𝐭𝐡𝐞 𝐬𝐜𝐡𝐨𝐨𝐥'𝐬 𝐩𝐥𝐚𝐲𝐛𝐨𝐲 // 𝐏𝐣𝐦

#13

Πηγαίνω ανοίγω την πόρτα και βλέπω τον...

********

Τον Jihyo.

"Jihyo?" Τον ρωτάω έκπληκτη

"Euna αν ήρθα σε λάθος- Όπα όπα θα με ρίξεις!" Τον αγκάλιαζω τόσο σφικτά. Μου έλειψε.

"Τι κάνεις? Πόσο μου έλειψες!" Του χαμογελάω

"Το ξέρω και μένα μου λείψατε. Η Eun Mi? Πως είναι?"

"Να την πάρω να έρθει?"

"Άμα θες!"

"Έλα περνά μέσα καλέ μη κάθεσαι στην πόρτα!"

Αφού πήρα την Eun Mi της είπα να έρθει γρήγορα.

"Θα κάτσεις μέρες εδώ?"

"2 μήνες!"

"Τέλεια!" Ο Jihyo ηταν κολλητός μας αν και είναι 2 χρόνια μεγαλύτερος αλλά δεν πειράζει. Τον γνωρίζουμε χρόνια εγώ, η Eun Mi και ο αδελφός μου. Πριν ένα χρόνο έφυγε από την Ν. Κορέα και πηγε στο Busan. Ήρθε μετά για την κηδεία του πατέρα μου και μετά από 10 μέρες ξανά έφυγε! Πόσο μου έλειψε!!!

[...]

"Ήρθα! Τι έγινε?" Ρωτάει η Eun Mi αφού μπήκε μέσα.

"Δες!" Της λέω και της κάνω νόημα να δει προς τα εκεί.

"Τι να δ- Jihyo?" Ρωτάει και σχεδον να τις πεταχτούν τα μάτια έξω.

"Ναι εγώ είμαι!" Λέει και πάει να την αγκαλιάσει.

"Θεέ μου πόσο μου έλειψες.." Τον αγκαλιάζει σφικτά!

[...]

"Και λοιπόν πόσες μέρες θα κάτσεις εδώ?" Τον ρωτάω η Eun Mi

"2 μήνες!"

"Τέλεια!" Λέει και γελάμε. "Τι?"

"Το ίδιο είπε και η Euna όταν με ρώτησε πόσες μέρες θα κάτσω!" Απαντάει και γελάμε ξανά. "Τέλος πάντων εσείς κορίτσια μετά που έφυγα τι κάνατε?" Μας ρωτάει ο Jihyo.

"Εγώ δεν έκανα τίποτα! Τα ίδια! Απαντάει η Eun Mi

"Ούτε και εγώ! Για την ακρίβεια είχα πέσει σε κατάθλιψη αλλά με βοήθησε η Eun Mi!" Απαντάω και εγώ

"Οο γιατί?" Με ρωτάει ο Jihyo

"Όπως ξέρεις μετά από την κηδεία του πατέρα μου δεν έβγαινα. Δεν είχα όρεξη. Ήμουν λες και δεν υπήρχα. Μπορεί τώρα να είμαι καλά αλλά από μέσα μου είμαι χάλια. Το να χάνεις έναν δικό σου στενό άτομο δεν σε κάνει να το ξεπεράσεις γρήγορα. Δεν έχασα όποιον κ' όποιον. Έχασα ένα άτομο δικό μου που τον εμπιστευομουν. Όμως χάθηκε. Μερικές φορές σκέφτομαι πως εγώ φταίω που πέθανε. Αν δε του έλεγα να πήγαινε να πάρει δώρο στη μαμά θα ήταν μια χαρά. Δεν ξέρω πάντως είμαι χάλια και ας μη το δείχνω.." Του απαντάω και με κοιτάζει με συμπονετικο βλέμμα. "Όταν άρχισα να πηγαίνω σχολείο συνεχώς μου έλεγαν συλλυπητήρια και άλλα τέτοια που εμένα δεν μου άρεσε. Όχι μόνο αυτό αλλά δε μου αρέσει να με λυπούνται. Φαντάσου τι και αν δεν υπήρχα τώρα. Τι θα κάνατε?" Τους ρωτάω