[Lghths]

25.06.2017

  Seni ilk gördüğüm gündü.

  Okullar kapanmıştı ve her yaz olduğu gibi ailemle Portsmouth'daki yazlığımıza gelmiştik.Aynı zamanda geldiğimiz ilk gündü.

  En yakın arkadaşlarımdan biri benden yaklaşık bir hafta önce gelmişti,ve hoşlandığım çocukla kendine ortam bile hazırlamıştı.İğrenç hissediyordum.İhanete uğramıştım.Ciğerlerim parçalanana kadar koştum.Sana geldim;bir sene sonra yine senin kollarındaydım benim güzel deniz fenerim.Okyanusun göbeğinde,fırtınanın ortasında yolumu kaybettim.Bana ışığını göstermeden,yine seni buldum.

  Saat akşam sekizdi.Gökyüzünde,renkler birbirine karışmaya başlamıştı.Okyanus her zamankinden sakindi.Tek başımaydım.Benden başka kimse yoktu.Ayaklarımı tahta iskeleden sarkıttım.Ve o anda,tahta zemin gıcırdadı.Gelene bakmak için kafamı kaldırdım.

  Üstünde bordo bir tişört,altında siyah bir pantolon vardı.Koyu renkteki kıvırcık saçların parlıyordu.Bir anda kalbimin ağzında attığını hissettim.Bir saniyeliğine sende bana baktığında,daha fazla heyecanlanabilecek kadar yaşayabildiğime şaşırdım.Fakat umutsuz bakan,kırmızı gözlerini,benim gözlerimden aldığında içimde kocaman bir boşluk oluştu.Zayıf iskeleteni,iskelenin bir diğer ucuna oturttuğunda benimle aynı sırada olmana sevindim.Ayaklarını sallandırdın,başını çitlere dayadın,kıvırcık saçların düz burnuna dökülürken kahverengi gözlerinden çıkan yaş,yanaklarından süzüldü.

   Adını,yaşını,hangi okulda okuduğunu, bilmiyorum.En önemlisi de;Seni deniz fenerine giden yoldaki iskelede oturtacak kadar canını sıkan olayı bilmiyorum.Sadece,seni üzen kişiyi bende üzmek istiyorum.

Keşke,acını senden alabilseydim.

Çektiğin acıların on katını çekmeye razıydım.

Fakat neden orada olduğunu biliyorum.Tanrı ikimizin karşılaşmasını istediği için iskelede,deniz fenerine en uzak noktada oturdun.Belki benimle olmak istemiyordun,fakat o kadar çaresizdim ki,kendimi;Benimle aynı sırada oturmanla mutlu ettim.

İskelenin diğer ucuna oturmana rağmen.En azından bana sırtını dönmedin.

O anda,beni seninle tanışmamın sebebi olduğu için Lillian'a teşekkür ettim.

  Sevgili Lillian.İğrenç bir insansın,fakat eğer sebep olduğun bu güzel şeyi bilseydin;Kendinden nefret ederdin.Sana teşekkür ederim.Ve Elliot'u elimden aldığın için teşekkür ederim.Aslında onu hiç sevmediğimi,bu adını bile bilmediğim çocuğu gördüğümde anladım.

İlk kalkan sen oldun.Annem beni defalarca aradığında,seni rahatsız etmemek için telefonu açamadım.Mesajlardan Lillian'larla olduğumuzu söyledim.

Sesini bile duymadığım sen uğruna,anneme yalan söyledim.

Fakat buna değdi.Aynı manzarayı izledik.Gökyüzünde,renklerin birbirine karışıp,lacivert olmasına ve yıldızların ortaya çıkmasına kadar başbaşaydık.

  Kalkıp gittiğinde,senin peşinden bende kalktım.Seni bir daha ne zaman göreceğimi hesaplayarak.