De Zeekoningin

10. (2) veel zalen, veel verhalen

Uiteraard wist ze niet waar dan een volgende gang moest zijn, maar na een tijdje dwalen door het paleis kwam ze ergens terecht. Dit was ook weer een gang met zalen, alleen waren deze nog kleiner dan de vorige.

Ze zag allemaal mensen, die volwassenen waren, aan het werk. Dit moesten haast wel gewone mensen zijn.

Weer ging ze van zaal naar zaal.

Weer waren het belangrijke mensen geweest.

Weer werkte ze zo hard als ze kon.

Weer hoorde ze verhalen.

En weer hoorde ze haar verhaal niet.

Blij en teleurgesteld verliet ze de laatste zaal. Het waren niet heel veel zalen geweest en heel veel wijzer was ze ook niet geworden. Natuurlijk was ze ook wel blij dat ze mensen kon helpen en dat die blij waren haar te zien, maar ze had iets meer gehoopt.

Uitgeput liep ze terug naar haar zaal. Nu pas merkte ze hoe moe ze eigenlijk was. Ze had de hele nacht doorgewerkt en het was alweer dag aan het worden.

Logisch dat je dan moe bent!

Sunny plofte neer op de vloer van haar zaal. Ze had geen bed en de vloer voelde koud aan, maar het maakte haar niet zoveel meer uit. Eerst wilde ze slapen.

Vijf uurtjes later werd ze weer wakker.

Langzaam stond ze op en even moest ze zich bedenken waar ze ook alweer was.

Daarna was ze weer bereid andere mensen te helpen.

Ze moest weer een andere gang zien te vinden. Altijd was ze links afgeslagen als ze haar zaal verliet, maar nooit rechts, dus dat deed ze maar en.... Ja hoor, al gauw had ze weer een nieuwe gang gevonden. Dit waren nog weer minder zalen, maar een stuk of acht met tieners en jongvolwassenen deze keer van waarschijnlijk zestien en ouder.

Ze ging weer aan de slag.

Ze had alweer belangrijke mensen te pakken, maar de meesten waren nog niet eens benoemd tot koning en koningin of ze waren al ontvoerd. Yep... de meesten mensen hier waren in de nacht plotseling ontvoerd zonder dat niemand het gemerkt had.

Deze keer was het gelukkig wel raak, nouja ongeveer dan.

In de achtste en laatste zaal kwam ze een meisje tegen van negentien genaamd Mirije.

"Dus Mirije, heb jij ook een verhaal net als alle anderen hier?"

"Jazeker, al is die van mij wel een beetje anders dan de rest en ook niet zo lang."

"Dat is juist goed! Vertel!" Riep Sunny enthousiast.

"Okey dan, het was een donkere nacht en ik lag nietsvermoedend in mijn bed.

Opeens werd er op mijn raam geklopt. Ik had niet eens de tijd om te reageren voordat er zes mannen in zwarte pakken me omsingeld hadden. Ik hoorde gelach, geschreeuw en een knal. Ik was verstijfd, ik kon niks meer en toen hoorde ik nog een knal.

Daarna hoorde ik niks meer. Vanaf dat moment weer ik niet meer wat er gebeurde. Ik moet buiten bewustzijn zijn geweest.

Ik ben hier trouwens nog niet zo lang. Nog maar een maandje en jij?"

"Ik ben hier nog geen twee dagen!"

"Echt waar? Maakt niet uit. Je zult hier vast snel genoeg wennen!"

"Maar wil je hier niet weg dan?" Vroeg Sunny haar verbaasd.

"Ja natuurlijk wel, maar dat gaat waarschijnlijk niet gebeuren."