Olmaktan Korktuğum Yer

42.Bölüm : "Yüzük"

---------------------------------

(Kerem'in Dilinden)

Annem taburcu olduktan sonra mecburen onlarla birlikte eve geçtim. Salondaki koltuğa uzandı, biz de karşı koltuklara geçtik. Annem bana üzgün üzgün baktıkça kendimi kötü hissettim.

Y "Odana çıksaydın keşke"

S "Kerem gidene kadar burada durayım"

"Yine gelirim"

S "Karın olacak kişi gönderir mi?"

"Adı Zeynep.. Sorunu cevaplayayım... Evet, gönderir. Zaten 'gönderme' gibi bir durum yok. Fikrini söylüyor...Ki fikri her zaman olumludur"

S "Sana ne oldu böyle? Ben bir şey söylediğimde asla geri çevirmez, dinlerdin. Şimdi pat pat cevap veriyorsun"

"Anne, bak konuşmaya başlayacağım tansiyonun fırlayacak. Yeni geldik hastaneden. Yapma"

S "Aman! Koru o kadını"

"Korurum"

A "Burada mı kalacaksın Kerem? Ufuk, Zeynep'leri alıp gelsin mi?"

"Yok baba, eve geçeceğim"

Y "Ben burada kalacağım zaten"

A "Tamam yavrum"

Oturduğum yerden kalkıp annemin yanına oturdum. Elini tuttum.

"Yarın şirkete gitmeden önce uğrarım. Yorma artık kendini. İyice dinlen"

Elini bırakıp kollarını iki yana açtı. Derin nefes alıp kollarının arasına girdim, birbirimize sarıldık.

Gerçekten daha kötü sonuçlar çıkabilirdi. Onu kaybetmediğim için şükrettim.

Diğerleriyle de görüştükten sonra kendi evime doğru yola çıktım.

---------------------------------------

(Zeynep'in Dilinden)

Kerem olmayınca tek başıma oturmaktan sıkıldım. İster istemez aklıma eski anılar üşüştü. Özellikle bebek konusunu konuştuktan sonra o anları hatırlamaya başladım.

Kahvemi yudumlayıp derin nefes aldım, koltukta biraz daha yayıldım, başımı geriye yaslayıp gözlerimi kapattım.

Galiba evlilikte olduğu gibi bebek konusunda da korkularım var. Hep eskiyi tekrar tekrar yaşayacakmış gibi hissediyorum.

( Aylar Önce....

Tartışmalı, yoğun geçen birkaç saatten sonra Kerem'le, Sayer villasındaki odasında karşılıklı oturduk. Kafede, onu Canan'la görünce gözüm döndü. Bağırıp çağırdım, onlarla ilgilenen magazin muhabirlerine bir sürü malzeme verdim. Kerem dahil herkes hamile olduğumu öğrendi.

Beni buraya zar zor getirdi. Aşağı inene kadar neredeyse Sevim Sayer tarafından linç edilecektim ki hepsini geride bıraktı. Yalnız kalmamızı sağladı.

Şimdi burnundan solur vaziyette bana bakmaya başladı. Benim de durumum ondan farksız ama hamilelik yüzünden çok yorgun ve bitkin hissediyorum. Hamle yapamıyorum.

Ona öyle öfke doluyum ki...

Kalbimdekiler ve karnımdaki bebeğim olmasa boğazına yapışmıştım.

İlk kez aldatılmayı bu kadar derinden yaşadım. Bunların hiçbirini hak etmedim. Ağlamamak için kendimle savaşıyorum. Her şeyin yanında, özlem duygusuyla da boğuşuyorum.