonra Cenk bana yandan bakış atıp mutfaktan çıktı.

Bende daha fazla masa konusunda bir şey duymak istediğim için hızla masayı hazırladım, kahvaltılıkları dizdim dilinmiş domates ve salatalığa baktım hepsini kesimi düzenliydi ben bile bu kadar dikkatli kesmem.

Çay bardakları, çatal ve tabakları da koyduktan sonra benim masayla işim bittikti bir süre sonra Sedef ve Cenk geldi mutfağa ikisinin de yüzünde tuhaf bir ifade vardı artık oda da ne yaptılarsa? Fesatlığım üzerimdeydi yine ya hadi hayırlısı.

“Günaydın,” dedi Sedef bize doğru utangaç bir şekilde bakarken.

“Günaydın,” dedim bende biraz tavırla.

Tamam belki Cenk’i eve o almamış olabilir ama bizim evimize girip onunla kalabiliyor olması kötü bir durum ve hoş değil.

Egemen yaptığı omletleri tabaklara koyup önümüze bıraktı, ve gelip yanıma oturdu. Cenk’te çayları doldurmuştu, çatalın tabak üzerindeki sesinden başka bir ses yoktu etrafta.

Sessiz sedasız yemeğimizi yedik, anlaşılan kimsenin sabahki olayla ilgili konuşası yoktu. Yemeğimizi bittikten sonra Sedef ile birlikte hızlıca mutfağı topladık.

“Esin, işin bittiyse çıkalım geç kalmak istemezsin biliyorsun ki Özgür ağabey bu konuda fazlasıyla hassas,” diye sızlanan Egemene gözlerimi devirmek ten kendimi alamadım.