This isn't a joke

H15: Twee zware gesprekken

'Jij zit ver met je gedachten.'

Geschrokken hief ik mijn gezicht op en zag de persoon die ik het liefst vermeed voor mij stond.

'Klopt,' zei ik zacht, was gewoon aan het denken dat 2016 bijna gedaan is.'

Jesse knikte. 'Dat is het ook, het is vrij snel gegaan.'

Ja, vooral die drie maanden.

Hij deed teken of dat het oké was om naast mij te komen zitten en ik knikte.

'Een paar mensen waarmee ik wiskunde heb, vroegen of dat ik na de examens naar hun poolparty kom.'

Wauw, proficiat. Waarschijnlijk was hij blij met deze aandacht. Maar dat ging ik niet luidop zeggen.

'Poolparty's bestaan in België?' vroeg ik dan in de plaats.

Jesse grinnikte. 'Blijkbaar. Maar ik heb gezegd dat ik alleen maar kom wanneer mijn vrienden mogen.' Hij keek mij daarna vragend aan. 'Daarom vraag ik of dat je ook komt.'

Even zag ik hoop flikkeren in die mooie bruine ogen van hem en ik knipperde zodat ik hem niet langer aanstaarde. 'Ja, natuurlijk. Ik wil wel eens zo een poolparty van dichtbij meemaken.'

De hoop die ik had om toch nog terug samen te gaan, was compleet weg. Ik was overduidelijk, zonder twijfel, hard in de friendzone beland.

Hij glimlachte opgelucht en legde even zijn hand op mijn arm, maar trok deze al snel weer weg en legde het op zijn been.

We bleven in stilte naast elkaar zitten, maar het was een aangename stilte.

Ik zou ook zo graag willen weten hoe het nu zat met zijn ouders, waarom ik ze niet mocht ontmoeten. Maar ik besefte dat ik zijn privacy moest accepteren. Ik hoopte dat, als we nog vrienden waren, hij het ooit ging vertellen.

Na enkele minuten doorbrak hij de stilte door zenuwachtig te bewegen.

Ik grinnikte. 'Wat is er aan de hand?'

'Ik-eh,' hij haalde zijn hand door zijn haren en keek mij onzeker aan. 'Omdat je toegezegd hebt op de poolparty, dat betekend dat we vrienden zijn? Want enkele weken geleden wou je niet en ik da-'

'Ja, we zijn vrienden,' onderbrak ik hem en wierp hem een kleine, maar welgemeende glimlach. 'Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar ik heb nog steeds gevoelens voor jou. Geef me gewoon even tijd. Het zou dom zijn om geen vrienden met je te zijn, want we behoren tot dezelfde vriendengroep.'

Ik was tenslotte in de friendzone beland, dus even die zekerheid hebben was ook goed.

Opgelucht knikte hij. 'Het spijt me.'

'Het is oké. Het is normaal in het leven,' even herinnerde ik mij de woorden van Rian een tijdlang geleden en zuchtte. 'Het is maar het middelbaar. Ik krijg nog genoeg kansen in het leven. En je was mijn eerste, echte lief. En ik ben blij dat jij de eerste was, ondanks dat je niet mijn laatste bent.'